เครื่องมือแก้แค้น

เขาเจอกับเสิ่นอ้ายเหรินเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นนางมีนามว่าเหรินเหริน หน้าตางดงามเกินกว่าจะเป็นบุตรสาวของพ่อค้าเร่

เหรินเหรินสดใสเหมือนกับหญิงสาวในวัยเดียวกัน รอนแรมเดินทางไปค้าขายยังเมืองต่าง ๆ ตามบิดา หลี่เฉินกงไปเจอนางกำลังตกอยู่ความยากลำบาก

ขบวนการค้าของครอบครัวนางถูกโจรภูเขาเข้าปล้น พวกมันเห็นนางงดงาม ก็เข้าฉุดนางไปบำรุงบำเรอกาม เห็นเช่นนั้นหลี่เฉินกงจึงยื่นมือช่วยเหลือนางและบิดา เหรินเหรินขอบคุณเขาไม่หยุด

บุรุษหนุ่มตกหลุมรักนางในทันที หากนางต้องการสิ่งใดหลี่เฉินกงก็พร้อมจะสรรหาสิ่งนั้นมาให้ เหรินเหรินไม่เคยต้องการสิ่งใด ขอเพียงเขาเป็นสหายนางตลอดไปเพียงเท่านั้น นั่นคือความต้องการเดียวของนาง

รอนแรมมานานบิดาของเหรินเหรินตั้งใจปักหลักอยู่เมืองนี้ เมืองที่เขาช่วยเหลือเด็กสาวผู้หนึ่งเมื่อ 7 ปีก่อน และได้กลายมาเป็นบุตรสาวที่รักยิ่งของเขา นางเติบโตขึ้นทุกวัน เขาคิดถึงชีวีตและครอบครัวของนาง หากต้องเดินทางตลอดเวลา ผู้ใดกันจะอยากแต่งงานกับนาง

"พ่อตั้งใจจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่" ผู้เป็นบิดาพูดคุยกับบุตรสาว นางอายุ 19 แล้วเลยวัยที่ต้องแต่งงานมาหลายปี

"ท่านว่าเช่นไรก็เช่นนั้นเจ้าค่ะ" นางไม่ขัดข้อง เหรินเหรินรู้ความดี ไม่ว่าสิ่งใดที่บิดาทำล้วนแล้วแต่คิดมาอย่างถี่ถ้วน

พอมีที่อยู่เป็นหลักแหล่งหลี่เฉินกงก็คอยแวะเวียนมาพบหน้านางอยู่บ่อย ๆ เขาร้ายกับคนทั้งโลกแต่ใจดีอ่อนโยนกับนางผู้เดียว

เมื่อสามเดือนก่อน เหรินช่วยงานบิดาหญิงสาวตกจากบันได ความทรงจำที่หายไปกลับคืนมา นางคือเสิ่นอ้ายเหรินบุตรสาวคนโตของแม่ทัพเสิ่นและกลับคืนสู่ฐานะเดิมของตน รวมไปถึงสัญญาหมั้นหมายของนางกับหลงเยว่เทียนอีกด้วย

หลี่เฉินกงรู้เช่นนั้นก็พยายามเข้าหานางแต่ใช้วิธีที่ไม่ถูกต้องจนทำให้เสิ่นอ้ายเหรินรังเกียจ หากยังอยากเป็นเพื่อนกันให้รักษามิตรภาพเช่นนี้ไว้ อย่าได้คิดอะไรเกินเลย

เมื่อรักมากก็แค้นมากเช่นกัน....แผนการแก้แค้นจึงเริ่มต้น

********************

ไม่กี่วันหลังจากหลี่เฉินกงยื่นข้อเสนอให้กับเสิ่นอ้ายฉิงไม่ว่านางจะตกลงเช่นไรเขาก็ต้องให้นางแต่งงานให้ได้

หลี่เฉินกงส่งจดหมายถึงพี่ชายที่ตอนนี้อยู่ในฐานะประมุขของประเทศ เขาต้องการแต่งงานกับเสิ่นอ้ายฉิง ขอฮ่องเต้มีพระราชโองการพระราชทานสมรสครั้งนี้ เขาเขียนสาเหตุที่ต้องแต่งงานลงไปด้วย ว่าเขากับนางเผลอมีสัมพันธ์กันไปแล้ว หลี่เฉินกงตั้งใจรับผิดชอบเรื่องนี้

"คนชั่วเจ้าเขียนไปเช่นนั้นได้อย่างไร" อ้ายฉิงแทบเป็นบ้า นางสาดน้ำชาใส่เขา

"หรือจะให้เขียนว่าเจ้ามีสัมพันธ์กับพรานป่า แล้วข้าเป็นผู้ไปพบเห็น" หลี่เฉินกงเช็ดหน้าที่เปียกชุ่ม โชคดีที่น้ำชานั่นเพียงแค่อุ่น ๆ

เพียะ!!!

