บทนำ

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนภายใต้กรอบแว่นตาหนาเหม่อมองไปยังทิศทางสนามบาส ศูนย์กลางของมหาลัยจิตวิญญาณ ด้านนอกมีกำแพงสนามพลังคอยป้องกันไม่ให้จิตวิญญาณที่กำลังปะทะอยู่ภายในพุ่งออกมาด้านนอก จนอาจจะทำให้ผู้ที่มีระดับพลังต่ำกว่าบาดเจ็บได้

ด้านในประกอบไปด้วยชายหนุ่มหลายสิบคนที่อยู่ในชุดกีฬาบาส ร่างกายของแต่ละคนปะทุพลังวิญญาณจางๆ จนผู้ที่รับชมอยู่ด้านนอกมองตามไม่ทัน โดยเฉพาะผู้ที่มีพลังอยู่ระดับFระดับต่ำสุด

และใช่...เยว่ชิงคือหนึ่งในนั้น

เยว่ชิงเป็นเกอหรือประเภทผู้ชายท้องได้ ด้วยจำนวนประชากรที่ต่างกันเมื่อหลายร้อยปีก่อนที่โลกเกิดการปะทุสนามพลังจนมีดันเจี้ยนและหอคอยทมิฬปรากฏขึ้นและพลังบางส่วนปรับเปลี่ยนโครงสร้างของมนุษย์จนถึงยุคปัจจุบันอีกด้วย

ดันเจี้ยนหยุดการปะทุหลังจากที่หอคอยได้เปิดออกเมื่อสามปีก่อน ณ ปัจจุบันผู้คนพัฒนาฝีมือเพื่อพิชิตหอคอยในแต่ละขั้น หากไม่สามารถทำได้มนุษยชาติต้องตาย โดยหอคอยแต่ละชั้นจะกำหนดระยะเวลาสี่เดือน จนตอนนี้ผ่านมาสามปี หอคอยมาหยุดที่ชั้นสิบ

และทุกๆ สิบชั้นจะมีบอสระดับสูงประจำการ เป็นเหตุให้บุรุษหรือสตรีระดับสูงต่างก็วนเวียนเข้าออกมหาลัยเพื่อพัฒนาฝีมือตลอดเวลา

หนึ่งในนั้นคือ...หลงจือหยาง ทายาทตระกูลหลงผู้ที่เกิดมาพร้อมจิตวิญญาณหมื่นดาบ หลายๆ คนต่างคาดการณ์ว่าจิตวิญญาณของเขาอาจจะไปหยุดที่ระดับศักดิ์สิทธิ์ ชายหนุ่มที่เพียบพร้อมไปด้วยหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูลและพลัง ไม่แปลกที่เขาจะติดอันดับชายที่หล่อเหลาที่สุดในโลกและเป็นผู้ชายที่กุมหัวใจของเยว่ชิงเอาไว้

"ถึงจะบอกว่าเจียมตัวและทำได้แค่มอง แปดปีที่ผ่านมาคงพอได้แล้ว"เยว่ชิงพูดกับตัวเอง มือทั้งสองข้างแนบลงไปกับขอบหน้าต่าง ใบหน้าเรียวค่อยๆ ทับแขนของตัวเองอีกที ดวงตายังคงจับจ้องไปยังพื้นที่สนามที่มีสตรีและเกอมากมายเข้ามาดู

[ตรวจพบค่าความหดหู่ ระบบรับรู้ถึงความสมเพชเวทนา เกอน้อยผู้เจียมตนที่แยกไม่ออกว่านี่ข้างหน้าหรือข้างหลัง จุจุ]

"นายเป็นใคร ออกมานะ"ด้วยพื้นที่ตรงนี้คือหอสมุดใหญ่ของมหาลัยเยว่ชิงจึงได้แต่กระซิบถาม

[ฮึๆ ข้าคือระบบยิ่งขยันยิ่งสวย ขอเพียงทำภารกิจสำเร็จระบบจะมอบพรสวรรค์ด้านความงามจนน่าตะลึง โฮสต์สนใจสินะ]

"อ่า...ไม่"เยว่ชิงปฏิเสธทันที

[อ๊าาาา อย่าปฏิเสธ ได้โปรดเถอะระบบก็ต้องกินต้องใช้นะ ยิ่งถูกถีบหัวส่งมาด้วย โฮสต์จะใจร้ายได้ลงคอเหรอ] เยว่ชิงเริ่มสับสน น่าเห็นใจมากเพราะเยว่ชิงตอนนี้ก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน

[ฮึก ระบบเป็นระบบตัวแรกที่ถูกสร้างแต่พวกเขากับบอกว่าระบบใช้งานไม่ได้ โฮ้ ชีวิตมันเศร้า]

