ตอนที่ 224

ตอนที่ 224 เป็นคนบ้านเดียวกันงั้นเหรอ

พักผ่อนตอนกลางคืน เช้าวันถัดมา ทุกทุกคนต่างก็แยกกันไปทำงาน

ที่บาร์ฮวางเจียก็มีคนอยู่มาก ถึงแม้พวกเขาต้องหาบุคคลไม่น้อยเพื่อถามคำถาม แต่คนมากขนาดนี้ ถ้าต้องถามทั้งหมด ยังไม่รู้เลยว่าต้องเสียเวลาไปมากขนาดไหน

คืนก่อน หยางปินก็เคยโทรศัพท์หาผู้จัดการฮ่าวคนนั้นมาก่อนหน้านี้ ให้เขาประกาศกับพนักงานที่บาร์ฮวางเจียทุกคนที่ไม่เคยสอบปากคำ วันนี้ห้ามไปไหน ให้อยู่ที่หอพักรอพวกเขา แล้วยังให้ผู้จัดการฮ่าวช่วยนับห้องให้ก่อน แล้วรอให้พวกเขาเข้าไปถาม

เสิ่นอี้ เย่หนิงและกวานอี้เหลียงกลับไปหาเบาะแสที่ซอยเล็กหลังบาร์ก่อน ดูว่าพอจะเจออะไรบ้างไหม

ก่อนหน้านี้ถึงแม้ว่าเสี่ยวหลิงจะถูกฆ่าที่นี่ แต่เพราะถูกรัดคอตาย ดังนั้นสถานที่นั้นก็เลยไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้มากนัก ผ่านมานานขนาดนี้ยิ่งทำให้หาอะไรไม่เจอ และทางเดินปูนซีเมนต์หยาบนี้ คิดอยากเก็บรอยเท้าก็คงจะเก็บไม่ได้ 

ถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งสามคนจะค้นหาอย่างละเอียด ทว่าน่าเสียดายที่ยังไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง มาถึงเขตหอพักของพนักงาน พวกเขาก็เข้าไปหาเสี่ยวเหลียนก่อน 

เป็นปกติอยู่แล้วที่ตอนนี้เสี่ยวเหลียนจะไม่กล้าอยู่ในห้องที่เสี่ยวถิงถูกฆ่า ยิ่งกว่านั้นห้องก็ถูกปิดล้อมเอาไว้ ก่อนหน้านี้ตำรวจตรวจสอบคดี เธอก็เลยไม่ได้กลับไป ดังนั้นตอนนี้เธอก็เลยอยู่ด้วยกันกับห้องของสาวๆ ที่อยู่ข้างๆ

เสิ่นอี้ เย่หนิงแล้วคนอื่นเดินมาถึงที่โถงทางเดิน ตลอดทางก็ได้ยินเสียงทะเลาะเบาะแว้งในหอของหญิงสาว เสียงที่ได้ยินดูเหมือนจะเป็นเสียงของเสี่ยวเหลียนกำลังทะเลาะกับผู้ชายคนหนึ่ง เย่หนิงและคนอื่นๆ จึงรีบรุดหน้าเดินไป คาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูหอพัก หันหลังให้กับพวกเขา เสี่ยวเหลียนกลับกรีดร้องเสียงดังอยู่ข้างใน "ไป! ออกไปนะ! ฉันบอกแล้วไง เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย นายไม่เข้าใจหรือไง!"

เย่หนิงกระแอมออกมา ทำให้ชายคนนั้นตกใจ หันกลับมามองพวกเขา ชายคนนั้นกะพริบตาแล้วใบหน้าก็แดงก่ำอย่างรวดเร็ว ไม่พูดจาแม้แต่คำเดียว คุกเข่าลง การกระทำของเขาทำให้เย่หนิงและคนอื่นๆ ต่างก็ตกใจไปตามๆ กัน

"คุณทำอะไร!" เสิ่นอี้รีบพยุงคนคนนี้ขึ้นมา 

ไม่คิดว่าคนคนนั้นกลับดื้อรั้นคุกเข่า ไม่ยอมลุกขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำ พลางพูดขึ้นว่า "คุณตำรวจ พวกคุณต้องหาฆาตกรให้เจอ แก้แค้นให้เสี่ยวหลิงและเสี่ยวถิง!"

