ตอนที่ 274
ตอนที่ 274 ผนึกราชาผีดิบ
"นายพูดจาเหลวไหลอะไร!" เย่หนิงเบิกตาโตอย่างโมโห! ชังจวงหมิงหานคนนี้ใจจะขาด
ไม่ต้องพูดถึง ขนาดเธอยังรู้สึกตกใจจริงๆ ตอนนี้พอคิดย้อนกลับไป ถึงเหตุการณ์นั้นจะผ่านไปแล้ว ทว่าภายในใจกลับยังหวาดผวาอยู่เลย อานุภาพของกระสุนนี้จริงๆ แล้วไม่ใช่น่ากลัวธรรมดา คาดไม่ถึงเลยว่าขนาดฉินเฉาฮุ้ยยังระเบิดเละ โชคดีที่เสิ่นอี้ไม่เป็นอะไร!
พอคิดดูแล้วขนาดเธอเองก็ยังกลัว รีบกอดร่างของเสิ่นอี้แน่น เบิกตามองจวงหมิงหานพลางหอบหายใจอย่างโกรธเคือง
จวงหมิงหานยิ้มขื่น "พอแล้ว เสี่ยวหนิง ไม่ต้องมาจ้องเลยนะ ผมแค่พูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง เขามีชีวิตมาตั้งพันกว่าปี คงไม่ตายง่ายขนาดนั้นหรอก ผมตายไปสิบครั้งแปดครั้ง เขาก็ยังไม่ตายหรอก"
เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม จับแก้มของเย่หนิงเล่น
หยางปินพูดว่า "นายท่าน รีบเอาของออกมา แล้วทำงานกันต่อเถอะ"
เขาหรี่ตามองเย่หนิงและคนอื่นๆ
เสิ่นอี้ก็ถามว่า "จวงหมิงหาน นายเป็นยังไงบ้าง ต่อเลยไหม"
จวงหมิงหานตบหน้าอก แล้วพูดเสียงดังว่า "มาเลย! ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว!"
ซีเหมินถิงเงยหน้าขึ้น มองท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำ "รีบลงมือกันเถอะ!"
เขาพูดพลาง มองไปที่เย่หนิงและพวกเขาคนอื่นๆ ถามเสิ่นอี้อย่างลังเลเล็กน้อยว่า "เสิ่นอี้ พวกเขาทำได้จริงๆ งั้นเหรอ"
เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม "ถ้าพูดงั้น นายก็ทำเองสิ นายทำได้หรือเปล่าล่ะ"
หยางปินเรียกให้ตำรวจพิเศษพวกนั้นเคลียสถานที่ต่ออีกครั้ง เปรียบกับเมื่อครู่แล้ว ตอนนี้สถานที่ตรงนี้แย่กว่ามากจริงๆ พื้นที่บริเวณนี้มีการฆ่ากันจริงๆ โดยรอบจึงเต็มไปด้วยคราบเลือด หยางปินและคนอื่นมีความสามารถเคลียสถานที่ได้สะอาดมากจริงๆ ทั้งยังใช้เปลวเพลิงกำจัดทุกสิ่งจนหมดสิ้น
เปลวเพลิงนี้ พริบตาเดียวก็ถูกลมเย็นพัดดับไป มืดครึ้มน่าสะพรึงกลัว อากาศหนาวบุกโจมตีผู้คน
จวงหมิงหานพูดอย่างกลัดกลุ้มใจว่า "ผมว่านะหัวหน้าหยาง คุณดับไฟพวกนี้ทำไม!"
หยางปินมองจวงหมิงหาน "ห้ามมีไฟ"
ซีเหมินถิงเงียบไปอีกครั้ง "เสิ่นอี้ พวกเขาพึ่งได้ใช่ไหม"
เสิ่นอี้ถอนหายใจ "รวมตัวกันได้ก็ดีแล้ว! นายจะคิดมากอะไรขนาดนั้น"
ซีเหมินถิงส่ายหน้า "ผมเป็นห่วง! นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น! ถ้าผนึกไม่สำเร็จจะเกิดอะไรขึ้น นายเองก็รู้ดี"
"ผมรู้!" เสิ่นอี้ค่อยๆ พูดอย่างช้าๆ "แต่ ผมเชื่อใจพวกเขา"
เขาพูดพลาง ลูบเส้นผมที่นุ่มลื่นของเย่หนิงอีกครั้ง แล้วพูดว่า "เสี่ยวหนิง พวกคุณต้องทำได้อย่างแน่นอน ใช่ไหม"
เย่หนิงพยักหน้า กำหมัดแน่นแล้วพูดว่า "พวกเราต้องทำได้อย่างแน่นอนค่ะ!"
