ข้ามมิติรักแท้ทะลุออนไลน์ : ตอนที่ 11 สุภาษิตจีน

สุภาษิตชาวจีน ได้กล่าวไว้ว่า :

มนุษย์สามารถรักษาโรคภัยได้ แต่รักษาโชคชะตาไม่ได้

ค่ำนี้ ชะตากรรมของสตรีสาวโสดรูปร่างบางสมส่วนอายุ 40 ปีเต็ม

ผู้ที่ใครๆมักให้ฉายาอันแข็งแกร่งดีงามแก่เธอเสมอมาว่า :

มนุษย์แม่เลี้ยงเดี่ยวซุปเปอร์วูแม่น ผู้หญิงสวยและเก่งมาก

มาดามพันหน้าจะขยันไปไหน? ผัวไม่มีก็ไม่ตาย!ชิมิก๊ะคุณนิมนิม

ผู้จัดการแสนสวยคนเก่งเจ้าเสน่ห์ เธอคือมนุษย์พ่อและแม่ในร่างเดียว

เซ๊กส์นางคงเสื่อมจนปิดสวิชท์ไปแล้วชิมิก๊ะ?ฮ่าๆๆ!

นิมนิม เป็นคนอารมณ์ดี โกรธยาก ไม่ขี้วีน ไม่เจ้าอารมณ์ เป็นมนุษย์ที่มีความเข้าใจมนุษย์ผู้อื่นสูง สมกับที่เธอเรียนจบปริญญาตรีจากคณะมนุษญสาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ในสาขาวิชาเอกการพัฒนาสังคม

ดังนั้น เวลาที่คนรู้จักนิมนิม ได้ให้ฉายาต่างๆ อันดูแปลกๆขำๆฮาๆ หรือดูโอเวอร์แอ๊คติ้งไปนิดส์แก่เธอนั้น เธอไม่เคยคิดเป็นเรื่องเครียดหรืออารมณ์เสียกับเรื่องขำๆเหล่านี้

เพราะวุฒิภาวะทางอารมณ์และจิตใจของเธอเองนั้น ได้รับการฝึกฝนด้วยการฝึกปฏิบัติธรรมและเจริญสมาธิภาวนาทุกวันมิได้ขาด มาตั้งแต่อายุเพียง 16 ปี

อีกทั้งนิมนิมยังสามารถ "ผ่านการสอบบัตรผู้ประกาศทีวีและวิทยุโทรทัศน์"

จากกรมประชาสัมพันธ์แห่งประเทศไทย สำนักนายกรัฐมนตรี

ได้ตั้งแต่เธออายุเพียง 19 ปี ช่วงวัยนั้นเธอกำลังเรียนหนังสืออยู่ที่มหาวิทยาลัยขอนแก่น

ชั้นปีที่ 2 นิมนิมจึงต้องเรียนหนังสือไปด้วย และออกมาทำงานหารายได้ไปด้วย เมื่ออายุ

19 ย่าง 20 ปีเป็นต้นมา

เธอจึงมีโอกาสได้เริ่มต้นชีวิตการฝึกทำงานจริงๆ ไปพร้อมๆกับการฝึกวางตัวให้เหมาะสม

ในการออกสู่สังคมระดับสาธารณะ จากบทบาทหน้าที่ซึ่งได้รับมอบหมายจากเจ้าของบริษัทโฆษณาประชาสัมพันธ์ รวมทั้งเจ้าของสื่อสารมวลชนระดับจังหวัดและระดับภูมิภาค ที่ล้วนเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตของนักศึกษาสาวบ้านนอกอายุแค่ 20 ปี อย่างสาวน้อยนิมนิม

ทว่า!! สุภาษิตชาวจีน ได้กล่าวไว้ว่า :

คนไม่โชคดีตลอดไป ดอกไม้ไม่อยู่ได้ตลอดกาล

ฤา เจ้าดอกไม้ป่าที่หาญกล้าหอบอุ้มลูกชายอีกถึง3 ชีวิตเล็กๆ มาอยู่อาศัยดำรงชีพแบบไม่คุ้นเคยในป่าคอนกรีตอันมืดทะมึนในยามค่ำคืนแบบนี้ กำลังจะได้เวลาชะตาขาด!!

แล จักต้อง ถึงเวลา ปลิดปลิว จากโลกนี้ไป.....

