ตอนที่ 264

ตอนที่ 264 ล่องูออกจากโพรง

"จริงๆ เลยมีอย่างที่ไหนกัน!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายตบโต๊ะอย่างแรง "เจ้าบ้าสองคนนั้นไปอยู่ที่ไหนกันแน่! ทำไมถึงได้หาไม่เจอสักที! คนเราจะระเหยไปได้ยังไง หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเลยด้วย!"

"ใจเย็นๆ นะ!" จวงหมิงหานพูดด้วยท่าทีสงบนิ่งมากๆ พลางกล่าวเสียงเรียบว่า "เดิมทีก็เป็นไปตามที่คิดเอาไว้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ถ้าพวกเราหาทั้งสองคนนี้ได้ง่ายขนาดนั้น ก็คงไม่ใช่พวกเขาแล้วล่ะ!"

"ชั่วช้า!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายดูข่าวที่กำลังรายงานอยู่ ความชั่วช้าของฉินเฉาฮุ้ยและมู่หรงซีสองคนนี้ ต้องรีบจับคนทั้งสองคนนี้แล้วลงมือฆ่าโดยทันที! ไม่ ฆ่าพวกเขาตรงๆ มันคงจะง่ายเกินไป! 

"สองคนนี้!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ "ลงมือฆ่าพวกเขาตรงๆ คงจะง่ายเกินไป!"

"ไม่อย่างนั้นจะทำอย่างไรล่ะ!" จวงหมิงหานพูดอย่างจนปัญญาว่า "อย่าลืมสิว่าพวกเขาเป็นผีดิบ ถึงคุณจะประหารชีวิตพวกเราก็คงไม่มีความหมาย ในเมื่อเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยด้วยซ้ำ"

"ผีดิบไม่รู้เจ็บจริงๆ งั้นเหรอ" เหลียงเซิ้งรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก เขาหรี่ตามองเสิ่นอี้ 

เสิ่นอี้หาทางหลบหลีก "ผมกลัวเจ็บ" 

เย่หนิงแทบอยากจะใช้เก้าอี้ฟาดไปที่เขา!

เธอคิดไปถึงครั้งแรกที่เธออยู่ที่โกดัง ตอนที่เสิ่นอี้ใช้กริซกรีดที่ข้อมือของตนเอง เธอถามว่าทำไมเสิ่นอี้ถึงไม่ใช้เลือดของตนเอง ท่าทางของเสิ่นอี้เช่นนี้ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย

"ผมกลัวเจ็บ!" 

เขาไม่อายเลยเหรอ ผู้ชายอกสามศอกพอพูดประโยคนี้ หน้าจะไม่แดงเลยงั้นเหรอ

แต่เขาไม่มีเลยจริงๆ ทั้งยังพูดด้วยเสียงจริงจังอีกด้วย

"คุณอายบ้างไหม เป็นผู้ชายอกสามศอก แต่ไหงดันพูดว่ากลัวเจ็บ" เย่หนิงจ้องเขา

"ไม่อย่างงั้น" เสิ่นอี้ชี้ไปที่มีดหั่นผลไม้ที่อยู่ในมือของเหลียงเซิ้ง "ถ้าเขาคิดไม่ตก แล้วแทงผมซ้ำๆ จะทำยังไงล่ะ"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายกลอกตา "แล้วไง ขี้ขลาดชะมัดยาด! แทงนายซ้ำๆ หลายครั้งแล้วจะทำไม ถึงยังไงนายก็ไม่ตาย" 

เสิ่นอี้กล่าวด้วยสีหน้าเรียบนิ่งว่า " ผมกลัวเจ็บ" 

น้ำชาในปากของจวงหมิงหานพุ่งออกมาจนหมด "นายไม่ละอายใจสักนิดเลยหรือไงนะ"

"ไม่" เสิ่นอี้ตอบอย่างตรงไปตรงมา 

"งั้น..." เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดอย่างรำคาญใจมากๆ "แผนต่อไปล่ะ"

เสิ่นอี้พูดอีกว่า "ก่อนหน้านี้คิดว่ากระจกฟ้าดินถูกพวกเขาแย่งเอาไปแล้ว พวกเราก็คงจะหมดหนทางเพิ่มพลังของผนึก เพียงแต่ต้องรอจนถึงวันสุริยุปราคา รอจนกระทั่งพวกเขาเคลื่อนไหวอีกครั้ง แต่ตอนนี้ ในเมื่อกระจกฟ้าดินอยู่ในมือของพวกเรา งั้นก็เท่ากับว่าพวกเราก็ต้องลงมือก่อน ตอนนี้พวกเขาต้องกำลังรอพวกเราลงมืออย่างแน่นอน!"

