027

บทที่ 27 ขอบคุณสำหรับความใจกว้างของเธอ (7)

แม้ว่าจะห่างกันช่วงระยะหนึ่ง แต่เขาเห็นได้ชัดเจน ว่านิ้วมือของเธอกำลังสั่น

เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย จ้องนิ้วมือของเธอ ทันใดนั้นริมฝีปากเขาก็ขยับ

สิ่งที่เขาอยากจะพูดยังไม่ทันหลุดจากปาก จี้อี้ที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูพลันเอ่ยปากขึ้นทวนซ้ำประโยคที่หลินหย่าพูดเพียงแต่น้ำเสียงที่ใช้ไม่ได้น่าสงสารแบบหลินหย่าแต่กลับเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและขบขัน

“เสียแรงที่ฉันทำดีกับเธอตลอดมา เฮอะ”

เมื่อพูดจบ จี้อี้ก็หัวเราะเสียงต่ำ “…หลินหย่า ตอนที่พูดประโยคนี้ เธอไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ?”

“จี้อี้ เธอหมายความว่ายังไง? เห็นชัดๆว่าเธอใช้ฉัน แล้วยังคิดจะใส่ร้ายฉันต่อหน้าทุกคนอีก เธอไม่ขอโทษหรือเสียใจเลยสักนิด แต่เธอยังพูดแบบนี้ เธอต้องการอะไรกันแน่?” หลินหย่าร้องไห้หนักมาก เหมือนจี้อี้ทำให้เธอตกใจ ร่างกายของเธอสั่นระริกดูบริสุทธิ์และน่าสงสารเหลือเกิน

สายตาที่ปั้วเฮ่อและถังฮว่าฮว่ามองจี้อี้เริ่มปรากฎความไม่พอใจ