ตอนที่ 261

ตอนที่ 261 ลงโทษ

โทรศัพท์โทรเข้ามาอย่างไม่ใช่เวลา 

เสิ่นอี้ไม่อยากรับมากๆ แต่โทรศัพท์นี้โทรเข้ามาอย่างต่อเนื่อง จนสร้างความรำคาญใจเป็นอย่างมา

"ใครคะ" นานมากกว่าเสิ่นอี้จะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาที่อยู่ใต้เตียง "หยางปิน รนหาที่ตายหรือไง ถึงได้โทรศัพท์มาในเวลานี้" 

“อาจจะมีเรื่องเร่งด่วนก็ได้นะคะ" เย่หนิงกอดเสิ่นอี้ไม่ปล่อย หมอนี่ตัวเย็น และนุ่มมากๆ กอดแล้วรู้สึกดีมากจริงๆ ถ้ามีแต่ฤดูร้อนก็คงจะดีมากเลยสินะ

เสิ่นอี้เองก็หันกายโอบกอดเธอ รับทั้งที่ไม่อยากรับโทรศัพท์ของหยางปินเลยสักนิดเดียว "มีธุระอะไร!" 

น้ำเสียงของเขาไม่ดีเป็นอย่างมาก ใครใช้ให้หยางปินมาทำลายบรรยากาศของเขาล่ะ ทว่าจู่ๆอารมณ์ของดีกลับรู้สึกดีแบบแปลกๆ

หยางปินเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองดันไปล่วงเกิน นายท่านท่านนี้ได้ เขาพูดอย่างระมัดระวังว่า "นายท่าน พวกเราอยู่ในห้องของผู้หญิงคนนั้น เจอของบางอย่าง น่าจะเป็นของของคุณเย่หนิง คุณว่านี่ใช่......" 

"เอ่อ" หัวใจของเสิ่นอี้เต้นรำ "คืออะไร" 

''มีกระบี่ไม้ท้อ กระดาษยันต์ แล้วก็ยังมีเหรียญทองแดงอีกนิดหน่อย..." 

"ฮ่าๆ!" เสิ่นอี้อดหัวเราะออกมาไม่ได้ 

"นายท่าน นี่...'' 

เสิ่นอี้รีบพูดขึ้นมาว่า "หยางปิน นายรีบเอาของกลับมาให้พวกเราเลยนะ! ตอนนี้! ทันทีเลย! เร็วๆ ด้วย!" 

"เป็นอะไรคะ ทำไมถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้" เย่หนิงถามอย่างอยากรู้อยากเห็นมากๆ 

เสิ่นอี้กลั้นยิ้ม "โชคดีนะครับที่คุณทิ้งหนังสือพวกนั้นเอาไว้ที่จวงหมิงหาน!"

"เอ่อ หมายความว่าอะไรคะ" เย่หนิงยังไม่เข้าใจ 

เสิ่นอี้พูดตอบเย่หนิงว่า "หยางปินหาของของคุณเจอที่ห้องของมู่หรงซี กระบี่ไม้ท้อ กระดาษยันต์ แล้วยังมีเหรียญทองแดง คาดว่าขนาดมู่หรงชีเองก็คงไม่รู้หรอกว่าของพวกนี้ใช้ยังไง คงจะคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไร ถึงได้ไม่เอาไปด้วย" 

เย่หนิงตกใจเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เข้าใจขึ้นมา "เหรียญทองแดงงั้นหรอ" 

"ใช่ครับ เหรียญทองแดง!" เสิ่นอี้พยายามกลั้นขำเป็นอย่างมาก “คุณว่ามันตลกมากไหมล่ะ!"

"ฮ่าๆๆ..." เย่หนิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ทันใดนั้นโถมตัวพุ่งเข้ามากอดเสิ่นอี้ แล้วจูบที่ปากของเขาหลายต่อหลายครั้ง "บรรพบุรุษของครอบครัวฉัน พวกเขาฉลาดและมีไหวพริบเสียจริง! ฮ่าๆๆ! กระจกฟ้าดิน! โชคดีที่พวกเขาคิดมันออกมาได้ ความฝันของมู่หรงซีเองก็ทำไม่สำเร็จ เหรียญทองแดงสิบกว่าเหรียญพวกนั้น คงคาดไม่ถึงล่ะสิว่าจะเป็นกระจกทองแดงที่พวกเขาตามหาอย่างยากลำบาก!"