"หลี่เฉินกง" นางตบหน้าเขาอีกหนึ่งครั้ง "เจ้ามันคนสารเลว ข้าเกลียดเจ้า"

เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษ ความอ่อนโยนของเขามีเพื่อเสิ่นอ้ายเหรินเท่านั้น คนตัวสูงบีบข้อมือนางจนเป็นรอยและลากนางไปขังไว้ในห้องเก็บฟืน

หลี่เฉินกงโยนนางเข้าไปในห้องนั่นอย่างไม่ไยดี หลายวันมานี้คนทั้งคู่แทบไม่เคยได้พูดจาดี ๆ ให้กัน

ร่างกายบอบบางของเสิ่นอ้ายฉิงมีแต่รอยฟกช้ำ เขาไม่ได้ตบตีนาง แต่ร่างกายนี้บอบบางนัก หากเขาออกแรงหนักเกินไปก็เกิดรอยช้ำขึ้นได้ง่าย ๆ

คนตัวเล็กนั่งสำรวจรอยแผลบนร่างกายของตน เมื่อเห็นว่าคงไม่มีใครเข้ามาในห้องนี่ อ้ายฉิงจึงถลกกระโปรงขึ้นอย่างไม่อาย ขาเล็ก ๆ ของนางเต็มไปด้วยรอยแผล หากมีสกินแคร์หรือยาดี ๆ มารักษาคงดีไม่น้อย อ้ายฉิงสัมผัสเบา ๆ ที่รอยพวกนั้นทีละจุด

นางคิดถึงความสะดวกสบายในห้วงเวลาปัจจุบัน ตอนนั้นถ้าเกิดรอยแผลขึ้นเพียงนิดเดียวอ้ายฉิงก็เดินเข้าคลินิกเสริมความงามได้อย่างไม่ยากเย็น

แต่...ที่นี่มันคือยุคสมัยที่นางยังไม่รู้จักดี

"เห้อ" คนตัวเล็กทอดถอนใจ "คิดถึงป้าเหอจัง ป่านนี้คุณหนูอ้ายฉิงคงตายไปแล้วมั้ง โดนรถชนแรงขนาดนั้น" นางบ่นตัดพ้อ

ความเศร้าเกาะกุมหัวใจ ในนี้ทั้งหนาวทั้งเหม็นอับ หลี่เฉินกงใจร้ายนัก ถ้ามีโอกาสนางจะต้องหนีไปให้ได้ ถ้านางกลับตระกูลเสิ่นแล้วเป็นเด็กดี เป็นคุณหนูผู้แสนดี ถ้านางเล่นละครเสียหน่อย ตระกูลเสิ่นจะยังรับนางกลับเข้าไปอยู่ด้วยไหมนะ

ฮื้อ!! ฮื้อ!!

อ้ายฉิงร้องไห้อย่างไม่อายใคร

ถ้ามีโอกาสได้กลับไปห้วงเวลาปัจจุบันนางจะตั้งใจอ่านงานในสังกัดของนางทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องย่อหรือประวัติตัวละคร เอาให้ถึงประวัตินักเขียนเลย ถ้านางรู้อนาคตของเรื่องนี้สักนิดคงจะไม่ลำบากขนาดนี้

สติของอ้ายฉิงเลือนราง นางสู้รบตบมือกับหลี่เฉินกงมาหลายวัน เสียพลังงานไปมาก นางเหนื่อยเหลือเกิน ร่างกายนี่เหมือนระเบิดเวลา บอบบางราวกับจะแหลกสลายไปได้ง่าย ๆ

คนตัวเล็กพยายามจะเข้าใจความรู้สึกของเสิ่นอ้ายฉิง

เพียงเวลาไม่นานอ้ายฉิงก็เข้าสู่นิทรา

********************

เขาสู้รบตบมือกับเสิ่นอ้ายฉิงมาหลายวัน นางทั้งตบหน้าและสาดน้ำใส่เขา ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยถูกใครหยามเกียรติเช่นนี้ บรรดาสตรีในใต้หล้านี้ล้วนแล้วแต่ยินยอมเป็นภรรยาเขา

นางไม่เพียงจะไม่ยอมศิโรราบให้กับเขา แต่ยังปากดีด่าเขาตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน เขารังเกียจนางนัก คนที่วางยาเหรินเหรินจนเกือบตายก็คือนาง ปล่อยให้นางทรมานนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

หลี่เฉินกงคิดในใจ!!

ในมือของเขาถือขวดยาพิษชนิดหนึ่งเอาไว้ มันคือสิ่งที่เอาไว้ป้องกันการทรยศ คนที่ได้รับยานี้ส่วนใหญ่คือสายลับที่เอาไว้ทำงานใหญ่ คนพวกนั้นจะได้รับยาถอนพิษในทุก 1 เดือนหากไม่ได้รับยาจะทรมานราวกับมีเข็มเป็นพันเล่มทิ่มแทง

ร่างสูงของหลี่เฉินกงเปลี่ยนจากกลับเรือนของตน เปลี่ยนทิศทางไปยังห้องเก็บฟืนในทันที...