คนคนนี้คือใคร ขณะนั้นภายในในของเย่หนิง และอื่นๆ ต่างก็รู้สึกสงสัย 

เสิ่นอี้พูดขึ้นทันที "คุณลุกขึ้นมาก่อน ลุกขึ้นมาแล้วค่อยพูด" 

คนคนนั้นรีบพูดขึ้นว่า "คุณตำรวจทุกท่าน พวกคุณไปที่หอของผมเถอะครับ เพื่อนร่วมห้องของผม ภรรยาของเขาคลอดลูก เดือนก่อนเขาลากลับไป ยังไม่กลับมา ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องคนเดียว"

"งั้นก็ได้! ไปที่ห้องของคุณ!" เสิ่นอี้ เย่หนิง แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีความเห็นอื่น อีกอย่างการมาครั้งนี้ของพวกเขา เป้าหมายสำคัญก็คือหาว่ามีเบาะแสอะไรบ้าง แล้วจู่ๆ ชายอายุน้อยคนนี้ก็โผล่ออกมา เหมือนกับว่ารู้อะไรบางอย่าง 

เย่หนิงเองก็ยังแอบพินิจพิเคราะห์ชายอายุน้อยคนนั้น ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่สูงมากๆ แต่หน้าตาธรรมดา แล้วก็ดูไม่สะดุดตามากนัก ทั้งรูปร่างและหน้าตา คาดว่าคงจะเป็นยามรักษาความปลอดภัยที่บาร์ มีหน้าที่รับผิดชอบด้านความปลอดภัย

มาถึงที่หอนี้ เย่หนิงพินิจพิเคราะห์หอของคนคนนั้นอีกครั้ง พบว่าจัดเก็บได้สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยมากๆ ค่อนข้างคาดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้จะเป็นคนที่รักความสะอาดขนาดนี้ ในความคิดของเธอ ห้องของผู้ชาย น้อยมากที่จะสะอาดและเป็นระเบียบขนาดนี้ กระทั่งกลิ่นแปลกๆ สักนิดก็ไม่มี

จึงทำให้รู้สึกคาดไม่ถึง

พอเข้าห้องไป ชายคนนั้นแทบจะคุกเข่าอีกครั้ง เสิ่นอี้และกวานอี้เหลียงตกใจจนต้องรีบดึงเขาขึ้นมา "คุณทำอะไร ลุกขึ้นมาได้แล้ว!"

ผู้ชายคนนั้นจับมือของเสิ่นอี้แน่น พริบตาเดียวบนใบหน้ามีน้ำตาไหลอาบ "ขอร้องล่ะ ต้องจับฆาตกรให้ได้นะครับ! ต้องจับฆาตกรมาแก้แค้นแทนเสี่ยวหลิงให้ได้! ฆาตกรคนนี้ โหดเหี้ยมมากจริงๆ! โหดเหี้ยมมากๆ! เขาต้องเป็นคนฆ่าอย่างแน่นอน! คุณตำรวจ พวกคุณต้องรับจับเขาเร็วๆ แก้แค้นให้พวกเธอ ผมขอร้องพวกคุณล่ะ"

เสิ่นอี้ตบหลังมือของชายหนุ่ม แล้วพูดโน้มน้าวว่า "คุณผู้ชายท่านนี้ ใจเย็นก่อน! ฟังที่ผมพูด! การจับกุมนักโทษ เดิมทีแล้วก็เป็นความรับผิดชอบของพวกเรา ถึงคุณไม่บอกพวกเราก็ต้องทำอยู่แล้ว! ไม่อย่างงั้นพวกเราคงไม่เสียกำลังคนมากมายมาตรวจสอบหรอกครับ! พวกเราเองก็อยากปิดคดีเร็วๆ!"

ชายหนุ่มรู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพราก พยักหน้ารัว "คุณตำรวจ ขอบคุณคุณ ขอบคุณพวกคุณ! ขอบคุณพวกคุณมากจริงๆ!"

