ตอนที่ 252

ตอนที่ 252 หายไปอย่างไร้ร่องรอย

"อะไรนะ!" เสิ่นอี้ตกใจจริงๆ "จวงหมิงหาน นายบอกว่าเย่หนิงไม่ได้อยู่กับพวกนายที่นั่นงั้นเหรอ" 

"ไม่! พวกเราอยู่ในห้องทดลองทำงานวิจัยอยู่ตลอด ไม่เจอเย่หนิงเลย! เธอมาเมื่อไหร่" 

เสิ่นอี้รีบพูดว่า "จวงหมิงหาน นายไม่ต้องมาหลอกฉัน! พูดความจริง พูดความจริงกับฉัน เสี่ยวหนิง ไม่ได้อยู่ที่นี่กับพวกคุณที่นั่นจริงๆ ใช่ไหม" 

"ฉันไม่ได้หลอกนาย! ฉันจะหลอกนายทำไมกัน! ถ้าไม่งั้นนายถามเฝิ่งเยี่ยนฮวายกับเจิ้งชวนดู นายถามพวกเขาดูสิว่าเย่หนิงเคยมาหรือเปล่า นี่ เธอออกไปนานขนาดไหน แล้วทำไมนายถึงไม่มาส่งเธอ" 

"นานมาก..." เสิ่นอี้พูดอย่างสับสน "เธอ...เธอคงไปหาพวกนายเมื่อตอนบ่าย...ตอนนี้กี่โมงแล้ว...เธอกลับมาไหม ตอนบ่ายเธอได้ไปหาพวกนายหรือเปล่า" 

"ไม่! ไม่จริงๆ!" จวงหมิงหานเองก็ระลึกรู้ว่าสถานการณ์ผิดปกติ "ทำไม เสิ่นอี้ เกิดอะไรขึ้น เย่หนิงหายตัวไปใช่ไหม" 

"เธอ..." เสิ่นอี้เองก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไรดี พูดเพียงแค่ว่า "เธอออกไปตั้งแต่บ่าย กระบี่ไม้ท้อ! กระจกฟ้าดิน! ของทั้งหมดเหล่านี้เธอก็เอาไปด้วย ฉันคิดว่าเธอไปหาพวกนาย! จวงหมิงหาน พวกนายไม่เจอเย่หนิงจริงๆ เหรอ" 

"ไม่!" จวงหมิงหานเองเครียดเช่นกัน "วันนี้พวกเราอยู่ในห้องทดลองตลอดทั้งวัน ไม่ได้เจอเย่หนิงเลย และอีกอย่าง...เสิ่นอี้ ถ้าเธอมาก็ต้องโทรมาหาฉันก่อนหน้านี้แล้ว พวกเราไม่ได้รับโทรศัพท์ของเธอ แล้วก็ไม่ได้ยินว่าเธอจะมาวันนี้เลยด้วย เสิ่นอี้ เสี่ยวหนิงไม่ได้อยู่กับนายงั้นเหรอ" 

"เธอ เธอไม่ได้อยู่กับฉัน..." 

จวงหมิงหานได้ยินเสิ่นอี้พูดขึ้นมาเช่นนั้นก็ตกใจ "เสิ่นอี้ นายบอกว่าเมื่อตอนบ่ายเย่หนิงมาหาพวกเรา แต่พวกเราไม่ได้เจอเธอเลยน่ะ และอีกอย่างตอนนี้มันกี่โมงกี่ยาม ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว...เสี่ยวหนิงจะไปที่ไหนได้ล่ะ" 

"ฉัน ฉันเองก็ไม่รู้!" เสิ่นอี้รู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด "ฉันคิดมาตลอดว่าเธออยู่ที่นั่นกับพวกนาย!"

"ไม่…เธอไม่ได้อยู่จริงๆ! เสิ่นอี้ ถ้าเธอเคยมา ทำไมฉันต้องหลอกนายด้วย! เสิ่นอี้ ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน" 

"ฉันอยู่ที่หอพักตำรวจ...ฉันเห็นว่าดึกขนาดนี้แล้วเธอยังไม่กลับ ก็ ก็เลยคิดจะโทรศัพท์ไปถาม..." 