เสิ่นอี้คิดแล้วก็ตลก "ใช่ ถ้าไม่พูดใครจะไปรู้ว่าเหรียญทองแดงสิบกว่าชิ้นนี้ก็คือสิ่งที่เรียกว่ากระจกฟ้าดิน! พอได้ฟังใครๆ ต่างก็คงคิดเพียงแค่ว่ากระจกฟ้าดินก็คือกระจกเท่านั้น! และไม่มีทางใช่ของอย่างอื่น บางทีพวกเขาอาจจะยังคิดว่ากระจกฟ้าดินอยู่ในมือของผม ถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้เข้าว่าความจริงแล้วกระจกฟ้าดินอยู่กับเธอมาก่อนหน้านี้แล้ว ผลกลายเป็นว่าเพราะเธอไม่รู้จักของสิ่งนี้ แล้วเอากระจกฟ้าดินคืนกลับมาให้พวกเราอีกครั้ง บางทีเธออาจจะโกรธมากๆ ก็ได้!"

เย่หนิงหัวเราอย่างบ้าคลั่ง!

เดิมทีแล้วเธอยังกลุ้มใจอยู่เลย ที่คนพวกนั้นแย่งเอากระจกฟ้าดินไป คิดไม่ถึงว่ากระจกฟ้าดินบานนี้สูญหายและหวนกลับมาอีกครั้ง! พูดให้พูด คงเป็นเพราะสติปัญญาของบรรพบุรุษ! ดีที่พวกเขาบรรพบุรุษตระกูลเย่จะเอาเหรียญทองแดงสิบแปดเหรียญมาเรียกว่ากระจกฟ้าดิน เช่นนี้จึงทำให้คนถึงกับเข้าใจผิด พอมีคนเอากระจกฟ้าดินไปแล้วไม่รู้ ก็จะเอากลับมาให้พวกเขาอีกครั้ง!

ตอนที่หยางปินเอาของมาคืนเย่หนิง ยังรู้สึกแปลกมากๆ รวมถึงไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมเย่หนิงและเสิ่นอี้ถึงมีความสุขขนาดนี้ 

ทั้งที่เมื่อครู่ตอนที่โทรศัพท์ อารมณ์ของเสิ่นอี้ไม่ดีมากๆ อย่างเห็นได้ชัด 

หยางปินนำของมาให้เสิ่นอี้ แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า "นายท่าน ภายในนี้มีของไม่กี่อย่าง ของทั้งหมดนี้เป็นของคุณเย่หนิงหมดเลยงั้นเหรอครับ"

เย่หนิงรีบคว้ากระเป๋าผ้าใบเล็กนั้นมา เปิดกระเป๋าผ้าใบเล็ก แล้วก็รีบล้วงเอากระดาษยันต์ออกมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็รีบเทเหรียญทองแดงเหล่านั้นลงบนโต๊ะ นับอย่างละเอียดอยู่หลายครั้ง สิบแปดเหรียญ! ไม่หายไป! ไม่หายไปเลยสักเหรียญเดียว! สิบแปดเหรียญพอดีเป๊ะ!

"ดีมากๆ เลย!" เย่หนิงไม่รู้เลยจริงว่ามีความสุขมากขนาดไหน 

เย่หนิงฉีกยิ้มพลางลูบผมของเย่หนิง แล้วหันไปถามหยางปินว่า "สถานการณ์การค้นหาเป็นยังไงบ้าง" 

สีหน้าของหยางปินจริงจังเป็นอย่างมาก เขาพูดเสียงทุ้มต่ำว่า "ด้านหลังของตึกทดลอง พวกเราจุดเจอกองกระดูกจำนวนมาก!" 

เย่หนิงรู้สึกประหลาดใจ "กองกระดูกหรอคะ" 

"ถูกต้อง! บริเวณด้านหลังของตึกทดลอง!" หยางปินพูด "คาดว่าของทดลองเหล่านั้นน่าจะเกิดการล้มเหลว! นอกจากนั้นแล้ว ในชั้นใต้ดินของอาคารทดลอง ยังพบว่ามีนักโทษจำนวนมากถูกคุมขัง...นักโทษพวกนั้น คงมีหน้าที่จัดหาเลือดให้คนป่วย!"

"ให้เลือดกับคนป่วย" ไม่ต้องพูดถึงเย่หนิง ขนาดเสิ่นอี้ยังรู้สึกว่ายากเกินจะรับได้อยู่บ้าง "คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเลี้ยงนักโทษ เพื่อถ่ายเลือดให้คนป่วยโดนเฉพาะ"

