ตอนที่ 273

ตอนที่ 273 ระเบิดเละ

สติของเสิ่นอี้ค่อยๆ กลับมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ใช่ครับ! แน่นอนอยู่แล้วว่าเป็นเส้นผม กระดูกและเลือดของราชาผีดิบที่ผสมรวมกัน"

เย่หนิงเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากให้เสิ่นอี้อย่างปวดใจ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า "เมื่อกี้พอเห็นคุณแบบนั้น ฉันไม่รู้ว่าจะควรทำยังไงจริงๆ"

เสิ่นอี้กอดเธอ ฉีกยิ้ม แล้วพูดว่า "คุณไม่ได้อยากชำแหละผมมาตลอดหรือไง ครั้งนี้ให้โอกาสคุณได้ตอบสนองความต้องการของคุณไงครับ"

ใบหน้าของเย่หนิงแดงซ่าน "ฉัน…ฉันคิดอย่างนั้นซะที่ไหนล่ะคะ" 

เธอพูดพลาง แล้วรีบถามอีกครั้งว่า "เสิ่นอี้ ตอนนี้คุณดีขึ้นบ้างหรือยัง" 

"ดีขึ้นมากแล้ว! แต่มันต้องค่อยๆ ฟื้นฟูน่ะครับ ตอนนี้รู้สึกอ่อนแรง ไม่มีแรงเลย" เสิ่นอี้พูดพลาง มองไปรอบๆ เล็กน้อย ถึงแม้ว่าทั้งสองกำลังปะทะกันอย่างรุนแรง แต่ทางด้านของพวกเขา หลังจากที่มีซีเหมินถิงเข้ามาร่วมวงด้วยกลับไม่ได้เสียเปรียบอะไร ทั้งยังทำให้ผีดิบพวกนั้นที่ฉินเฉาฮุ้ยพามา ได้รับความเสียหายไปไม่น้อย ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่เป็นผลประโยชน์กับฉินเฉาฮุ้ยและพวกของเขามากนัก พอมีจวงหมิงหานและซีเหมินถิงคุมบังเหียนด้วยตนเอง สองคนนั้นเป็นหัวหน้าถึงอยากหนีก็คงจะหนีไม่ได้

"ดูแล้วเหตุการณ์คงจะไม่รุนแรงนักหรอก" ขณะที่เสิ้นอี้มองสถานการณ์ ในที่สุดมือทั้งสองข้างก็เป็นปกติ เขาเอื้อมมือไปลูบเย่หนิงอย่างแผ่วเบา แล้วพูดด้วยว่า "พอแล้วครับ เด็กโง่ เลิกร้องได้แล้วครับ ผมจะตายง่ายๆ ได้ยังไงล่ะ"

"ฮือๆ......" เย่หนิงถูจมูก "รู้แล้ว" 

ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่น้ำตากลับไม่หยุดไหลเลยสักนิดเดียว แหมะๆ ไหลออกมาเป็นทาง 

"ยังร้องไห้อีกเหรอ" เสิ่นอี้รีบเช็ดน้ำตาให้เย่หนิง แล้วพูดว่า "บอกแล้วไงว่าผมไม่เป็นอะไร อย่าร้องไห้ไปเลยครับ ขืนคุณร้องต่อไป ตาต้องบวมหมดแน่!"

"คุณยังจะมาพูดอีก ฮือๆ..." เย่หนิงทุบเสิ่นอี้เบาๆ "เมื่อกี้ตอนคุณถูกทำร้าย ทำเอาฉันตกใจแทบตาย!"

เสิ่นอี้ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า "เป็นผมที่ไม่ดีเอง เป็นผมที่ประมาทเอง ผม......" เสิ่นอี้หัวเราะเยาะตนเอง "ผมเองก็คิดไม่ถึงจริงๆ คาดไม่ถึงเลยคนอย่างมู่หรงซีจะมีของแบบนี้อยู่ในมือ ดูแล้วเธอคงจะวางแผนเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อครู่ที่ยิงนั้นก็เป็นการจงใจ ความจริงแล้วการยิงครั้งนั้น เป้าหมายที่แท้จริงเดิมทีแล้วไม่ใช่คุณหรอก แต่เป็นผมต่างหาก"

"คนโง่!" เย่หนิงพร่ำบ่นอยู่ในอกของเขา แล้วพูดอย่างกลัดกลุ้มว่า "คุณจะพุ่งเข้ามาทำไม โง่ชะมัดเลย!"

เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม แล้วพูดว่า "ผมโดนยิง ไม่ใช่แค่ไม่เจ็บเท่านั้น แต่ยังไม่ตายด้วย แต่คุณไม่เหมือนกัน เสี่ยวหนิง...ผมจะยอมให้คุณบาดเจ็บได้ยังไงล่ะ"

เขาพูดพลางลูบเส้นผมของเย่หนิง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรักใคร่

ความรู้สึกดั่งเกิดใหม่หลังจากที่เกิดภัย!

เย่หนิงซบลงไปในอกของเสิ่นอี้ จับมือของเขา แล้วพูดเสียงเบาว่า "ราชาผีดิบน่ากลัวมากจริงๆ!" 

อาศัยเลือดและกระดูกนิดหน่อยก็เกือบจะทำให้เสิ่นอี้ถึงแก่ชีวิต! ถ้าปล่อยราชาผีดิบตนนั้นออกมาได้ จะเกิดอะไรขึ้นนั้น เธอเองก็คงไม่กล้าคิด

"ใช่ครับ!" เสิ่นอี้ยิ้มขื่น แล้วพูดว่า "คุณรู้ถึงความเก่งกาจของราชาผีดิบแล้วสินะ! เขาน่ากลัวกว่าที่พวกคุณคิดมากๆ และอีกอย่างปีนั้นเพื่อฝึกตน เพิ่มพลังให้สูงยิ่งขึ้น เขาถึงต้องใช้วิธีที่โหดร้ายฝึกปรือวิชา ไม่รู้ว่าต้องเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์มากน้อยขนาดไหน ขนาดเด็กทารกยังไม่ปล่อยเอาไว้เลย"

"ความจริงแล้วไม่ใช่แค่พวกคุณเท่านั้น ขนาดผีดิบอย่างพวกเรายังถูกเขาจับตัวไปไม่น้อยเลย ระดับกดดันของเขามีผลต่อพวกเรา ถึงแม้พวกเราอยากขัดขืนก็คงขัดขืนไม่ได้! ดังนั้นในหมู่พวกเราส่วนมาก เหมือนกันไม่อยากปล่อยปีศาจร้ายที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมออกมา น่ากลัวมากเกินไป! เมื่อเขาได้รับการปล่อยตัวออกมา มีความเป็นไปได้มากว่าจะเกิดวิกฤตร้ายแรง! ทำร้ายผู้บริสุทธิ์นักไม่ถ้วน!"

เย่หนิงกัดฟัน พูดอย่างเกลียดชังว่า "พวกเราต้องผนึกเขาได้อย่างแน่นอน! ไม่มีทางให้เขาออกมาทำร้ายผู้คนได้หรอก!"

"ครับ!" เสิ่นอี้ลูบเส้นผมของเย่หนิง ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า "ทำได้แน่นอนครับ!"

เขาพูดพลาง พยุงร่างของเย่หนิงขึ้นมา พูดว่า "เสี่ยวหนิง คุณรอตรงนี้ก่อนนะครับ ผมเองก็ต้องไปช่วยพวกเขา ต้องรีบจัดการให้จบ!"

"กระสุนล่ะคะ" เย่หนิงถามเสิ่นอี้ "คุณไม่ได้บอกเหรอว่า กระสุนนี้มีประโยชน์" 

เสิ่นอี้พยักหน้า แล้วพูดกับหยางปิน "หยางปิน เอาปืนมา!" 

