Vol.2-146 หมอเมวดาหวันหวั่น ทูตหนานจ้าว (1)

บทที่ 146 หมอเมวดาหวันหวั่น ทูตหนานจ้าว (1)

อวี๋หวั่นหันไปมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “คุณหนูเซียว?”

เซียวจื่อเยว่คลี่ยิ้มน้อยๆ “พี่สะใภ้”

อวี๋หวั่นตกตะลึงกับคำว่าพี่สะใภ้ แต่ในไม่ช้าก็รู้สึกตัวว่าแท้จริงเธอก็คือพี่สะใภ้ของนาง หากมีใครเรียกเธอเช่นนี้ เธอก็ควรจะคิดว่าอีกฝ่ายกำลังล้อเลียนเธอ ทว่าเซียวจื่อเยว่ไม่มีทาง

อวี๋หวั่นมองไปด้านหลังเซียวจื่อเยว่

เซียวจื่อเยว่หันมองตามสายตาของเธอ “มีอันใดหรือพี่สะใภ้? ท่านกำลังมองหาสิ่งใด?”

อวี๋หวั่นถอนสายตากลับ พลางส่ายหัว “ไม่มีอันใด”

ในความเป็นจริง ตอนที่เธอเข้ามาในสวนเล็กๆ เธอรู้สึกถึงสายตาที่ตกกระทบร่างของเธอซึ่งไม่อาจละเลยได้ ที่แท้ก็เป็นเซียวจื่อเยว่?

หัวใจของอวี๋หวั่นผ่อนคลายลง ริมฝีปากของเธอพลันยกยิ้ม “เมื่อครู่ ข้าไม่เห็นท่านที่โถงด้านหน้า”

เซียวจื่อเยว่ยิ้ม และเอ่ยเบาๆ “ข้าไม่ได้ไปร่วมพิธีบวงสรวงสวรรค์ ข้ามาทีหลังกับท่านแม่ ท่านแม่ของข้ากำลังสนทนาอยู่กับสตรีสองสามคนที่ศาลาชุนฮุย ข้าเห็นท่านเดินอยู่ที่ทางเดินจึงมาหา คงไม่ได้ทำให้ท่านตกใจหรอกกระมัง?”

อวี๋หวั่นแย้มยิ้ม “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร?”