Vol.2-146 หมอเมวดาหวันหวั่น ทูตหนานจ้าว (2)

บทที่ 146 หมอเมวดาหวันหวั่น ทูตหนานจ้าว (2)

เซียวจื่อเยว่เพียงรู้สึกคันที่หน้าอก จึงก้มลงไปมอง และเห็นว่าหนอนขนปุยตัวเล็กๆ กำลังดิ้นอยู่บนผิวหนังอันบอบบางของนาง ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดในฉับพลัน และคล้ายมีบางอย่างพุ่งออกมาจากความคิด นางสติหลุดลอยล้มลงบนพื้นหญ้า

เซียวจื่อหลินตกตะลึง พระเจ้าช่วย เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร? ไม่ได้ทำให้ผู้หญิงคนนั้นตกใจกลัว แต่กลับทำให้พี่สาวของนางได้รับเคราะห์แทน?! ท่านพี่ตกใจกลัวจนเป็นลมไปแล้ว?!

พี่น้องสตรีต่างมุงดู

เซียวจื่อเยว่ไม่ได้ตกใจจนเป็นลมง่ายดายเพียงนั้น ทว่าอาการป่วยของนางกำเริบ

อวี๋หวั่นรีบพลิกตัวเซียวจื่อเยว่ที่แน่นิ่งอยู่บนพื้นให้หันไปด้านข้าง และบังนางด้วยร่างของเธอ พลางหันกลับมาพูดกับบรรดาพี่น้องสตรี “ถอยออกไป!”

ทุกคนต่างสะดุ้ง

อวี๋หวั่นกล่าวด้วยเสียงเกรี้ยวกราด “ข้าฮูหยินสั่งให้พวกเจ้าถอยไป หูหนวกรึไง!”

หลายคนตกใจกับท่าทีของอวี๋หวั่น และไม่กล้าก้าวขึ้นมาด้านหน้าอีก หลังจากมองหน้ากันก็ถอยออกจากสวนด้านหลังไปด้วยความสงสัย

อวี๋หวั่นรีบสั่งการ “จื่อซู! รีบไปนำตะเกียบมา! ฝูหลิง เฝ้าสวนไว้ อย่าให้ผู้ใดเข้ามา!”