ตอนที่ 253

ตอนที่ 253 การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่

"ถูกต้อง!" เจิ้งชวนเองก็พูดว่า "พวกเราบุกเข้าไปที่เทียนเหิงกรุ๊ปโต้งๆ ก็ไม่มีประโยชน์หรอก ถึงแม้ว่าฉินเฉาฮุ้ยจะเอาตัวไปจริงๆ เขาก็คงไม่ยอมรับ!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายรีบพูดขึ้นมาว่า "งั้นจะทำยังไง นี่ เสิ่นอี้ นายไม่ใช่ตำรวจหรือไง ตอนนี้เจ้าหน้าที่ในสถานีตำรวจของพวกนายหายไป นายจะไม่ระดมกำลังตำรวจตามหาเลยงั้นเหรอ" 

เสิ่นอี้มองเฝิ่งเยี่ยนฮวายอย่างจนปัญญา "นายพูดอะไร! เทียนเหิงกรุ๊ปเป็นบริษัทขนาดใหญ่ที่รู้จักดีทั้งในประเทศและต่างประเทศ! พวกเราเราไม่มีหลักฐานไม่มีพยาน จะเอาอะไรเข้าไปค้นหาได้ การหายไปของเสี่ยวหนิง พวกเราสงสัยว่ามีความเกี่ยวข้องกับฉินเฉาฮุ้ย แต่นั่นก็แค่ความสงสัยของพวกเราเท่านั้น ไม่มีหลักฐานไม่มีพยานว่าเกี่ยวข้องกับเขา แล้วจะให้ตำรวจเข้าไปจับเขาได้ยังไง"

"ยังมีอีก เทียนเหิงกรุ๊ปใหญ่ออกขนาดนั้น ถึงพวกเราจะส่งคนเข้าไปค้นหาก็คงไม่มีทางหาเจอหรอก ใครจะไปรู้ว่าฉินเฉาฮุ้ยเอาเสี่ยวหนิงไปซ่อนไว้ที่ไหน! ถ้าให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมรับว่าจับตัวเย่หนิงไปล่ะ พวกเราจะทำยังไง จับเขากลับมา เอามาทรมาน มีประโยชน์อะไร ถ้าเขาไม่พูดความจริง ทำเช่นนี้แล้วพวกเราคงจะไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยสักนิด!" 

"นี่ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้!" เฝิงเยี่ยนฮวายรู้สึกโมโหอย่างมาก "งั้นนายว่า นายว่าพวกเราต้องทำยังไง รู้อยู่ว่าเสี่ยวหนิงอยู่ในเงื้อมมือของฉินเฉาฮุ้ย พวกเราจะไม่สนใจอะไรเลยหรือไง ไม่คิดจะทำอะไรเลยใช่ไหม!"

"ไม่ใช่!" เสิ่นอี้พูดตัดบทคำพูดของเฝิ่งเยี่ยนฮวาย พูดว่า "ความหมายของฉันไม่ใช่ว่าไม่สนใจ แต่พวกเราไม่สามารถไปค้นโต้งๆ ได้ ทำได้แต่แอบไปค้นหาลับๆ เท่านั้น!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายประหลาดใจ "ค้นหาลับๆ งั้นเหรอ" 

"ถูกต้อง ค้นหากันลับๆ! ฉันจะให้คนให้เข้าไปสืบเรื่องนี้!" เป็นปกติอยู่แล้วที่เสิ่นอี้จะมีลูกน้องที่สามารถเข้าไปสืบได้

"พวกเราจะไปด้วย!" เฝิงเยี่ยนฮวายพูด "ฉันไม่ไว้ใจนาย!" 

เสิ่นอี้มองเฝิ่งเยี่ยนฮวายแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า "นายไม่ไว้ใจฉัน ถึงพวกนายอยากไปจริงๆ ฉันยังไม่ไว้ใจพวกนายเลย! เทียนเหิงกรุ๊ปเป็นที่แบบไหน คนปกติจะเข้าไปได้งั้นเหรอ และอีกอย่างพวกเรายังไม่ได้ไปช่วยคน แค่แอบเข้าไปสืบลับๆ เท่านั้น ทำเรื่องพวกนี้ พวกเรามีสถานะเป็นต่อยิ่งกว่าพวกนายมาก ระบบจ่ายไฟฟ้าและกล้องวงจรปิดพวกเราสามารถควบคุมได้โดยที่ไม่มีคนเห็น พวกนายมีความสามารถนี้ไหมล่ะ"

