017

ตอนที่ 17 ท่าทางเจ้าแผนการที่หล่อนแสดงออกในสายตาของเขามันช่างดูไร้เดียงสาสิ้นดี

“แต่คุณก็ให้ผู้ช่วยคุณมาช่วยฉัน” ยวี่หว่านเม้มปากกระซิบกระซาบออกมา

“เขาทำของเขาเอง ผมไม่ได้สั่ง ” เฉิงฉีตงดูเหมือนจะรำคาญ ก้มลงมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ

ยวี่หว่านครุ่นคิด ก็พอรู้ว่าเฉิงฉีตงคงไม่ใจดีขนาดนี้

“คุณเฉิงรู้มั้ยคะว่าใครทำกับฉันได้ถึงขั้นนี้” ยวี่หว่านยกแขนที่ได้รับบาดเจ็บไปตรงหน้าของเฉิงฉีตง บนแขนมีผ้าพันแผลที่พันไว้จนหนา

เฉินฉีตงไม่ได้สนใจ หล่อนยังคงพูดต่อไปเหมือนพูดอยู่คนเดียว “ก็คือลู่อี้หนงน้องสาวของฉันไงคะ เขาจงใจขัดขาฉัน คุณดูนะว่าเขาร้ายกาจแค่ไหน ถึงคุณจะไม่แต่งงานกับฉัน คุณก็อย่าไปแต่งงานกับเขาเด็ดขาดนะคะ โอ๊ย”

ยวี่หว่านริมฝีปากซีดเผือด เจ็บปวดเหมือนถูกเข็มนับพันนับหมื่นทิ่มอยู่บนปากแผล

เฉิงฉีตงมองดวงตากระจ่างใสของหล่อน ตาของเธอเดิมทีก็สวยอยู่แล้ว ไม่ใช่ตาโตตามแบบฉบับสาวสวยแต่เป็นดวงตาที่มีความพิเศษ จมูกเล็กๆที่แดงเล็กน้อยเพราะความโกรธ หากมองแค่ใบหน้าขาวสะอาดดวงนี้เฉยๆโดยที่ไม่รู้จักกันมาก่อน เฉิงฉีตงเองก็ยากจะเชื่อว่าเธอกับผู้หญิงที่ไปที่บ้านเพื่อขอแต่งงานกับเขาในคืนนั้นเป็นคนเดียวกัน

ท่าทางเจ้าแผนการที่หล่อนแสดงออกในสายตาของเขามันช่างดูไร้เดียงสาสิ้นดี

“ฟังคุณพูดแบบนี้ ผมชักจะสนใจน้องสาวคนนี้ของคุณขึ้นมาแล้วสิ” เฉิงฉีตงจงใจยั่วเธอ

ยวี่หว่านได้ยินดังนั้นก็ตกใจทันที ดวงตาลุกลี้ลุกลน “คุณ.....”

“ผมทำไมเหรอ” เฉิงฉีตงทำหน้าเฉย ปากบางนั้นเหมือนจะแอบยิ้ม แต่เพราะริมฝีปากที่บางเฉียบเกินไปทำให้เกือบดูไม่ออก

“นี่คุณจงใจนี่”

“ยังไม่ถือว่าโง่เท่าไหร่”

ทันใดนั้น จี้ซ่าวก็ถือถุงยาเดินหอบกลับมา เขาส่งถุงยาให้ยวี่หว่าน

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ” จี้ซ่าวยิ้มให้ยวี่หว่านทีหนึ่ง “บริการสำหรับคนสวยครับ”

จี้ซ่าวพูดจบ ยวี่หว่านกำลังอมยิ้มจะตอบกลับแต่กลับได้ยินเฉิงฉีตงที่อยู่ข้างๆพูดอย่างเย็นชา “รสนิยมของแกตกต่ำลงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

คำพูดประโยคนั้นเหมือนมีดคม ใบหน้าของยวี่หว่านพลันแข็งค้าง

เขาหันหลังเดินออกไป จี้ซ่าวถอดเสื้อกาวน์ออกแล้วเดินตามไป ทิ้งให้ยวี่หว่านอยู่เพียงลำพัง

ในใจหล่อนหงุดหงิด เฉิงฉีตงผู้ชายคนนี้ไม่มีมารยาทเลยสักนิด ความเป็นสุภาพบุรุษที่คนภายนอกโจษจันกันจริงๆแล้วก็จอมปลอมทั้งนั้น

หล่อนเดินไปถึงประตูทางออกโรงพยาบาลเตรียมจะเรียกรถแท็กซี่ แต่ฝนดันตกหนักจนออกไปไม่ได้ ทันใดนั้นก็มีรถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมสีดำหยุดที่หน้าของเธออย่างไม่คาดคิด จี้ซ่าวที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับกางร่มแล้วเดินลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

“คุณไม่มีร่มใช่มั้ย?”

“อืม” ยวี่หว่านพยักหน้า มองรถที่อยู่ข้างหลังเขา คนขับรถน่าจะเป็นเฉิงฉีตง

“แผลของคุณโดนน้ำไม่ได้ ให้พวกผมไปส่งนะครับ” จี้ซ่าวกลับเป็นคนมีน้ำใจมากกว่า

“ขอบคุณค่ะ” แน่นอนว่ายวี่หว่านไม่ปฏิเสธ ฝนตกขนาดนี้ คิดจะเรียกรถแท็กซี่ก็คงยาก

จี้ซ่าวส่งเธอไปที่ประตูที่นั่งด้านหลัง หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปนั่ง จากมุมที่เธอนั่งมองไปด้านหน้า สามารถมองเห็นร่างของเฉิงฉีตงที่จับพวงมาลัยรถอยู่ได้พอดี

หล่อนเงยหน้าขึ้น ก็สบตากับดวงตาดำขลับคู่นั้นของเฉิงฉีตงเข้าพอดี

“คือคุณหมอจี้จะส่งฉันกลับบ้านค่ะ” หล่อนรีบอธิบาย เพื่อบอกให้รู้ว่าหล่อนไม่ได้หน้าหนาขึ้นมาเอง