"ไม่เลว!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายเองก็พูดเสียงดัง "ถึงแม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิต พวกเราก็ต้องผนึกราชาผีดิบให้จงได้ ไม่มีทางให้เขาออกมาทำร้ายผู้คนอีกอย่างแน่นอน"
เสิ่นอี้เองยังคงไม่ค่อยวางใจมากนัก "อีกสักพัก ตอนที่พวกคุณซ่อมแซมผนึก คงไม่สะดวกนักถ้าพวกเราจะต้องอยู่ที่นี่ ดังนั้นเลยจะไปรอพวกคุณอยู่ที่ตีนเขา...พวกคุณก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน"
จวงหมิงหานฉีกยิ้มอย่างไม่สนใจสักนิด "ผมไม่กลัวพวกคุณขโมยอาวุธวิเศษแล้ว พวกคุณไม่จำเป็นต้องหลบเลี่ยงหรอก อยู่ดูข้างๆ ก็ไม่เป็นอะไร"
เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม "จริงๆ แล้วไม่ได้หลบเลี่ยงอะไรหรอก เพราะผนึกนี้ของพวกคุณเจาะจงไปที่ผีดิบ ดังนั้นเดี๋ยวอีกครู่หนึ่งพวกเราก็จะอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ ไม่อย่างนั้นขนาดพวกเราเองก็คงถูกผนึกดูดเข้าไปด้วย"
เย่หนิงตกใจ "ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
เสิ่นอี้ลูบเส้นผมของเธอ แล้วพูดว่า "ไม่ต้องกังวลไปครับ พวกเราถึงตีนเขา อยู่ให้ไกลจากที่ที่ถูกผนึกนิดหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้ว แต่ถ้าจะให้ยืนอยู่ด้านบนผนึกนี้คงไม่ได้ ผมและซีเหมินถิงน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่พวกเขาไม่มีทางทนต่ออำนาจของตราประทับนี้ได้อย่างแน่นอน พอเข้าใกล้ผนึกนี้เข้า ต้องเกิดอันตรายอย่างแน่นอน พวกเราถึงต้องอยู่ให้ไกลเสียหน่อย ดังนั้นอีกเดี๋ยวก็คงต้องพึ่งพวกคุณแล้ว!"
หยางปินเองก็พูดว่า "แต่พวกคุณวางใจได้ ตอนที่พวกเราลงจากภูเขาไปแล้วจะไปสำรวจรอบๆ อีกสักรอบ รับประกันได้ว่าบนภูเขาไม่มีใครซุ่มโจมตีอย่างแน่นอน รับรองได้ว่าปลอดภัย พวกคุณตั้งใจเพิ่มพลังของผนึกก็พอแล้ว"
จวงหมิงหานฉีกยิ้ม ตบไหล่ของพยางปิน พลางพูดขึ้นว่า "วางใจได้ หัวหน้าหยาง พวกเราจะไม่มีทางทำให้คุณผิดหวัง! พวกเราต้องซ่อมแซมผนึกได้อย่างแน่นอน!"
ร่างของเหลียงเซิ้งสั่นเทา "ศาสตราจารย์จวง พวกเราจะเริ่มตอนไหนครับ ขืนยังไม่เริ่มอีก พวกเราคงต้องแข็งตาย!"
เสิ่นอี้กอดเย่หนิง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "พวกเราลงไปก่อนนะครับ"
เย่หนิงพนักหน้า
เสิ่นอี้พูดอีกครั้ง "พอถึงตีนเขาแล้ว ผมจะโทรหาคุณอีกทีนะครับ"
"ค่ะ" เย่หนิงเองก็กอดเสิ่นอี้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "พวกเราต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน!"
