ตอนที่ 214

ตอนที่ 214 เป็นทุกข์

วางโทรศัพท์ เย่หนิงยังนอนเกยอยู่บนโซฟาอย่างนั้น ทั้งถอนหายใจออกมาเบาๆ

"คิดอะไรอยู่" เสิ่นอี้ลูบเส้นผมของเธอ หลังจากนั้นก็หยิกแก้มของเธอเล่น 

เย่หยิงพูดอย่างเป็นกลัดกลุ้มมากๆ ว่า "ฉันกำลังคิดว่าจะพูดเรื่องของคุณกับป้ายังไงดี" 

"หือ" 

“ถ้าคุณป้ารู้ว่าคุณเป็นผีดิบพันปี ท่านต้องตกใจมากแน่ๆ!" 

"อืม......" 

เสิ่นอี้ยังคงหยิกแก้มเล็กๆ ของเย่หนิงต่อ

เย่หนิงพูดอย่างเคืองๆ "ทำอะไรน่ะ เลิกเล่นได้แล้ว!" 

เสิ่นอี้กลั้นขำ "สนุกดีออก" 

สนุกมากจริงๆ ลื่นๆ และนุ่มๆ นิ่มๆ อีกด้วย

"เหอะ! ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณนะ!" เย่หนิงดันตัวขึ้นมา "ฉันพูดจริงจังอยู่นะ ไม่เห็นหรอว่าฉันกำลังทุกข์ใจน่ะ" 

"อืม เห็นแล้ว...ผมเองก็หมดหนทาง เพราะผมไม่มีวิธีที่เปลี่ยนไปเป็นคนธรรมดาได้..." ท่าทางเช่นนี้ของเสิ่นอี้เหมือนกับว่าเป็นทุกข์ แต่เย่หนิงมองคนคนนี้ คนคนนี้เป็นทุกข์จริงๆ งั้นเหรอ ทำไมดูฝืนๆ อย่างไรอย่างนั้น เห็นได้ชัดๆ เลยว่าแกล้งทำ 

เย่หนิงไม่มีความสุข "เหอะ งั้นฉันคงต้องเลิกกับคุณ" 

"อย่านะ!" เสิ่นอี้กอดเย่หนิงอย่างลนลาน อย่างไม่ยอม "นี่มันดีแล้วงั้นเหรอ ทำไมถึงต้องพูดว่าเลิกกันด้วยล่ะ ให้พูดอีกอย่าง เสี่ยวหนิง ต้องไม่ใช่เพราะกังวลว่าป้าของคุณจะรู้ว่าผมเป็นผีดิบ คุณก็เลยอยากทิ้งผมงั้นเหรอ เสี่ยวหนิง ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้ นี่ไม่ยุติธรรมมากๆ เลยนะครับ......" 

เย่หนิงสับสนเป็นอย่างมาก! เธอคิดว่าเสิ่นอี้ต้องดูละครน้ำเน่ามากเกินไปแน่นอนเลย 

เธอพยายามผลักเสิ่นอี้มากๆ "ใครไม่ให้คุณไม่สนใจสักนิดเลยล่ะ"

"ผมสนใจนะ ทำไมผมถึงจะไม่สนใจล่ะ" เสิ่นอี้ยังคงกอดเธอไม่ยอมปล่อย "เสี่ยวหนิง ผมเองก็หมดหนทาง คุณกลัวว่าป้าของคุณจะรู้เรื่องนี้ แต่ผมไม่ทีหนทางที่จะทำให้ตนเองกลายเป็นคนปกติได้หรอก...ถ้าไม่...ตอนนี้ไม่ต้องบอกท่าน...รอหาโอกาสที่เหมาะสม แล้วค่อยบอกท่านสักครั้ง..." 

"เหอะ แล้วถ้าป้าของฉันกลับมาล่ะ" 

"กลับมาเหรอ" เสิ่นอี้พยายามคิด "กลับมาก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยครับ ถึงแม้ว่าคุณป้าของคุณจะกลับมา ก็ไม่มีทางรู้ผมเป็นผีดิบหรอกครับ"

เย่หนิงพูดอย่างกลัดกลุ้มอีกครั้ง "งั้นทำอย่างไรล่ะ ถึงตอนนี้จะปิดได้แต่ก็ปิดได้ไม่ตลอดไปหรอก......"