[แค่กๆ ระบบมีข้อเสนอ ระบบไม่เพียงแค่มอบความงามให้แต่ยังช่วยพัฒนาจิตวิญญาณของโฮสต์ไปจนถึงระดับศักดิ์สิทธิ์]

[แถมยังสามารถช่วยพิชิตใจชายในฝันแปดปีได้ด้วย รับระบบไว้เถอะนะ โฮสต์ทำตัวเหมือนหมาวัดมองเครื่องบินมาแปดปีอย่างน้อยก็เข้าไปอยู่ในสายตาของเขาบ้างก็ดีใช่ไหมละ] ระบบกระตือรือร้นที่จะขายตัวเอง

"ก็ได้"สุดท้ายเยว่ชิงก็ตอบตกลงในที่สุด ไม่รู้ว่าตอบรับเพราะอยากมีพลังไว้ปกป้องตัวเองหรืออยากเสี่ยงเรื่องของคนที่ชอบกันแน่

<ระบบกำลังทำการเชื่อมต่อ>

<ระบบกำลังอ่านข้อมูลโลกจิตวิญญาณ>

<ระบบกำลังประมวลผล>

<เชื่อมต่อสำเร็จ>

[งั้นมาเริ่มภารกิจแรกกันเลย]

" ภารกิจที่1

อ่านหนังสือในห้องสมุดจนถึงสามทุ่ม ในเวลา20:30 โฮสต์ต้องอ่านหนังสือชีวประวัติดันเจี้ยนระดับสูงที่อยู่ชั้นบนสุดของชั้นหนังสือG3

รางวัลภารกิจ:ดวงตาเป็นปกติ "

เยว่ชิงยกมือสัมผัสดวงตาของตัวเองที่มันแสนสั้น ก่อนจะเอ่ยกับระบบ "ถ้าทำตามภารกิจเสร็จ ฉันจะมองเห็นเป็นปกติจริงๆ ใช่ไหม"

[แน่นอนครับ เสน่ห์หนึ่งอย่างของร่างกายคือดวงตา ยิ่งระดับภารกิจสูง ของรางวัลก็ยิ่งสูงตาม ในเสน่ห์ของดวงตาระดับสูงสุดคือ ดวงตาทอประกาย น้อยนักที่คนจะได้ครอบครอง]

"ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ดีมากแล้ว"เยว่ชิงสวมแว่นตากลับเข้าที่ ก่อนจะเดินไปหาของกินให้เรียบร้อยแล้วกลับมาอ่านหนังสือโดยมีระบบชี้แนะเป็นเรื่องๆ เพราะระบบมาถึงโลกนี้จึงยังไม่เข้าใจอะไรมากมาย

โลกจิตวิญญาณประกอบไปด้วยผู้คนที่เกิดมาพร้อมตราประทับร่าง สัญญาลักษณ์เหล่านั้นจะประทับไว้ตรงเหนืออกฝั่งซ้ายตำแหน่งเหนือหัวใจเล็กน้อย

บุรุษจะมีจิตวิญญาณเป็นอาวุธรูปแบบต่างๆ บางคนมีชนิดเดียวและบางคนมีหลายชนิด

สตรีจะมีจิตวิญญาณเป็นดอกไม้หรือต้นไม้ต่างๆ โดยร่างกายจะมีกลิ่นเฉพาะเพื่อดึงดูดเหล่าบุรุษ และสตรียังคงมีน้อยที่สุดในโลกจึงเป็นที่ต้องการทั้งของครอบครัวและบุรุษที่คู่ควร

เกอหรือผู้ชายท้องได้จะเกิดมาพร้อมจิตวิญญาณประเภทสัตว์ มีร่างกายอ่อนแอและระดับพลังวิญญาณที่พบไม่เกินระดับB จึงไม่เป็นที่ต้องการ ทำให้ส่วนใหญ่เกอมักจับคู่กันเอง

ในส่วนระดับพลังวัดได้จากจิตวิญญาณ โดยแบ่งดังนี้

สีขาว ระดับF เรียกว่าระดับทั่วไป

สีฟ้า ระดับE เรียกว่าระดับปฐพี

สีน้ำเงิน ระดับD เรียกว่าระดับมหาสมุทร

สีม่วง ระดับC เรียกว่าระดับนภา

สีคราม ระดับB เรียกว่าระดับสวรรค์

สีเหลือง ระดับA เรียกว่าระดับราชา

สีส้ม ระดับS เรียกว่าระดับราชัน

สีแดง ระดับSS เรียกว่าระดับจักรพรรดิ

สีทอง ระดับSSS เรียกว่าระดับศักดิ์สิทธิ์

เวลาดำเนินผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดัง เยว่ชิงดึงสายตาจากหนังสือทอดมองไปยังเบื้องล่างเมื่อไม่พบคนที่ต้องการหาจึงเดินไปยังG3 ดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นมองมือที่ชูสุดแขนก่อนจะถอนหายใจ