จวงหมิงหานตกตะลึง "งั้นนายก็โทรเข้าเบอร์ของเสี่ยวหนิงสิ" 

เสิ่นอี้เงียบเสียงไป

จวงหมิงหานคิดปัญหาขึ้นมาได้ "พวกคุณสองคนเกิดอะไรขึ้น คงไม่ใช่ว่าทะเลาะกัน แล้วเย่หนิงก็ออกไปจากบ้านหรอกนะ ฉันว่าแล้ว ว่านายจะปล่อยให้เสี่ยวหนิงไปไหนตามลำพังได้ยังไง นี่ เสิ่นอี้ นายต้องรู้อยู่แล้วว่าตอนนี้ภายนอกมีอันตรายมากมาย นี่ นายโทรไปถามเสี่ยวหนิงสิ"

เสิ่นอี้รีบวางโทรศัพท์ แล้วโทรเข้าเครื่องของเย่หนิง

ปิดเครื่อง! 

โทรศัพท์มือถือของเย่หนิงปิดเครื่อง! 

ภายในใจของเสิ่นอี้คิด มันไม่เหมือนกับที่คาดการณ์เอาไว้ แต่นี้มันรุนแรงยิ่งกว่า

"เป็นไงบ้าง" ซีเหมินถิงถามเสิ่นอี้

"ไม่รู้...โทรศัพท์มือถือของเธอปิดเครื่อง และอีกอย่าง...อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ไปหาจวงหมิงหานด้วย...ฉัน ฉันกำลังเป็นห่วง จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอไหม" 

ซีเหมินถิงพูดเสียงเครียด "เสิ่นอี้ คนของเทียนเหิงกรุ๊ป ตามพวกนายมาโดยตลอด!

"ฉันจะไปมหาวิทยาลัยแพทย์ก่อน!" ขณะนั้นเสิ่นอี้มาถึงมหาวิทยาลัยแพทย์อย่างรวดเร็ว เขามาหาจวงหมิงหานและคนอื่นๆ พอได้ยินว่าไม่เจอเย่หนิง เฝิ่งเยี่ยนฮวานโมโหเดือดดาล ถ้าไม่ใช่ว่าจวงหมิงหานและเจิ้งชวนขวางเอาไว้ เขาต้องตั้นหน้าคนอย่างแน่นอน 

จวงหมิงหานกอดรัดเฝิ่งเยี่ยนฮวายแน่นไม่ยอมปล่อย "เฝิ่งเยี่ยนฮวาย นายใจเย็นหน่อย!" 

"ปล่อย! จวงหมิงหานปล่อยฉัน ฉันจะฆ่าเจ้าคนเส็งเคร็งนี้!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายชี้ด่าเสิ่นอี้ "บอกมานะ นายทำอะไรเย่หนิงกันแน่ นายเอาเย่หนิงไปไว้ที่ไหน! จวงหมิงหาน ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันนะโว้ย!"

จวงหมิงหานรู้สึกจนปัญญาเป็นอย่างยิ่ง "เฝิ่งเยี่ยนฮวาย ถึงฉันจะปล่อยนายไปก็ไม่มีประโยชน์ นายตีเขาไม่ตายหรอก! ไม่ว่านายจะตียังไงเขาก็คงจะไม่รู้สึกเจ็บ ถึงเวลานั้นที่เจ็บน่าจะเป็นมือของนายเสียเอง เช่นนั้นแล้วใจเย็นลงหน่อย เสิ่นอี้ นายพูดออกมาให้ชัดเจนหน่อยสิ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่" 

"วันนี้ มีคนมาหาฉัน!" เสิ่นอี้พูด "เพื่อนเก่าของฉัน พวกเราคุยธุระกันนิดหน่อย แล้วเสี่ยวหนิงก็โมโห คิดว่าฉันมีเรื่องบิดบังเธอ...พูดตามจริง ฉันมีชีวิตมาตั้งพันกว่าปี ในอดีตเผชิญกับเหตุการณ์ต่างๆ มากมาย ปกติแล้วเลยไม่มีหนทางที่จะเล่าให้เธอฟังทั้งหมดได้ ฉันเองก็ไม่ได้อยากปิดบังเธออย่างที่เธอคิด แต่เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวหนิงไม่อยากฟังฉันอธิบาย เธอก็เลยวิ่งกลับไปที่หอพัก"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายรู้สึกอดไม่ได้จริงๆ พูดขึ้นมาอีกครั้งว่า "ถ้าเป็นอย่างนี้ ทำไมนายถึงไม่ตามเธอไป ทำไมถึงไม่พูดกับเธอให้เข้าใจ"

เสิ่นอี้รู้สึกจนปัญญา "ฉันเห็นว่าเธอกำลังโกรธอยู่ ไม่รู้ว่าจะพูดกับเธออย่างไร ก็เลยคิดว่ารอให้ผ่านไปหลายๆ ชั่วโมงก่อน รอให้เธออารมณ์เย็นขึ้นหน่อยแล้วค่อยพูด...แต่ใครจะไปรู้ พอกลับมาที่หอพักตอนกลางคืนก็ไม่เจอเธอเสียแล้ว...กล่องไม้ถูกเปิด กระบี่ไม้ท้อ กระจกฟ้าดิน สิ่งของสำคัญทั้งหมดเธอล้วนเอาไปด้วย ฉันคิดว่าเธอมาหาพวกนาย ก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก...ใครจะรู้..."