เสิ่นอี้ฉีกยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ผมรู้ครับ! พวกคุณต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน หลังการซ่อมแซมผนึกเสร็จสิ้น พวกเราจะขึ้นมารับพวกคุณนะครับ"
ความเร็วของเสิ่นอี้และพวกเขา แน่นอนว่าต้องลงเขาไปด้วยความเร็วมากๆ อยู่แล้ว ไม่กี่วินาทีต่อมาก็โทรศัพท์ขึ้นมาบอกว่าทำได้เลย พวกเขาลงเขาไปกันแล้ว ให้เย่หนิงและพวกเขาเริ่ม พิธีซ่อมแซมผนึกได้
ผนึกนี้จะต้องซ่อมแซมให้เสร็จก่อนสว่าง ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะผ่านการฝึกฝนมาหลายครั้ง แต่ถ้าให้ซ่อมแซมผนึกจริงๆ นั้น พวกเขาต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างมาก ห้ามผิดสักนิดเดียว
ก็ไม่รู้ว่าเพราะดึกมากแล้ว หรือว่าไม่มีเปลวไฟมาคอยให้ความอบอุ่น เย่หนิงและคนอื่นจึงรู้สึกได้ว่าบนภูเขายิ่งอยู่ก็ยิ่งหนาว เย็นจนพวกเขาสั่นไปทั่วทั้งตัว
เฝิ่งเยี่ยนฮวายสั่นไปพลาง พูดไปพลาง "ถ้าไม่ซ่อมแซมผนึกเสียตอนนี้ พวกเราต้องแข็งตายแน่!"
เจิ้งชวนพูดว่า "งั้นก็รีบทำกันเถอะ"
ทั้งสี่ยืนประจำทิศทั้งสี่เหนือ ใต้ ออก ตกทั้งยังนำอาวุธวิเศษของตนเองออกมา
ตราลัญจกรของตระกูลเฝิ่ง กระบี่ไม้ท้อของตระกูลเจิ้ง ลูกศรเงินของตระกูลถัง และยังมีกระจกฟ้าดินของตระกูลเย่ ซึ่งก็คือเหรียญทองแดงทั้ง 18 เหรียญ
เมื่อนำอาวุธวิเศษทั้งสี่ออกมาวาง เย่หนิงและคนอื่นๆ ต่างรู้สึกราวกับว่าสายลมสงบลงไปชั่วขณะ ทว่าอุณหภูมิโดยรอบกลับตกฮวบลงอย่างฉับพลัน คล้ายกับว่าอากาศหนาวเย็นกำลังพยายามจะแช่แข็งพวกเขาอย่างไรอย่างนั้น
ตามมาด้วย ความรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรง!
ใช่ แรงสั่นสะเทือน! ทั่วทั้งภูเขากำลังเกิดแรงสั่นสะเทือน
"เกิดอะไรขึ้น!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายตะโกนเสียงดัง
"ราชาผีดิบ!" จวงหมิงหานพูด "ต้องเป็นการตอบสนองของราชาผีดิบแน่ๆ เลย เขาอยากขัดขวางไม่ให้พวกเราเพิ่มพลังของผนึก! ไม่ต้องสนใจเขา พวกเราทำต่อเถอะ เร็วเข้า! เฝิ่งเยี่ยนฮวายเริ่มเลย!"
เฝิ่งเยี่ยนฮวายไม่พูดพร่ำ เอามีดกรีดฝ่ามือของตนเองโดยทันที หยดเลือดลงบนตราลัญจกร ตราลัญจกรสีขาวปรากฏแสงสว่างสีแดงอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นตราลัญจกรสีแดง แทบจะในเวลาเดียวกัน ภูเขาแห่งนี้เกิดแรงสะเทือนอย่างรุนแรงขึ้นอีกครั้ง คล้ายกับว่ากำลังแผดเสียงคำรามอย่างโกรธแค้น เหมือนกับว่ากำลังจะมีบางสิ่งผุดกายออกมาจากข้างใต้ภูเขาโดยทันที
เฝิ่งเยี่ยนฮวายกัดฟัน วางมือลงไปบนตราลัญจกร แล้วพยายามร่ายคาถาอย่างสุดชีวิต
เจิ่งชวนรีบดึงกระบี่ไม้ท้อออกมา แล้วก็กรีดลงที่ฝ่ามือของตนเองเหมือนกัน นำเลือดหยดลงบนกระบี่ไม้ท้อ
เสียงขู่คำรามอย่างโกรธเคือง ส่งเสียงแว่วดังออกมาจากข้างใต้ของภูเขา เสียงนั้นคล้ายกับว่ากำลังแทงลึกเข้ามาในแก้วหูอย่างรุนแรง เย่หนิงและคนอื่นๆ แทบยืนไม่อยู่ จวงหมิงหานตะโกนเสียงดังว่า "เฝิ่งเยี่ยนฮวาย ระวังตัวด้วย! อย่าให้มือของนายอยู่ห่างจากตราลัญจกรเป็นอันขาด!"