"ผมพาคุณหนีก็ได้" เสิ่นอี้หยิกแก้มเล็กของเย่หนิง แล้วพูดปลอบใจอย่างอ่อนโยนว่า “ถ้าคุณกลัวว่าป้าของคุณจะไม่ยอมรับจริงๆ ถึงเวลานั้นผมจะพาคุณหนี พวกเราจะไปเที่ยวรอบโลก คุณอยากไปเที่ยวที่ไหนจะพาคุณไปทุกที่เลย หลังจากนั้นก็จะทำของอร่อยๆ เยอะๆ ให้คุณกินดีไหม พอแล้วครับ เลิกกังวลได้แล้ว เสี่ยวหนิง เรื่องนี้มันยังไม่ได้แย่ถึงขั้นนั้น บางที่คุณป้าของคุณอาจจะยอมรับก็ได้ บางที นะ"

"นะครับ เลิกเศร้าได้แล้ว พอคุณไม่มีความสุขอย่างนี้ ความรู้สึกของผมก็ได้รับผลกระทบไปด้วย เสี่ยวหนิง คุณอย่าไปคิดมากขนาดนั้น ไปกินอะไรหน่อย แล้วก็นอนพักผ่อน! พรุ่งนี้ยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกตั้งเยอะ"

"ได้ค่ะ......" พอได้ยินว่ามีของอร่อย อารมณ์ของเย่หนิงก็ดีขึ้นมาบ้าง

แต่ดึกขนาดนี้แล้ว เย่หนิงกลับไม่ได้พักผ่อนนัก เอาแต่ฝันตลอด ฝันทำนองว่า พักหนึ่งก็ฝันว่าตนเองกลับไปที่บ้านเก่าตระกูลเย่ พักหนึ่งเหมือนไม่รู้ว่าตนเองนั้นอยู่ที่ไหน พื้นที่รอบๆ ทั้งว่างเปล่าและแห้งแล้ง นอกจากผีดิบแล้วก็ยังมีผีดิบ แล้วสักพักหนึ่งจู่ๆ ก็ฝันว่าตนเองกำลังต่อสู้อยู่กับราชาผีดิบ...

ทั้งคืน พลิกกลับมากลับไป นอนหลับไม่สนิท เช้าตรู่เมื่อตื่นขึ้นมาจึงยังรู้สึกง่วงงุน ดวงตาคล้ายกับว่าจะเปิดไม่ได้ 

เสิ่นอี้ถามอย่างเป็นห่วงเล็กน้อยว่า "เสี่ยวหนิง เป็นอะไรครับ เมื่อคืนเห็นคุณนอนพลิกไปพลิกมา นอนไม่หลับเหรอครับ" 

"ใช่ค่ะ ฝันตลอด นอนไม่หลับเลย......" เย่หนิงซุกเขาไปในอ้อมอกของเสิ่นอี้ แล้วพูดงัวเงียว่า "รบกวนคุณเหรอคะ" 

เสิ่นอี้หุบยิ้ม "ผมไม่ต้องนอนครับ"

ฉับพลันนั้นเย่หนิงถึงได้สติ "อา คุณไม่ต้องนอน เรื่องนี้ฉันลืมไปได้ยังไงกัน! น่าเกลียดจริงๆ เลย!" 

คิดๆ ดูแล้วคนคนนี้ไม่ต้องกินไม่ต้องดื่ม แล้วก็ไม่ต้องนอนไม่ต้องพักผ่อน แต่สติกลับครบถ้วนสมบูรณ์ ดีจริงๆ เลย...

"จริงๆ..." เย่หนิงกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก "ในที่สุดฉันถึงได้เข้าใจทำไมคนพวกนั้นถึงพยายามที่จะเป็นอมตะอย่างนี้ ดีขนาดนี้นี่เอง! ขนาดอาหารก็ไม่ต้องทาน นอนก็ไม่ต้องนอน! พูดอย่างนี้พวกคุณก็มีเวลามากกว่าคนปกติตั้งหลายชั่วโมง เดิมทีมันก็คงเป็นชีวิตยืนยาวมากๆ มีเวลามากมายขนาดนี้ ไม่ยุติธรรมเลย ไม่ยุติธรรมมากๆ เลย! ทำไมฟ้าถึงไม่มาผ่าให้พวกคุณตายไปเลยนะ!" 

เสิ่นอี้ไม่รู้ว่าอยากจะขำหรือจะร้องไห้ดี "คาดไม่ถึงเลยนะว่าคุณให้ฟ้าผ่าผม แค้นอะไรเกลียดอะไรผมเหรอครับ!" 