เฝิ่งเยียนฮวายลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "เสิ่นอี้ นายมันสมควรตาย! เสี่ยวหนิงหายไปนานขนาดนี้ นายเพิ่งมาหาเธอ! ทำบ้าอะไรอยู่!"

เหลียงเซิ้งพูดด้วยเสียงเบาว่า "เขาตายอยู่แล้ว!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า "มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยสักนิด!"

ความจริงแล้วภายในใจของจวงหมิงหานเองก็รู้สึกเป็นห่วง "เสิ่นอี้ เสี่ยวหนิงไม่ใช่คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ถึงเธอจะมีปากเสียงกับนาย ก็คงไม่เล่นหายตัวไปทำให้พวกเราต้องเป็นห่วงขนาดนี้หรอก ฉันคิดว่าถ้าเธอกลับหอพักไปเอากระบี่ไม้ท้อและของอื่นๆ ก็คงจะบอกก่อนว่าจะมาหาพวกเรา แต่หลังจากนั้นไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงไม่มา ดังนั้น ฉันคิดว่าคงเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกับเธอ ไม่อย่างงั้นเธอคนเดียวจะไปที่ไหนได้ ขนาดโทรศัพท์มือถือก็ยังไม่เปิดเครื่องด้วย"

"นายมันโง่!" ไม่รอให้จวงหมิงหานพูดจบ เฝิ่งเยี่ยนฮวายก็ด่าขึ้นมา "นายไม่ได้บอกเหรอว่าจะดูแลเสี่ยวหนิงให้ดี นายดูแลเสี่ยวหนิงยังไง ขนาดเธอหายไปยังไม่รู้ เธอหายไปตั้งนาน นายกลับเพิ่งมาพูด! เหม่อทำบ้าอะไร! เสี่ยวหนิงล่ะ! นายเอาเธอไปไว้ที่ไหน"

"พอแล้ว! เฝิ่งเยี่ยนฮวาย เลิกโวยวายได้แล้ว!" เจิ้งชวนรีบช่วยห้ามเฝิ่งเยี่ยนฮวาย พูดว่า "ตอนนี้พูดไปก็ไร้ประโยชน์ พวกเรารีบคิดดูเถอะว่าเสี่ยวหนิงจะไปอยู่ที่ไหน" 

เสิ่นอี้เองก็ค่อยๆ ใจเย็นลง ครุ่นคิดสักพักหนึ่งจึงพูดว่า "ถ้าเสี่ยวหนิงไม่ได้อยู่กับพวกนายที่นี่ เป็นไปได้มากว่าเธอกำลังเจอกับเรื่องอันตรายอยู่..." 

ใบหน้าของจวงหมิงหานหมองลงแล้วพูดว่า "คนที่ลงมือกับเสี่ยวหนิง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นใคร!" 

"ฉินเฉาฮุ้ย!" เสิ่นอี้กัดฟันพูด 

"งั้นยังจะรออะไร! ไปหาเขากันเลยสิ" เฝิ่งเยี่ยนฮวายเตรียมพุ่งออกไป

"เฝิ่งเยี่ยนฮวาย!" จวงหมิงหานพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดว่า "นายใจเย็นหน่อยไห้ไหม!" 

"ให้ฉันใจเย็น" เฝิ่งเยี่ยนฮวายใกล้คลั่งเต็มที "ตอนนี้เย่หนิงมีอันตราย! นายยังจะบอกให้ฉันใจเย็นอีก!" 

"ไม่อย่างนั้น นายไปที่เทียนเหิงกรุ๊ป เข้าหาฉินเฉาฮุ้ยแบบโต้งๆ แล้วจะมีประโยชน์อะไร" จวงหมิงหานถามว่า “ตอนนี้นายไปหาคนที่เขาต้องการ แล้วเขาจะยอมรับไหมล่ะ"