004

ตอนที่ 4 มันแสดงได้แนบเนียนมาก

พอยวี่หว่านเดินออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลเฉิง ฝนก็เริ่มตกลงมาปรอยๆ ตอนนี้เป็นต้นฤดูหนาว ซึ่งเดิมทีอากาศก็หนาวอยู่แล้ว แล้วหล่อนยังใส่เพียงชุดเดรสเพียงตัวเดียวเพื่อมาที่คฤหาสน์หลังนี้ เพียงแค่หญิงสาวก้าวออกจากประตูบ้าน ความหนาวเย็นของอากาศก็แทรกผ่านจนทำให้หล่อนจมูกแดงทันที

ยวี่หว่านจามติดกันอยู่หลายครั้ง ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอเห็นหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อ “เฉียวหลานซิน” สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

แต่ว่าหล่อนก็สงบใจอย่างรวดเร็ว แล้วกดปุ่มรับสาย

“ฮัลโหล ยวี่หว่าน พ่อบ้านบอกว่าลูกพ้นโทษเมื่อสองวันที่แล้ว แล้วบินกลับจากนิวยอร์คมาเมือง B แล้ว ทำไมถึงไม่ติดต่อแม่ละ?”

ปลายสายคือ เฉียวหลานซิน แม่แท้ๆของเธอ และเป็นแม่แท้ๆแต่คนละพ่อกับลู่อี้หนงผู้เป็นน้องสาวของหล่อน

เพียงแค่ยวี่หว่านนึกถึงสองคนนี้ ในสมองก็ปรากฏภาพศาลที่นิวยอร์คเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนนั้นลู่อี้หนงยืนซบอยู่ข้างๆลู่หง หยางผู้เป็นพ่อและเฉียวหลานซินผู้เป็นแม่ ตาซ้ายถูกปิดด้วยผ้าก๊อซ น้ำตาคลอมองเฉียวยวี่หว่านถูกตำรวจจับเข้าคุกไป

ส่วนแม่ของหล่อนกลับไม่ปริปากช่วยแม้แต่คำเดียว

“แม่คะ ถ้าแม่จะมาสืบข่าวเรื่องที่หนูพ้นโทษเพื่อไปบอกลู่อี้หนง งั้นช่วยไปบอกเขาด้วยว่าหลังจากนี้ให้เตรียมตัวกลัวจนหัวหดได้เลย” หล่อนยืนอยู่บนรองเท้าส้นสูงนานเสียจนหลังเท้าเป็นรอย แต่ก็ยังต้องใส่เดินต่อ เพราะหล่อนไม่อยากอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลเฉิงนานเกินไป

ผู้ชายอย่างเฉิงฉีตง มีหรือจะไม่แจ้งตำรวจจับผู้บุกรุกย่างเธอส่งตำรวจ

“ยวี่หว่าน แม่ไม่อยากให้ลูกมองน้องแบบนี้ หนงหนงถูกลูกทำร้ายจนตาบาดเจ็บไปข้างหนึ่ง แต่สองปีที่ผ่านมาก็ไม่เคยว่าร้ายลูกเลย”

“งั้นเหรอ งั้นมันก็คงแสดงละครได้แนบเนียนมาก” ฝนที่ตกทำใช้ชุดเดรสสีดำของเธอเปียกปอน ผมเผ้าไม่เป็นทรง

เฉียวหลานซินเหมือนจะเริ่มหมดความอดทน “เลิกพูดเรื่องที่มันผ่านไปได้แล้ว เมื่อไหร่ลูกจะกลับบ้าน?”

“กลับบ้านเหรอ บ้านไหน บ้านของแม่หรือบ้านของพ่อล่ะ?” เฉียวยวี่หว่านยิ้มเย้ย แววตาเยือกเย็น

ตอนที่ยวี่หว่านอายุเพียงสองขวบยังจำอะไรไม่ได้นั้น เฉียวหลานซินถูกพ่อแม่บีบบังคับให้ทิ้งยวี่หว่านกับเจียงซงเหนียนผู้เป็นสามี แล้วแต่งงานใหม่กับลู่หงหยางผู้มีอำนาจในเมือง B ปีต่อมาก็ให้กำเนิดลูกแฝดชายหญิง ส่วนพ่อของหล่อนเองก็ใช่ย่อย ผ่านไปไม่นานก็แต่งงานกับผุ้หญิงคนหนึ่ง มีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน

บ้านตระกูลเฉียวเดิมทีเป็นตระกูลมีชื่อเสียง ภายใน20ปี เฉิงหลานซินกลายเป็นนักธุรกิจหญิงและนักการกุศลที่มีชื่อเสียงในประเทศ ส่วนเจียงซงเหนียนพ่อของหล่อนจากชายหนุ่มธรรมดาก็กลายเป็นนักการทูตที่มีชื่อเสียงขึ้นมา

สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนคือเฉียวยวี่หว่าน หล่อนถูกพ่อและแม่ทอดทิ้ง ไม่มีใครต้องการเด็กที่ไม่ควรจะเกิดมาคนนี้

“กลับมาหาแม่สิ เรื่องที่ผ่านไปแล้วแม่กับลุงลู่จะไม่โทษลูกเลย แม้ว่าเฉิงเจ๋อจะอยู่ในโรงพยาบาลยังไม่ฟื้น ตาของหนงหนงจะบาดเจ็บเพราะฝีมือลูก แต่ยังไงลูกก็เป็นลูกของแม่” ลู่เฉิงเจ๋อเป็นพี่น้องฝาแฝดกับลู่อี้หนง สามปีที่แล้วเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์พร้อมกับยวี่หว่าน และบัดนี้ยังคงนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ในโรงพยาบาล

เฉิงหลานซินพูดได้น่าฟังยิ่งนัก

“แม่คะ แม่แน่ใจนะว่าไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดหนู?” หล่อนยิ้มขื่น “หนูไม่กลับบ้านใครทั้งนั้น หนูกำลังจะมีบ้านของตัวเอง หนูกำลังจะแต่งงาน”

“ลูก.....ลูกจะแต่งงานกับใคร?”

“ถึงตอนนั้นแม่ก็จะรู้เองค่ะ” พูดจบยวี่หว่านก็กดวางสาย ไม่เปิดโอกาสให้เฉียวหลานซินถามแต่อย่างใด

เพราะหล่อนรู้ว่าถ้าหล่อนบอกเฉียวหลานซินเพียงคำเดียว ลู่อี้หนงก็จะรู้เรื่องนี้ในทันที