"ความเร็วของพวกนายและความสามารถในการตอบโต้ เทียบกันแล้วพวกเรามีความเร็วกว่าพวกนายที่เป็นคนธรรมดากว่ามาก อีกทั้งยังไม่ต้องพึ่งเครื่องมือใดๆ มาคอยช่วยเหลือ จึงสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างมีอิสระ ละเว้นอุปสรรคใดๆ พวกนายทำได้ไหมล่ะ พวกนายอยากเข้าไปในเทียนเหิงกรุ๊ป แน่นอนว่าต้องยุ่งยากเป็นอย่างมาก ทั้งยังต้องระมัดระวังและกลัวจะถูกพบเห็น ถ้าถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพบเข้า พวกนายจะปลีกตัวออกมายังไง ปัญหาพวกนี้จะไม่น่าห่วงได้ยังไง!" 

เฝิ่งเยี่ยนฮวายไม่ยอมอยู่บ้าง กำลังจะพูดอะไรออกมา ทว่ากลับถูกจวงหมิงหานรั้งเอาไว้เสียก่อน "เฝิ่งเยี่ยนฮวาย เสิ่นอี้พูดถูก ผีดิบอย่างพวกเขามีข้อได้เปรียบที่พวกเราไม่มี ไม่ต้องพูดถึงเลย ขนาดแสงอินฟราเรดพวกเขายังหลบได้ และอีกอย่างการเคลื่อนไหวคล่องตัว ทำให้หลบหลีกอันตรายได้ง่ายมากๆ ให้พวกเขาไปหาเสี่ยวหนิงแหละดีแล้ว ส่วนพวกเราอยู่ข้างนอกรอฟังข่าว! รอกระทั่งเจอเย่หนิงแล้ว พวกเราค่อยเข้าไปช่วยเธอ!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายจ้องเสิ่นอี้ แล้วพูดเสียงเย็นว่า "นายจะหาเสี่ยวหนิงเจอจริงๆ ใช่ไหม" 

เสิ่นอี้พูดอย่างไม่ลังเลว่า "ฉันต้องหาเสี่ยวหนิงเจออย่างแน่นอน!" 

เขาไม่ระวังเองที่ทำให้เย่หนิงหายไป ไม่ว่ายังไงตนเองก็พาเย่หนิงกลับมาให้ได้!

แต่จริงๆ แล้ว ถึงพวกเขาจะใช้เวลาตลอดทั้งคืน กลับไม่พบต้นสายปลายเหตุเลยสักนิดเดียว!

เทียนเหิงกรุ๊ปต้องใหญ่มากแน่นอนอยู่แล้ว อยากเข้าไปหาคนข้างใน ก็คงไม่ง่ายขนาดนั้น 

รุ่งเช้าวัดถัดมาถึงได้รู้ เสิ่นอี้มองคนที่เขาส่งให้เข้าไปสืบในตึกทดลอง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นดั่งที่สงสัยเอาไว้ ผลกลายเป็นว่าพวกเขาพบร่องรอยของเย่หนิงจริงๆ เธอถูกฉินเฉาฮุ้ยจับไป หยางปินพาคนส่วนหนึ่ง ทั้งยังมีเฝิ่งเยี่ยนฮวายและคนอื่นๆ ที่รับผิดชอบดึงดูดความสนใจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เสิ่นอี้บุกขึ้นไปโดยที่ไม่มีความลังเลเลยสักนิดเดียว ค้นหาทีละชั้นๆ สุดท้าย ในที่สุดเขาก็หาเย่หนิงเจอ

เวลานี้เขามองเย่หนิงที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ คล้ายกับว่าก้อนหินก้อนใหญ่ภายในใจได้สลายหายไป เสิ่นอี้ลูบผมของเย่หนิง ทั้งหยิกแก้มของเธอ หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ เขาจึงโอบกอดร่างของเย่หนิงแน่น "ผมคิดว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ตกใจแทบตาย!"

"เหอะ!" เย่หนิงยังคงรู้สึกโกรธเล็กน้อย 

"พวกเขาไม่ได้รังแกคุณใช่ไหม" เสิ่นอี้ลูบเส้นผมของเย่หนิงอย่างแผ่วเบา ทั้งถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

"มี! มีค่ะ! พวกเขารังแกฉันเยอะเลย! คุณต้องเด็ดหัวของพวกเขามานะ......"

เสิ่นอี้เงียบไปครู่หนึ่ง "ได้ ได้..." 

"เสี่ยวหนิง!" 

"เสี่ยวหนิง!" 

พอเฝิ่งเยี่ยนฮวายและคนอื่นๆ พุ่งเข้ามาก็มองเห็นฉากนี้เข้า จวงหมิงหานกระแอมเล็กน้อย "เสิ่นอี้!" 