"ใช่ครับ!" หยางปินถอนหายใจ "นายท่าน พวกคุณคงไม่ได้ไปถึงชั้นใต้ดิน ไม่ได้เห็นความน่าสังเวชของคนพวกนั้น...ความจริงแล้วก็ไม่ได้ดีไปว่าพวกของทดลองนั้นตรงไหน! เผลอๆ แล้วน่าสังเวชเสียยิ่งกว่า! หลังจากนั้น อาคารห้องทดลองทั้งหมด พวกเราเจออุปกรณ์ที่ทำการทดลองมากมาย! ของทดลอง! ทั้งยังมีข้อมูลในคอมพิวเตอร์ ที่พวกเขากำจัดทิ้งไม่ทัน"

"ดีมาก!" เสิ่นตบไหล่ของหยางปิน พูดขึ้นว่า "การเคลื่อนไหวของพวกเราครั้งนี้ โดยพื้นฐานพูดได้ว่าเป็นการกระทำโดยพลการ! แต่ตอนนี้พาหลักฐานได้มากขนาดนี้ หลักฐานบุคคลก็มีแล้ว อาจกล่าวได้ว่าเป็นบทสรุปของหลักฐาน ถึงแม้จะมีบางคนไม่พอใจ ทว่าก็พูดอะไรไม่ได้ แต่กลับต้องลำบากพวกนายแล้ว ยังมีงานค้นหามากมายที่ต้องลงมือทำ"

หยางปินหัวเราะเหอะๆ "กลัวอะไร! ตอนนี้คดีนี้ เป็นคดีใหญ่ที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งประเทศเสียแล้ว ผมขอใบคำร้องขอความช่วยเหลือจากเบื้องบน ก็ส่งมากมายแล้ว!”

"นายยังต้องจับตาดู อย่าให้คนอื่น มาทำลายหลักฐานได้เป็นอันขาด" 

นายท่าน เรื่องที่ผมทำคุณยังไม่วางใจอีกหรอ ผมจะทำผิดพลาดได้อย่างไร! ผมต้องจับตาดูอยู่แล้ว จะไม่ให้เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้นอย่างแน่นอน คดีใหญ่ขนาดนี้ หรือว่าจะยังอยากจะพลิกคดีอีก ใครให้คนพวกนั้นใจกล้าขนาดนั้นล่ะ!"

เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม "พวกเขาก็กลัว! คาดว่ามีคนบางส่วนได้รับผลประโยชน์จากฉินเฉาฮุ้ย ยกตัวอย่างเช่น ยาอมตะ ไม่แก่ไม่เฒ่า! ตอนนี้เทียนเหิงกรุ๊ปเกิดเรื่อง ใครจะให้ยาแก่พวกเขากันล่ะ ยาพวกนี้ต้องเป็นยาที่กินเป็นประจำอย่างแน่นอน ถ้าต้องขาดยา หยางปิน นายคิดดูสิ ผลลัพธ์ที่ได้จะเป็นยังไง"

หยางปินมีความสุข "จะเป็นยังไงล่ะ คาดว่าคงจะเป็นบ้าในเร็ววัน ไม่มียาพวกนี้ ถ้าพวกเขาไม่เปลี่ยนไปเป็นผีดิบดูดเลือด ก็เปลี่ยนเป็นชิ้นเนื้อเน่า เหอะๆ...ไม่ต้องให้พวกเราไปสืบหรอ เดี๋ยวพวกเขาก็คงจะเผยตัวออกมากันเอง!"

"ใช่!" เสิ่นอี้ฉีกยิ้มกว้างอย่างแฝงความนัย "ยาที่อยู่กับพวกเขา คาดว่าคงจะประคองอาการได้ไม่นานนัก! ถ้าไม่มียาใหม่มาให้พวกเขาใช้อีกต่อไป คาดว่าคนพวกนั้น ไม่นานก็คงเผยตัวออกมาจริงๆ!"

หยางปินร้องเหอะ "สมน้ำหน้า! ใครให้พวกเขาทำเรื่องที่ฝืนลิขิตสวรรค์มากขนาดนี้ล่ะ! เทียนเหิงกรุ๊ปทำให้ผู้คนต้องล้มตายมากขนาดนี้ หรือว่าคนพวกนั้นไม่รู้ ถึงได้ปิดตาข้างหนึ่งโดยตลอด ฮ่าๆ บางทีคนพวกนั้นอาจจะใช้ประโยชน์จากอำนาจของพวกเขา ช่วยฉินเฉาฮุ้ยหาคนเป็นมาทำการทดลอง! เพื่อที่จะทำให้ตนเองมีอายุถึงร้อยปี คนพวกนี้ สมควรตายเป็นพันเป็นร้อยรอบจริงๆ!"  

เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม "ตายงั้นเหรอ มันไม่ง่ายสำหรับพวกเขาเกินไปหรอ ต้องทำให้ชีวิตพวกเขาทรมานเสียยิ่งกว่าการตาย จึงจะเป็นการลงโทษที่ดีที่สุด!"