ตอนที่ 194

ตอนที่ 194 หวนนึกถึงความหลัง

" ของวิเศษ กระจกทองแดง" คุณป้าเองก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน " เสี่ยวหนิง เรื่องนี้หลานได้ยินใครพูดมา" 

" เฝิ่งเยี่ยนฮวายค่ะ! เขาบอกหนู! เขากับเจิ้งชวนยังวิ่งมาหาที่บ้านเก่าของพวกเราเมื่อหลายวันก่อน อยากหากระจกทองแดงชิ้นนี้...ทำไมคะ คุณป้า หรือว่าไม่ถูก"

" ก็ไม่เชิงว่าไม่ถูกหรอก..." ในน้ำเสียงของป้าของเย่หนิงแฝงความสงสัยเป็นอย่างมาก " เฝิ่งเยี่ยนฮวาย พวกเขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง"

เย่หนิงจึงบอกคุณป้าว่า " พวกเขาบอกว่าพวกเขาหาเจอในหนังสือตำราของตระกูลพวกเขา ตอนนี้ช่วงเวลาที่ผนึกอ่อนแรงที่สุดใกล้เข้ามามากแล้ว พวกเขาเป็นห่วงว่าพวกผีดิบจะใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ ทำลายผนึก ปล่อยราชาผีดิบออกมา ดังนั้นก็เลยอยากชิงเอาช่วงเวลาก่อนวันสุริยุปราคา รีบเสริมกำลังของผนึก"

เย่หนิงพูดพลาง ถามอย่างรวดเร็วอีกครั้งว่า " คุณป้าคะ ป้ารู้ไหมว่ากระจกทองแดงนี้อยู่ที่ไหน" 

" ป้าไม่รู้หรอก" คุณป้าของเย่หนิงถอนหายใจแล้วพูดว่า " อาหนิง ความจริงแล้วป้าไม่ใช้ผู้สืบทอดสายตรงของตระกูล ผู้สืบทอดที่แท้จริงคือพ่อของหลาน ป้าก็แค่เคยเรียนสมัยเป็นเด็ก แต่เรียนเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น หลังจากนั้นพอไม่สนใจ ก็เลยไม่ได้เรียนต่อ กระทั่งหลานพูดเรื่องของผนึกนั้น ป้ารู้แค่ว่าก่อนหน้านี้ว่าการผนึกราชาผีดิบ ต้องใช้ของวิเศษหลายชิ้น แต่ใช้ของวิเศษอะไรบ้างนั้น เดิมทีแล้วป้าก็ไม่รู้หรอก!"

" อ่อ..." เย่หนิงหมดหวัง " ขนาดคุณป้าเองก็ไม่รู้เหรอคะ" 

" ใช่!" คุณป้าของเย่หนิงตอบเสียงเบา " เสี่ยวหนิง ถึงแม้ว่าป้าจะเป็นนักล่าผีดิบ แต่ก็ไม่ผู้สืบทอดสายตรง ก็เลยไม่ได้รับการถ่ายทอดที่แท้จริงจากตระกูล คุณลุงของหลานก็จากไปเร็วเกินไป ดังนั้นหลังจากที่พ่อและแม่ของหลานจากไปแล้ว สิ่งของมากมาย ล้วนไม่ได้รับการสืบทอด ขนาดป้าเองก็ยังไม่รู้เลย!"  

" ถ้าคุณลุงของหลานยังอยู่ บางทีเขาอาจจะสอนป้า...แต่ ลุงของหลาน และพ่อแม่ของหลานจากไปแล้ว ป้าจะไปรู้ได้อย่างไรกันล่ะ เรื่องของกระจกทองแดงนี้ ถ้าหลานไม่บอก ป้าเองก็คงจำไม่ได้! พูดตามจริงนะ เรื่องของสี่ตระกูลใหญ่และราชาผีดิบ ป้ายังไม่รู้มากเท่าพวกเฝิ่งเยี่ยนฮวาายเลย เพราะพวกเขาเป็นผู้สืิบทอดสายตรงยังไงล่ะ!"