"เหอะ ใครทำให้ฉันต้องเกลียดขนาดนี้ล่ะ! คาดไม่ถึงว่าขนาดจะนอนยังไม่ต้องนอนเลย" 

"ไม่ดีหรือไง ตอนที่คุณนอน ผมก็มีเวลามาทำของอร่อยให้คุณกินไงครับ" 

"ของอร่อยเหรอ" ดวงตาของเย่หนิงเป็นประกาย

ความจริงแล้วเสิ่นอี้ทำให้ของอร่อยให้ เขาหยิกแก้มของเธอ แล้วพูดว่า "เมื่อคืนผมต้มซุปให้คุณ รีบมากินเร็วครับ เอางี้ ผมจะไปดูซุปว่าเสร็จยัง คุณนอนหลับต่อสักหน่อยเถอะ"

เย่หนิงหยิกเนื้อน้อยๆ บนท้องของตนเองอย่างทุกข์ใจเล็กน้อย "ฉันว่า ถ้าฉันเอาแต่กินๆ นอนๆ ทั้งวัน ต้องอ้วนขึ้นแน่ๆ เลย" 

เสิ่นอี้หุบยิ้ม "ตอนนี้รู้แล้วหรอครับว่าต้องห่วงเรื่องอ้วน”

"อะไรนะ!" เย่หนิงกลุ้มใจ "หมายความว่าอะไร คุณล้อฉันเล่นอยู่งั้นเหรอ"

"ไม่ครับ จะเป็นงั้นได้ไง" เสิ่นอี้ยิ้ม แล้วพูดอีกครับ "อ้วนแล้วเกี่ยวอะไรด้วย อ้วนอีกนิด น่ารักดีออก!"

"เหอะ...คนหลอกลวง พวกผู้ชายก็เอาแต่พูดอย่างนี้ พอฉันอ้วน คุณต้องทิ้งฉันอย่างแน่ๆ เลย" 

"ไม่ครับ ไม่!" เสิ่นอี้พยายามกลั้นขำ "ผมแก่ขนาดนี้แล้วไม่ทิ้งคุณหรอก ทำไมผมต้องทิ้งคุณตอนที่คุณอ้วนด้วยล่ะ" 

เย่หนิงครุ่นคิด "อืม มีเหตุผล! งั้นฉันก็วางใจได้" 

"พอเถอะครับ เลิกโกรธได้แล้ว! ช่วงนี้พอเห็นคุณเป็นทุกข์ ผอมไปไม่น้อยเลย ต้องบำรุงเป็นพิเศษหน่อย ยิ่งตอนนี้งานของคุณทั้งหนักและเหนื่อยขนาดนี้จะอ้วนได้อย่างไรล่ะ ผมยังกลัวอยู่เลยว่าคุณจะผอมเกินไป เอางี้ คิดมากขนาดนี้ งั้นก็นอนอีกนิดเถอะ รอให้ผมมาเรียกคุณอีกครั้งแล้วกัน"

"กี่โมงแล้วคะ ต้องสายแล้วแน่เลย" เย่หนิงไปหยิบโทรศัพท์มือถือ

"ไม่เป็นอะไรครับ ยังเช้าอยู่เลย ถ้าคุณยังง่วงก็นอนอีกหน่อยเถอะ เมื่อวานยุ่งทั้งวัน ผมไม่อยากให้คุณเหนื่อยเกินไป"

"ได้ค่ะ" เย่หนิงปีนกลับขึ้นไปบนเตียง แล้วกลับไปนอนอีกครั้ง รอจนถึงตอนที่เสิ่นอี้เรียกเธอขึ้นมา พอมองดูเวลา ก็ใกล้จะเก้าโมงครึ่งแล้ว 

"หา! ไม่นะ!" เย่หนิงกรีดร้องดัง "เก้าโมงครึ่ง! สายแล้ว! เสิ่นอี้ ทำไมคุณไม่ปลุกฉันให้เร็วกว่านี้! แย่แล้ว แย่แล้ว! ต้องถูกหัวหน้าหยางด่าแน่ๆ เลย"

"เหอะ!" เสิ่นอี้อารมณ์เสีย "เขากล้าหรือไง" 

"ทำไมเขาถึงจะไม่กล้าล่ะ....." เย่หนิงพูดไม่ทันจบ ตนเองก็นึกขึ้นมาได้ "ว้า ใช่ หัวหน้าหยางเป็นคนของคุณ...เหอะๆ...ดีชะมัดเลย ครั้งนี้ฉันสามารถแก้แค้นได้แล้ว ต้องเอาคืนเขาให้ได้!"

เสิ่นอี้......

"ทำไมคะ" เย่หนิงมีท่าทางไม่เข้าใจ 

เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม "ถึงแม้จะไม่ใช่ เขาก็ทำอะไรคุณไม่ได้ คุณลืมไปแล้วเหรอ ตอนนี้คุณลาพักอยู่!"

"ลาพัก อ๋อ ใช่!วันหยุดที่แสนเศร้าของฉัน ก็เลยต้องมีผลสรุปเช่นนี้..."

เย่หนิงยังไม่ยอมลุกขึ้นมา ทว่าภายในใจกลับอดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ ถามว่า "เสิ่นอี้ เดิมทีหัวหน้าหยางคือลูกน้องของคุณใช่ไหม"