"อะไรคือพวกคุณ พวกเรา... " เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดกระซิบ "ใครใช้นายเป็นพวกเรา...เสริมพลังของผนึกไม่เกี่ยวอะไรกับนายสักหน่อย!..."

เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดเสียงไม่ดังนัก แต่ทุกๆ คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็ได้ยินกันหมด เย่หนิงจ้องเขา เสิ่นอี้เพียงแค่หัวเราะ แล้วพูดต่อไปอย่างไม่สนใจว่า "ถ้าพวกเขาเอาแต่หลบไม่ยอมออกมา งั้นพวกเราก็ทำได้แค่คิดวิธี ล่องูออกจากโพรงเท่านั้น!"

จวงหมิงหานฉีกยิ้ม "ล่องูออกจากโพรง แผนนี้ไม่เลว! ฉันชอบ!" 

เฝิ่งเยี่ยนฮวายขมวดคิ้ว "พวกเราไปเพิ่มพลังของผนึก แล้วล่อพวกเขาออกมายังไง เกิดพวกเขาทำอะไรขึ้นมา การเพิ่มพลังผนึกของพวกเราไม่เท่ากับผิดพลาดไปเลยงั้นเหรอ!"

"ผิด ผิด ผิด!" เสิ่นอี้ตัดบทคำพูดของเฝิ่งเยี่ยนฮวายแล้วพูดว่า" การเคลื่อนไหวของพวกเราครั้งนี้ จุดประสงค์ที่สำคัญที่สุดไม่ใช่เพิ่มพลังของผนึก แต่เพื่อล่องูออกจากโพรง! รู้ใช่ไหม ถ้าพวกเขารู้ว่าในมือของพวกเรามีอาวุธวิเศษครบทั้งสี่ชิ้น ปกติก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าพวกเราต้องไปเพิ่มพลังของผนึกก่อนวันสุริยุปราคา ดังนั้นถ้าผมเดาไม่ผิด พวกเขาคงจะอยู่ใกล้ๆ บริเวณที่ราชาผีดิบถูกผนึก รอจนพวกเราปรากฏตัว นั่นแหละ พวกเราก็แค่เดินโต้งๆ ออกไป ล่อพวกเขาออกมาแล้วลงมือซะ! ไม่อย่างงั้นเอาแต่ค้นหาอยู่แบบนี้ ก็คงจะเสียเวลาเปล่าๆ!" 

จวงหมิงหานพยักหน้า "เสิ่นอี้พูดไม่ผิด แทนที่จะให้พวกเขาปรากฏตัวเฉยๆ กลับไม่สู้เท่าลงมือก่อน ล่อพวกเขาออกมา แล้วฆ่าให้เกลี้ยง!"

เจิ่งชวนพูดเสียงเย็น "พรุ่งนี้พวกเราจะออกเดินทาง พอไปถึงบริเวณที่ราชาผีดิบถูกผนึก ให้แสร้งทำเป็นเพิ่มพลังผนึกงั้นเหรอ"

"ใช่!" เสิ่นอี้พยักหน้า "พวกเราแอบให้มือดีซุ่มโจมตีอยู่รอบๆ รอให้พวกเขาปรากฏตัว ตอนนี้ทั้งฉินเฉาฮุ้ยและมู่หรงซีต่างก็ได้รับบาดเจ็บหนัก ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีลูกน้องอยู่บ้าง แต่ก็คงไม่มากนักหรอก มีผมและซีเหมินถิงอยู่ด้วยก็พอที่จะรับมือกับคนพวกนั้นได้แล้ว ส่วนพวกคุณก็ไปเพิ่มพลังของผนึกได้ เช่นนี้ครั้งหน้าพวกเราก็ไม่ต้องมาอีกแล้ว!"

"พวกคุณสองคนงั้นเหรอ" ความสงสัยปรากฏบนใบหน้าของเจิ้งชวน "สองคนนั้น เกรงว่าคงจะรับมือไม่ได้ง่ายๆ ขนาดนั้น! ถ้าพวกเราจะรับมือง่ายขนาดนี้ ทำไมพวกคุณถึงไม่จับคนคนนั้นตั้งแต่ทีแรกล่ะ"  

เสิ่นอี้พูดด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้ายว่า "นายวางใจได้! พรุ่งนี้ จะไม่มีใครหน้าไหนหยุดผมกับซีเหมินถิงได้อย่างแน่นอน! ผมจะเอากองกำลังคนส่วนหนึ่งไปด้วย"