เย่หนิงพูดกับเฝิ่งเยี่ยบนฮวายอย่างจนปัญญาเล็กน้อย " คุณป้าของฉันก็ไม่รู้ ป้าบอกว่าก่อนนี้ป้าเองก็ไม่เคยรู้เรื่องกระจกทองแดงอะไรนั่นเหมือนกัน" 

พอคุณป้าของเย่หนิงที่อยู่ปลายสาย ได้ยินที่เย่หนิงพูด จึงพูดอีกครั้งว่า " สำหรับเรื่องของผนึกราชาผีดิบ สำหรับพวกเราสี่ตระกูลใหญ่ ล้วนเป็นความลับสูงสุด จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เป็นอันขาด ถึงแม้ว่าจะเป็นคนในตระกูล แต่ก็ไม่สามารถให้ใครรู้ได้ คนยิ่งรู้น้อย ก็ยิ่งปลอดภัย คนยิ่งรู้มาก ก็จะยิ่งง่ายต่อการแพร่งพรายความลับออกไปเช่นกัน!"

" เรื่องของราชาผีดิบนั้นสำคัญมาก พวกเราทั้งสี่ตระกูลใหญ่เองก็ไม่กล้าประมาทเลินเล่อ ไม่ว่าจะเป็นของวิเศษหรือว่าวิธีการผนึก แน่นอนว่าต้องเผยแพร่ให้แก่ผู้สืบทอดสายตรงเท่านั้น คนอื่นๆ หมดสิทธิ์รู้ ดังนั้นเรื่องวิธีการ เสี่ยวหนิง ป้าคงช่วยพวกเธอไม่ได้หรอก"

" คุณป้า!" เย่หนิงรีบพูดว่า " ป้าลองตั้งใจคิดหน่อยได้ไหมคะ ก่อนหน้านี้ป้าอาจเคยเห็นกระจกทองแดงบานนั้นก็ได้!"

" เป็นไปไม่ได้ เสี่ยวหนิง!" คุณป้าส่ายหน้าพลางพูดว่า " นี่ถ้ามีอาวุธวิเศษที่ผนึกราชาผีดิบจริงๆ ทำไมต้องให้คนอื่นๆ เห็นด้วยล่ะ ทำไมต้องให้คนอื่นรู้ว่าเป็นของอะไรเอาง่ายๆ ด้วย หลานว่าไหมล่ะ"

" อืม..." เย่หนิงจนปัญญาถึงที่สุด " ดูแล้วคงจะหมดหนทางแล้วจริงๆ!" 

คุณป้าครุ่นคิด แล้วพูดอีกครั้งว่า " แต่กระจกทองแดงบานนั้น คงจะอยู่ที่บ้านเก่านั้นแหละ ยกเว้นว่าจะถูกคนอื่นชิงเอาไปก่อนหน้าแล้ว! ไม่อย่างนั้นต้องยังอยู่อย่างแน่นอน ! อีกอย่างตอนที่พ่อแม่ของหลานออกไปปฏิบัติงาน เขาก็คงไม่เอาของที่สำคัญขนาดนี้ติดตัวไปด้วยหรอก! นอกจากวางไว้ในบ้าน จะอยู่ที่ไหนได้อีก หลานว่าใช่ไหมล่ะ"

" ก็ใช่ค่ะ!" เย่หนิงพยักหน้า " “งั้นเดี๋ยวพวกเราจะลองหาดูก่อนนะคะ!"

เย่หนิงวางโทรศัพท์ มองเฝิ่งเยี่ยนฮวายอย่างจนปัญญา แล้วพูดว่า " หมดหนทางแล้ว ป้าของฉันท่านก็ไม่รู้......" เย่หนิงพูดพลาง ก้มศีรษะ สีหน้าเศร้าหมอง ขณะที่พูดเสียงเบาว่า " ปีนั้นพ่อแม่ของฉันจากไปกะทันหัน ก็เลยมีหลายเรื่องที่ยังไม่ทันได้บอกพวกเรา"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายลูบเส้นผมของเย่หนิงเบาๆ แล้วพูดปลอบใจว่า " อาหนิง อย่าเศร้าไปเลย ถ้าคุณลุงกับคุณป้ารู้เข้า พวกเขาเองก็คงไม่หวังให้คุณเศร้าใจหรอก"

" ไม่เป็นไรแล้ว" เย่หนิงฝืนยิ้ม " แค่หลังจากที่พวกเขาจากไป ฉันก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีก ตอนนี้คิดๆ ดูแล้ว ยังรู้สึกว่าเรื่องนั้นเพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน เหมือนกับว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่"

เย่หนิงพูดพลาง เงยหน้าขึ้น มองข้างในห้อง กวาดตา มองข้างในทั้งหมด ทั้งรู้สึกคุ้นเคยและรู้สึกแปลก แล้วพูดเสียงเบาว่า " แต่น่าเสียดาย อดีตไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดอย่างอ่อนโยนว่า " ถึงเป็นอดีต แต่พวกเรายังมีอนาคต อาหนิง คุณว่าไหมล่ะ"