ไม่ช้าก็ลากเก้าอี้ก่อนจะปีนขึ้น เสียงรองเท้าของผู้คนค่อยๆ ทยอยเข้ามาแต่เยว่ชิงก็ไม่ได้สนใจเพราะห้องสมุดจะมีคนเข้ามามากขึ้นในช่วงเวลาสองทุ่ม

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการเยว่ชิงก็เตรียมลงแต่ทว่า ระบบที่เงียบหายไปกับทำให้ร่างกายหยุดชะงัดจนร่างกายร่วงลงสู่พื้น ในใจของเยว่ชิงสบถด่าระบบอย่างแค้นเคืองแต่เมื่อลืมตาขึ้นก็พบคนคุ้นเคยที่เข้ามารับเขาไว้อย่างพอดี

"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"หลงจือหยางมองคนในอ้อมแขนนิ่งๆ ก่อนอีกฝ่ายจะยืนตัวตรง เมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายตัวเกร็งจึงยืนห่างๆ

"พะ...พี่ ขอบคุณครับ"เยว่ชิงก้มหัวขอบคุณก่อนจะหิ้วเก้าอี้ไปวางที่เดิมแล้วกลับที่นั่งด้วยขาสั่นๆ ในหูได้ยินเพียงเสียงอื้ออึงหัวใจพองโตเต้นตึกตัก เจ้าตัวก้มหน้าทำทีเป็นอ่านหนังสือทั้งๆ ที่แก้มแดงจัด

"ฝีมือนายใช่ไหม ระบบ"

[ตลอดแปดปีที่ผ่านมาโฮสต์ได้แต่มองระบบสงสารมากเลยสร้างโอกาส เป็นไงบ้างเวลาอยู่ในอ้อมแขนแถมหลังเล่นกีฬามาหมาดๆไม่ใช่ว่ากลิ่นกายบุรุษเพศหอมมากใช่ไหมล๊าาา (^*^) ]

เยว่ชิงได้ยินเพียงเสียงของหัวใจที่เต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจนเห็นว่ากลุ่มเพื่อนของคนที่ชอบต่างก็นั่งห่างจากจุดนี้แค่โต๊ะเดียว แถมคนที่นั่งตรงข้ามยังเป็นคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงอีกด้วย

[ฮี่ๆ เวลาสามสิบนาทีสุดฟิน ได้มาถึง อ่านหนังสือเร็วเข้าโฮสต์ ผู้ชายเฟอร์เฟคย่อมชอบคนฉลาด] เยว่ชิงได้แต่ขู่แง่งๆ ในใจ ใครจะมามีสติสมาธิอ่านหนังสือกัน แต่เพื่อรางวัลเจ้าตัวจึงต้องตั้งใจ

เวลาไหลผ่านไปอีกครั้งพร้อมเสียงแจ้งเตือนจากระบบ

" ภารกิจที่1เสร็จสมบูรณ์

รางวัลความสำเร็จ:ดวงตาปกติ "

[โฮสต์ลองถอดแว่นดูอย่าลืมเสยผมที่ปรกหน้าด้วยนะ ผมจะได้ไม่บังตา] เยว่ชิงตอบอื้อในใจ ก่อนจะถอดแว่นออก สายตาของเขาไม่พร่ามัวอีกต่อไป มือน้อยๆ ยกมือเสยผมขึ้นก่อนจะชะงักเมื่สายตาสบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทของหลงจือหยาง

เมื่อดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนแสงไฟยามค่ำคืนมันจึงระยิบระยับเป็นพิเศษเจ้าตัวอ้าปากค้างก่อนจะก้มหน้าลง รวบรวมหนังสือในอ้อมแขนตรงดิ่งไปยังด้านหน้าก่อนจะวางลงแล้วชิ่งออกจากห้องสมุด

"ฝีมือนายอีกแล้วสินะระบบ แง๊"เยว่ชิงอยากร้องไห้ออกมาจริงๆ คนที่แอบชอบมาแปดปีได้แต่มองห่างๆ ไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา แต่วันนี้แค่วันเดียวเขากับได้ทำมันทั้งหมด

"ขอบคุณนะระบบ"เยว่ชิงเอ่ยขอบคุณจากใจจริง

[โฮสต์ ถ้าคุณอัพเดตระบบเป็นระดับทั่วไป ระบบสามารถตรวจค่าความรู้สึกของหลงจือหยางได้ ว่าเขาชอบคุณ ชื่นชมคุณแม้กระทั่งรักคุณอย่างไรบ้าง สนใจไหมละ ขอเพียงโฮสต์ทำภารกิจจนมีpoint10แต้มเท่านั้น]

"สนใจสิ" และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด