ตอนที่ 389 ดวงตาของฉัน! เพิ่งจะรักษาหายต้องบอดอีกแล้ว!
พอกอดเสร็จสมองก็สับสนหาเหตุผลมั่วๆ พูดออกมา “ขอบคุณในความเอ็นดูของบอสผู้ยิ่งใหญ่ ขอบคุณความเมตตากรุณา ขอบคุณที่กู้หน้าให้ฉัน สรุปก็คือขอบคุณ ขอบคุณ! ฉันจะไปบริษัทตั้งใจทำงานจะได้เจริญก้าวหน้าก่อนนะคะ!”
พูดจบก็เหมือนกับสายลมสีชมพู ลอยล่องออกไป...
ส่วนลู่ถิงเซียวเหมือนว่าจะยังไม่ได้สติกลับคืนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ยืนเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น...
ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา เมื่อครู่หนิงซี เหมือนว่าจะกอดเขากลับคืน
รู้จักกันมาตั้งนาน เป็นครั้งแรก ครั้งแรกครั้งเดียวที่เธอกอดเขา...
รู้สึกเหมือนบุกน้ำลุยไฟ ข้ามผ่านธารน้ำแข็ง ในที่สุดก็ได้กลิ่นหอมของดอกไม้...
“ไอหยา! ดวงตาของฉัน! เพิ่งจะรักษาหาย ต้องบอดอีกแล้ว! ทำม๊ายยย! ทำไมภาพที่มีอนุภาพการทำลายสูงแบบนี้ต้องมาให้ฉันเห็นเองทุกครั้ง! อุเหม่! ฉันมีสังขารแบบไหนกันแน่! สังขารที่ถูกกระทำหรือไง?”
อีกด้านมีเสียงโอดครวญที่ทำให้เสียบรรยากาศลอยมา...
ลู่จิงหลี่เองก็ไม่รู้ว่ามุดออกมาจากไหน พอเห็นสีหน้าสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิของพี่ชาย ก็ปิดตาไม่อาจรับความเจ็บปวด
webnovel.com で好きな作者や翻訳者を応援してください