เหลียงเซิงกลับไม่วางใจมากๆ ถามขึ้นว่า "นี่ ถ้าพวกเราเอาคนไปเยอะมากจนเกินไป พวกเขาจะสงสัยหรือเปล่า" 

เสิ่นอี้พูดเสียงเรียบว่า "พวกเราเอาคนไปไม่เยอะ แล้วพวกเขาจะไม่สงสัยหรือไง เพิ่มพลังของผนึก เป็นสิ่งที่พวกเราต้องทำแน่ๆ อยู่แล้ว แล้วเรื่องทำลายผนึกก็เป็นสิ่งที่ฉินเฉาฮุ้ยและพวกเขาไม่ว่าทางใดก็ต้องทำอยู่แล้ว ทุกคนรู้ดีอยู่แล้วแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้เท่านั้น! พวกเรารู้ พวกเขาเองก็รู้!" 

"พวกเรารู้ว่าต้องใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ล่อพวกเขาออกมา พวกเขาคงคิดไม่ถึงว่าพวกเราวางแผนนี้เอาไว้ แต่ถ้ารู้ล่ะจะทำยังไง รู้แล้วพวกเขาก็จะไม่มาหรือไง พอรู้แล้วพวกเขาจะไม่ดำเนินการลงมือใดๆ เลยหรอ ไม่มีทาง! แม้ว่าจะรู้ว่ากับดักก็คือกับดัก พวกเขาก็ต้องกระโดดเข้ามาอย่างแน่นอน!"

"เพราะเป็นหนึ่งในโอกาสเดียวของพวกเรา! ถ้าพวกเขาพลาดโอกาสนี้ รอจนกระทั่งพวกเราซ่อมผนึกได้สำเร็จ พวกเขาอยากช่วยราชาผีดิบออกมาก็คงไม่มีโอกาสเสียแล้วล่ะ!"

จวงหมิงหานยิ้ม "เสิ่นอี้พูดไม่ผิด! นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดของพวกเขา! ถึงจะรู้ว่าเป็นกับดัก พวกเขาก็พร้อมจะกระโดดเข้าหา! ดังนั้นถึงแม้ว่าพวกเราจะซุ่มโจมตี พวกเขารู้ก็ไม่เป็นไร! ถ้าพวกเขาไม่กล้า ไม่มาก็ยิ่งดีที่สุด! พวกเราจะได้ซ่อมแซมผนึกอย่างสบายใจ! เพียงแค่พวกเราเพิ่มผนึกได้สำเร็จ พวกเขาจะโผล่มายังไงก็คงไม่กลัวแล้วล่ะ!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายมองเจิ้งชวน เจิ้งชวนพยักหน้า "ได้ งั้นก็เอาอย่างนี้! พรุ่งนี้ลงมือ!" 

เสิ่นอี้พูดอีกครั้งว่า "จำคำที่ผมพูดเอาไว้ อย่ารีบเพิ่มพลังของผนึก ก็ทำๆ ไป ให้พวกเขาดู ไม่อย่างนั้นถ้าลงมือไปถึงครึ่งแล้วถูกพวกเราขัดจังหวะเข้า ความพยายามที่ทุ่มเทไปทั้งหมดก็คงจะสูญเปล่า"

"วางใจได้!" จวงหมิงหานยิ้มแล้วพูดว่า "พวกเราไม่ได้อ่อนขนาดนั้น เหล่าเฝิ่ง เหล่าเจิ้ง พวกนายว่าใช่ไหมล่ะ"

จวงหมิงหานส่งสายตาไปที่พวกเขาทั้งสองคน 

ถึงแม้ว่าจะไม่อยากฟังคำสั่งของเสิ่นอี้นัก แต่ที่เขาพูดมันก็มีเหตุผลมาก เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ เฝิ่งเยี่ยนฮวายและเจิ้งชวนไม่พูดอะไร ต่างก็พยักหน้าแล้วพูดว่า "อืม!"

จวงหมิงหานหัวเราะหิหิแล้วถามเสิ่นอี้ว่า "เสี่ยวหนิงคงยังไม่ได้เริ่มศึกษาอะไรเลยสินะ”

เสิ่นอี้ยังไม่ทันตอบ เย่หนิงก็พูดสวนขึ้นอย่างเคืองๆ "พูดจาเหลวไหล! ฉันฝึกอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว!"

"ฮ่าๆ..." จวงหมิงหานมีความสุข "ล้อเล่นน่า ล้อเล่น! อยากให้บรรยากาศคึกคักหน่อยเท่านั้นเอง"