เสิ่นอี้ปล่อยเย่หนิง เย่หนิงคิดไม่ถึงว่าเฝิ่งเยี่ยนฮวายและคนอื่นๆ จะมา เธอหลบอยู่ข้างหลังของเสิ่นอี้อย่างเขินอาย "เฝิ่งเยี่ยนฮวาย พวกนายมากันได้ยังไง" 

เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดอย่างอารมณ์เสีย "ถามเขาสิ!" เขาจ้องเสิ่นอี้" 

จวงหมิงหานพูดว่า "พอเสิ่นอี้บอกว่าคุณหายตัวไป พวกเราเร่งรีบมาก มาหาคุณ เสี่ยวหนิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า" 

จวงหมิงหานพูดเช่นนี้ เฝิ่งเยี่ยนฮวายรู้สึกโมโหขึ้นมาเล็กน้อย "เหอะ ก็ไม่รู้ว่าใครกัน บอกว่าจะดูแลเสี่ยวหนิงอย่างดี เพิ่งพูดไปไม่กี่วันก็เกิดเรื่องกับเสี่ยวหนิงเสียแล้ว!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายคนนี้ ยังหาโอกาสมาต่อว่าต่อขานเขาอีก เสิ่นอี้เงียบ ไม่พูด 

เสิ่นอี้ไม่สนใจเฝิ่งเยี่ยนฮวาย หันไปพูดกับเย่หนิงว่า "เสี่ยวหนิง พวกเรากลับไปก่อน มีอะไรกลับไปแล้วค่อยพูดกัน!"

"นายท่าน!" หยางปินพุ่งเข้ามา "ฉินเฉาฮุ้ยหนีไปแล้ว!" 

เสิ่นอี้ขมวดคิ้ว "หนีไปแล้ว!" 

"ใช่ เขา......" หยางปินพูดอย่างละอายใจเล็กน้อย "เป็นกระผมที่เผอเรอเอง คิดไม่ถึงว่าเขาจะเก่งกาจขนาดนี้! ไม่ทันระวังเขาก็หนีไปเสียแล้ว!" 

เย่หยิงมองหยางปินที่อยู่ในชุดตำรวจ แล้วเบิกตาอย่างตกตะลึง "สถานการณ์เป็นยังไงบ้างคะ”

เสิ่นอี้พูดว่า "เคลื่อนไหวครั้งใหญ่! ตำรวจพิเศษเคลื่อนพลเข้ามา!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายเบิกตามองอย่างตกตะลึง "เมื่อวานนายไม่ได้บอกหรือไงว่าไม่มีพยานไม่มีหลักฐาน" 

"เมื่อวานก่อนหน้าที่พวกเรามาสืบไม่มี แต่ตอนนี้พวกเรามีหลักฐานแล้ว! ข้อมูลของงานวิจัยควรปิดผนึกได้แล้ว!" เสิ่นอี้ถามหยางปิน "นายเอากำลังคนมามากพอหรือเปล่า"  

หยางปินรีบพูดว่า "มี! ทั้งยังมีการสนับสนุนของตำรวจพิเศษ และพวกเราได้แจ้งให้สื่อต่างๆ ทราบแล้ว คงจะให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับพวกเขาได้บ้าง เผยแพร่เรื่องนี้ออกไป แม้ว่าเทียนเหิงกรุ๊ปจะมีอำนาจมากขนาดไหน เขาก็ต้องสิ้นอำนาจเหมือนกัน! เพียงแต่น่าเสียดายที่ปล่อยให้จิ้งจอกแก่ฉินเฉาฮุ้ยคนนั้นหลบหนีไปได้! ทำไมเจ้าหมอนี่ถึงได้เก่งกาจขนาดนี้นะ!"

เย่หนิงพูดว่า "พวกคุณไม่รู้ เขาไม่ใช่ผีดิบธรรมดา ความสามารถของเขาเก่งกาจมาก งานวิจัยของพวกเขา คงจะมีวิธีบางอย่างที่ทำให้ผีดิบธรรมดาแข็งแกร่งหลายเท่าตัว เช่นฉินเฉาฮุ้ย ถ้าต้องปะทะกันจริงๆ พวกคุณยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายหรอก!"

หยางปินพูดด้วยน้ำเสียงเกลียดชังว่า "น่าดูแคลนเสียจริง!"

เสิ่นอี้ตบไหล่ของเย่หนิงเบาๆ พูดว่า "พวกเรากลับกันเถอะ เรื่องทางนี้ให้เป็นหน้าที่ของหยางปินจัดการเถอะครับ!"