เย่หนิงพยักหน้า แล้วพูดว่า " ใช่ ยังมีออนาคต" 

เธอพูด พลางฉีกยิ้ม " พอแล้ว ไม่ต้องพูดให้มากความแล้ว พวกเรารีบหากันเถอะ! เฝิ่งเยี่ยนฮวาย นายบอกความจริงกันฉันสิ ว่าพวกนายหากระจกทองแดงนั้นไม่เจอจริงๆ เหรอ" 

" หาไม่เจอแน่นอน!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดอย่างจนปัญญา " หรือว่าคุณยังคิดว่าผมโกหกคุณอีก! หามาตั้งหลายวันแล้ว หาเจอแล้วไม่กล้าบอกคุณ คุณไม่ใช่ผีดิบซะหน่อย"

" งั้นก็ลำบากแล้วล่ะ!" เย่หนิงมองไปรอบๆ " พวกนายหาตั้งหลายวัน หาทุกๆ ที่ แต่ก็ยังหาไม่เจอ งั้นกระจกทองแดงบานนั้นไปอยู่ที่ไหนเสียล่ะ หรือว่าจะมีห้องลับ" 

" อะแฮ่มเคอๆ......" เฝิ่งเยี่ยนกระแอมออกมา แล้วพูดอย่างอึดอัดเล็กน้อยว่า " นี่ ห้องลับ...เหมือนว่าจะไม่มีนะ...อีกอย่างพวกเราก็หากันมาตั้งสองวัน ก็ไม่เห็นจะพบห้องลับอะไรนั้นเลย"

เย่หนิงมองเฝิ่งเยี่ยนฮวายเงียบๆ แต่ตอนนี้ เธอไม่ได้คิดเหมือนกับที่เฝิ่งเยี่ยนฮวายบอก ทั้งยังพูดว่า " บางทีพวกนายอาจจะหาไม่ละเอียดก็ได้ ป้าของฉันบอกว่า ของสำคัญอย่างนี้ พ่อแม่ของฉันคงไม่เอาออกไปตอนที่ทำงานหรอก ต้องทิ้งเอาไว้ในบ้านอย่างแน่นอน"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายครุ่นคิด แล้วพูดว่า " อาหนิง หลังจากนั้นพวกนายไม่ได้ย้ายออกไปกันหรอ ตอนพวกคุณย้ายออกไป อาจไม่ได้เอากระจกทองแดงทิ้งเอาไว้ที่นี่ก็ได้" 

" ตอนที่พวกเขาอยู่ พวกเราอยู่ที่บ้านเก่าหลังนี้มาโดยตลอด หลังจากที่พวกเขาเสียไป คุณป้าก็เลยพาฉันย้ายออกไป ดังนั้นเดิมทีแล้วพ่อแม่ของฉัน พวกท่านเองก็ไม่เคยเอากระจกทองแดงออกไป " เย่หนิงครุ่นคิดแล้วพูดว่า " อีกอย่าง พวกท่านเอาของไปวางไว้ที่ไหน ความเป็นไปได้มากที่สุด คงจะเก็บเอาไว้ในห้องนอนของพวกท่าน หรืออาจจะเป็นห้องลับในห้องนอนของพวกท่าน ไปกันเถอะ พวกเราลองไปดูกัน"

ผ่านทางเดินที่แสนมืดมิด เย่หนิยิงหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง มองอยู่เงียบๆ สักพัก แล้วจึงพูดว่า " นี่ก็คือห้องที่พ่อและแม่ของฉันอยู่! ตอนฉันยังเด็ก มักจะชอบเข้ามาเล่นข้างในนี้! ปู่ย่าตายายของฉัน พวกเขาก็เคยอยู่ที่นี่ แต่ฉันไม่เคยเจอพวกเขา ปู่กับย่าของฉันพวกท่านเสียไปค่อนข้างเร็ว ได้ยินว่าก่อนที่ฉันเกิด ปู่ของฉันก็เสียแล้ว ปู่ของฉันเสียได้สองปี ย่าของฉันก็เสีย! ในบ้านของฉันเลยเหลือแค่พ่อแม่ของฉันและคุณป้าเท่านั้น"

เย่หนิงพลักประตูเข้าไป กลิ่นอับชื้นปะทะเข้ามาอย่างรวดเร็ว