หยางปินไม่พูดอะไรสักคำ หยิบปืนที่เหน็บอยู่ด้านหลังเอวออกมา โยนไปทั้งที่ไม่หันกลับไป 

เสิ่นอี้รับปืนของหยางปิน เอากระสุนภายในออกมา แล้วยื่นปืนให้เย่หนิง "ใส่กระสุนเข้าไป" 

"อืม" เหอะ นี้ต้องเป็นวิธีทีดีที่สุดอย่างแน่นอน! เมื่อครู่พวกเขาใช้วิธีที่น่ารังเกียจลงมือทำร้ายเสิ่นอี้ ตอนนี้ก็ควรให้พวกเขาได้ลิ้มรสของกระสุนนี้เสียบ้าง

พอเย่หนิงใส่กระสุนเข้าไปแล้ว ก็ถามเสิ่นอี้ว่า "ยิงใคร ผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ" 

“ไม่ต้อง!" เสิ่นอี้รับปืนมา เล็งไปที่ฉินเฉาฮุ้ย เย่หนิงยังไม่ได้ถามอะไร ก็ได้ยินเสียงปังดังขึ้นเสียก่อน หลังจากนั้น ด้านหน้าไม่ไกลสิบกว่าเมตรเกิดหมอกเลือดหนึ่งกลุ่มระเบิดออก ทุกๆ คนต่างก็ตกใจ ขนาดเสิ่นอี้เองก็ตกตะลึง เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าอานุภาพของปืนกระบอกนี้จะรุนแรงได้ถึงขนาดนี้

คราบหยดเลือดและก้อนเนื้อเปรอะอยู่บนหน้าของหยางปิน เขาเช็ดใบหน้า ทั้งพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า "นายท่าน ก่อนที่คุณจะยิงคนอื่น ช่วยบอกผู้น้อยสักประโยคไม่ได้เหรอไง" 

"ฉินเฉาฮุ้ย!" มู่หรงซีกรีดร้อง ตอนที่มองเสิ่นอี้อีกครั้ง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง "คุณยังไม่ตายงั้นเหรอ" 

"ใช่ แต่น่าเสียดายคนรักของคุณตายไปแล้ว!" เสิ่นอี้โยนปืนทิ้ง

ซีเหมินถิงที่อยู่ด้านหลังถีบมู่หรงซีจนล้มลงไป มู่หรงซีทั้งดิ้นรนขัดขืนและกรนด่า "พวกคุณหักหลังราชา! พวกคุณจะต้องได้รับการลงโทษ!"

"ราชา" ซีเหมินถิงยิ้มเย็น "เขาเป็นราชาของคุณคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ราชาของพวกเรา!" 

เขาพูดพลางจับศีรษะของมู่หรงซีบิดอย่างแรง จนศีรษะของเธอหลุดออกมาจากลำคอ หยางปินเองก็พุ่งเข้ามาช่วย แยกชิ้นส่วนอวัยวะของมู่หรงซีแล้วโยนเข้าไปในกองไฟ เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้อง ผู้หญิงคนนี้ พริบตาเดียวก็กลายเป็นผุยผงเสียแล้ว 

ฉินเฉาฮุ้ยถูกยิงด้วยปืน ส่วนมู่หรงซีถูกเผาจนกลายเป็นผุยผง ส่วนผีดิบพวกนั้นไม่ใช่ปัญหา ไม่นานก็ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว ไฟยิ่งอยู่ก็ยิ่งโหมแรงขึ้น ชิ้นส่วนทีละชิ้นของผีดิบ ถูกกองไฟนี้ แผดเผาจนกลายเป็นฝุ่นควัน 

หยางปินที่อยู่ข้างๆ หยิบน้ำล้างตัวไปพลาง บ่นอย่างแค้นเคืองไปพลาง " ×ชิบหาย! ไอบ้านี้เหม็นจริง! น่าขยะแขยงชะมัด!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายเก็บกระบี่ไม้ท้อ แล้วพูดว่า "ยังดี เมื่อกี้ผมล่ะตกใจแทบตาย เสียงปัง แล้วก็เละตุ้มเป๊ะ!"

เย่หนิงตบหน้าอก แล้วพูดอย่างหวาดผวาทั้งที่เหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว "ฉันเองก็ตกใจ ฉันไม่คิดว่าจะเกิดผลแบบนี้ ฉินเฉาฮุ้ยระเบิดเละเสียแล้ว! กระสุนนี้น่ากลัวมากจริงๆ!"

จวงหมิงหานมองเสิ่นอี้ แล้วพูดว่า "ใช่ครับ โชคดีที่มีบางคนเก่งกาจ ไม่อย่างงั้นเมื่อครู่ไม่รู้ว่าใครกับแน่ที่จะระเบิด!"