จิตของนิมนิม "คิดถึงใบหน้าที่แสนน่ารักน่าทะนุถนอมของลูกชายตัวน้อยทั้งสามคน"

ในทันที!! ที่เธอรับรู้ถึงแรงกระแทกต่อร่างกายบางๆตัวเอง ซึ่งทุกๆส่วนคือผิวเนื้อกระดูกเส้นเอ็นศีรษะแขนและขา ได้ตกกระทบลงกับพื้นถนนคอนกรีตอันแข็งเย็นเยียบและเปียกเฉอะแฉะ เพราะสายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมามากขึ้นๆ ณ ใจกลางกรุงเทพมหานครที่วุ่นวายจ๊อกแจ๊กเต็มไปด้วยเสียงรถวิ่ง บีบแตร ผู้คนพูดคุย ตะโกน เป็นสารพัดเสียงแห่งการรีบเร่งดำเนินชีวิต ของมนุษย์ตัวเล็กๆจำนวนมากซึ่งแออัดกันใช้ชีวิตให้ผ่านไปให้ได้ในมหานครแห่งนี้

ก่อนที่มือดำๆยั๊วเยี๊ยมากมายจนนับไม่ถ้วนเต็มใต้พื้นถนนคอนกรีต

จะยื่นโผล่ขึ้นมาแตะสัมผัสกับกายเนื้อของนิมนิมได้ ทันทีที่ร่างของหญิงสาว

ผู้ทำงานหนักมาตลอดเดือนนี้ตกลงกระทบพื้นถนน

ทันใดนั้นเอง !!

"หยุดนะ !!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!"

อย่าบังอาจ แตะต้องร่างของนางผู้นี้ โดยเด็ดขาด!!!!!!"

สุระเสียงที่แผดดังสนั่น!!!!!! ด้วยพลังแห่งอำนาจความเด็ดเดี่ยวและโกรธเกรี้ยว

ดุจลำเสียงที่เปล่งออกมานี้ จะมีลูกไฟมฤตยู>>>>>> พุ่งออกมาทำลายล้าง

ทุกสรรพสิ่งที่หาญกล้าขัดคำสั่งอันดุดันโคตรน่ากลัวเสียงนี้ด้วยนั้น

"เสียงหนอ เสียงหนอ"

นิมนิม กำหนดสติรับรู้แห่งการได้ยินทางจิต จนลืมสนใจร่างกายเนื้อของตนเอง

ที่บัดนี้ตกกระทบนอนลงบนพื้นในท่านอนหงายตัวแผ่ไปกับพื้นถนน โดยร่างของเธอตกลงมา

อยู่ใกล้ขอบถนนทางด้านห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ย่านรัชดาภิเษก

" ว๊ายยยยยยยยยย!!!!!!

มีคนตกรถเมล์ ๆ ๆ ๆ ๆ !!!!!!!! ช่วยด้วย ๆ ๆ ๆ ๆ!!!!!!!!!!! "

เสียงหวีดร้องของประชาชนทั้งหญิงชาย ที่ยืนและเดินขวักไขว่กันอยู่บนขอบถนนรัชดาภิเษกในตอนนั้น ดังกรีดก้องขึึ้นพร้อมกันอย่างเซ็งแซ่!!!

คนที่ตั้งสติได้ ต่างรีบวิ่งลงมาที่พื้นถนน เพื่อให้ความช่วยเหลือแก่ร่างที่นอนหงายอยู่บนพื้นถนน ที่ซึ่งรถสารพัดชนิดกำลังบีบแตรเสียงดัง และพยายามวิ่งหลบหลีกกันไปมาอย่างชุลมุนวุ่นวายเป็นที่น่าหวาดเสี่ยวอันตรายที่สุด ต่อชีวิตเล็กๆที่นอนรอความตายอยู่กลางถนนแบบนี้

นิมนิม มองเห็นร่างทิพย์(กายใน)ของเธอเอง ถูกกระแทกอย่างรุนแรง

จากการตกลงกระทบพื้น ร่างทิพย์จึงลอยละลิ่วสูงขึ้นไปบนอากาศ

หลุดออกจากการสวมแนบสนิทอยู่กับร่างกายปกติ(กายนอก ,กายเนื้อ)

จิตของนิมนิมรับรู้ถึงความเย็นของอากาศ สายลม เม็ดฝน ที่ร่างทิพย์กำลังลอยละลิ่ว

เด้งห่างขึ้นไป ห่างไกลออกจากกายปกติ(กายนอก ,กายเนื้อ)ของเธอประมาณ 10 เมตรขึ้น

"ตาย!!!!!!! "

นี่คือคำกำหนดล่าสุดของจิตนิมนิม

ไม่เคยมีครั้งใดในชีวิตอายุ 40 ปี ของเธอที่จะรู้สึกกลัวความตาย

แบบกระทันหันมากขนาดนี้มาก่อน

"เรากำลังจะตายจริงๆใช่ไม๊?"

จิตของนิมนิม เริ่มเสียสมาธิจดจ่อต่อการกำหนดรู้

"ลูกกกกกกกกกกก!!!!!

ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่!!!!!! !!!!!!!!!

ชั้นต้องกลับไปหาลูกๆก่อน !!!!!"