"อย่าพูดอย่างนี้เลย เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำอยู่แล้ว" เสิ่นอี้พูดพลาง ถามชายคนนั้นอีกครั้ง "คุณชื่อว่าอะไร ทำอะไรในบาร์ฮวางเจีย คุณรู้สึกกังวลเกี่ยวกับความคืบหน้าของคดี กระตือรือร้นอยากจับตัวของฆาตกร ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณกับเหยื่อทั้งสองรายคงมีความสัมพันธ์ไม่เลวเลยสิ"

"ผมชื่อเหลียงกัง" ชายหนุ่มเช็ดน้ำตา แล้วพูดอีกครั้ง "ผมเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่คลับฮวางเจีย ทำงานอยู่ที่นี่มา 4-5 ปีแล้ว......เสี่ยวหลิงเป็นน้องสาวของผม เธอออกมาด้วยกันกับผม...เป็นผมที่ไม่ดีเอง ถ้าผมไม่พาเธอมาที่นี่ก็คงจะดี...ถ้าผมไม่พาเธอมาที่นี่ แล้วก็ไม่ให้เธอทำงานเป็นสาวนั่งดริ้ง ก็จะไม่...ก็คงจะไม่ถูกฆ่าตายอย่างไม่มีสาเหตุแบบนี้"

เย่หนิงและคนอื่นต่างรู้สึกคาดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าระหว่างเหลียงกังคนนี้และเสี่ยวหลิงจะมีความสัมพันธ์กันอย่างนี้

เสิ่นอี้ถามต่อว่า "พูดเช่นนี้ พวกคุณคงเป็นคนบ้านเดียวกันสินะ"

"ใช่ครับ!" เหลียงกังพยักหน้า แล้วร้องไห้อย่างเสียใจอีกครั้ง "พวกเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เธอเป็นน้องสาวที่อยู่ข้างบ้านของผม...พอเรียนจบมัธยมปลาย เธอก็ไม่เรียนหนังสือ บอกว่าเห็นผมได้เงินเยอะ เลยให้ผมพาเธอมา เธอเองก็อยากหาเงินมาจุลเจือครอบครัว...ส่งน้องชายและน้องสาวให้ได้เรียนหนังสือ...ถ้ารู้ก่อนนี้...รู้มาก่อนว่าจะเป็นอย่างนี้...ผมก็คงไม่พาเธอมา...ตอนนี้...ตอนนี้พอเกิดเรื่องอย่างนี้กับเธอ ผมจะบอกกับครอบครัวของเธอได้ยังไง...เธอออกมากับผม...แล้วผมจะบอกกับคนที่บ้านของเธอได้ยังไง..."

เหลียงกังยิ่งรู้สึกเสียใจ ยิ่งพูดก็ยิ่งเสียใจ พูดจนถึงสุดท้าย อดไม่ได้ที่จะปล่อยโฮออกมา แล้วไม่พูดอะไรอีก

พอชายหนุ่มร่างใหญ่คนนี้ร้องไห้ออกมาอย่างนั้น ไม่ต้องพูดถึงเย่หนิง ขนาดกวานอี้เหลียงที่ได้เห็นยังรู้สึกไม่สบายใจบ้าง เขาตบที่ไหล่ของเหลียงกังเบาๆ แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำว่า "ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ!"

เหลียงกังร้องอยู่หลายนาที จึงเช็ดน้ำตา แล้วพูดอย่างอายๆ ว่า "คุณตำรวจ พวกคุณเห็นคงจะขำล่ะสิ"

เสิ่นอี้พูดว่า "ถ้าคุณอยากแก้แค้นให้เสี่ยวหลิงจริงๆ ก็ให้เบาะแสพวกเราหน่อย! ช่วยพวกเราหาตัวฆาตกรให้เจอ!"

เหลียงกังกำหมัดแน่น แล้วพูดอย่างโกรธแค้นว่า "ผมต้องจับเจ้าหมอนั่นให้ได้! ผมต้องแก้แค้นให้เสี่ยวหลิง! ผมล่ะอยากเอาเจ้าหมอนั้น มาหั่นเป็นหมื่นๆ ส่วนเลย!"

กวานอี้เหลียงกระแอมออกมา "อะแฮ่มๆ คนคนนั้น ไม่มีทางหนีพ้นผลของกรรมชั่วที่ทำได้! ฆาตกรต้องถูกลงโทษตามกฏหมายอย่างแน่นอน! วางใจได้!" 

"เป็นเขา!" เหลียงกังกัดฟันอย่างโกรธแค้น "ต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน! ฉินเฉาฮุ้ย! ฆาตกรต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน! เจ้าสัตว์เดียรัจฉานคนนั้น! "