ภพรัก ฉบับยมทูต

กรี๊ด!!!

"มีคนถูกรถชน เรียกรถพยาบาลเร็ว"

"อย่ามุงครับ อย่ามุง คนเจ็บกำลังแย่"

เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นพอๆกับเสียงรถยนต์ที่วิ่งสวนไปสวนมา ผู้คนมากมายต่างหยุดมุงดูร่างของชายหนุ่มที่ไม่รู้นาม นอนจมกองเลือด แขนขาบิดเบี้ยว จากการถูกรถชนร่างด้วยระยะประชิดจนทำให้ร่างปลิวกระเด็นอยู่กลางถนน ไม่นานเสียงไซเรนรถโรงพยาบาลก็ดังเข้ามาใกล้ พร้อมกับแบกร่างไร้วิญญาณของผู้ตายคาที่ที่ห่อด้วยผ้าดิบสีขาวไว้หนาแน่นขึ้นรถเพื่อไปทำแผนการพิสูจน์ศพต่อไป

"คุณ…"

เสียงทุ้มหนาจากด้านข้าง ทำให้กานต์รีบหันไปหาตามสัญชาตญาณ

"ครับ?"

"คุณไม่ตามไปเหรอครับ ร่างของคุณนะ"

"…!?"

กานต์เบิกตาโพลงตกใจที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ข้างตัว สามารถมองเห็นร่างอันไร้วิญญาณของเขาได้ด้วย

"คุณมองเห็นผม? คุณเป็นผีเหมือนผมเหรอ?"

"ไม่ใช่"

"เอ๋?แล้ว…"

"ผมไม่ใช่ทั้งคนและผี ผมคือคนที่มาได้รับคำสั่งให้มานำดวงวิญญาณคุณไปไตร่สวนและลงทัณ ตามกฎของการเข้าสู่โลกแห่งความตาย"

"งั้นคุณ…คุณก็คือยมทูตเหรอ"

กานต์มองชายตรงหน้าเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ในหัวเกิดแต่ความสงสัย ทำไมยมทูตถึงไม่เหมือนกับที่เขาเคยได้ยินมา ชายตรงหน้าใส่สูทผูกไทด์สีดำทับเสื้อเชิ้ตขาวด้านในและใส่กางเกงสแล็คสีดำ รองเท้าคัทชูดำมันแวว ท่าทางบุคลิกดูเหมือนนักธุรกิจมากกว่ายมทูตเสียมากกว่า

"คุณแน่ใจนะ ว่าคุณคือยมทูต"

"หึ…ทุกคนเรียกผมแบบนั้น ถ้าใช่ก็คือใช่"

"แล้วคุณจะพาผมไปนรกเหรอครับ"

"ใช่ คุณต้องได้รับการสอบสวนก่อนว่าจะได้ไปลงนรก ขึ้นสวรรค์ หรืออยู่บนโลกมนุษย์ต่อไป"

กานต์จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าตาปริบๆ ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกกลัว ดีใจ หรือเสียใจ เพราะความตายคือสิ่งที่เขาเลือกมาตั้งแต่ต้นแล้ว