ตอนที่ 188

ตอนที่ 188 มีขโมย

เสิ่นอี้จับมือของเย่หนิงแน่นแทบจะทันที  " เสี่ยวหนิง อย่าเศร้าไปเลยครับ คุณยังมีผม ผมจะดูแลคุณตลอดไป" 

เสิ่นอี้ไม่พูดก็ดีอยู่แล้ว พูดถึงตรงนี้ เย่หนิงยิ่งรู้สึกกลัดกลุ้มใจ " ทำไมถึงเป็นงั้น ในเมื่อฉันไม่สามารถอยู่กับคุณได้ตลอดไป"  

" ทำไมคุณจะอยู่กับผมตลอดไปไม่ได้" เสิ่นอี้ลูบเส้นผมยาวของเย่หนิงอย่างแผ่วเบา แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า " คุณไม่ได้อยู่ดูแลผมงั้นเหรอ" 

" ฉันอยู่กับคุณได้ไม่นาน" ขณะที่เย่หนิงพูด เธอก็ยิ่งรู้สึกกลัดกลุ้มใจ " อีกอย่างพอฉันแก่แล้ว คุณก็จะไม่สนใจไใยดีฉัน" 

ที่แท้ก็เป็นเพราะเรื่องนี้

เสิ่นอี้ยิ้ม " แก่หรอ คุณรับที่ผมแก่ได้ ผมไม่มีทางไม่สนใจคุณ ทำไมผมถึงจะไม่สนใจไใยดีคุณล่ะ" 

เย่หนิงมองเสิ่นอี้ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า " แต่คุณดู...ไม่แก่เลยนี่นา คุณไม่แก่เลย แล้วก็ไม่ตายด้วย...อืม...ไม่นานฉันก็จะกลายเป็นภรรยาแก่ๆ แล้วหลังจากนั้นก็จะตาย..." 

เสิ่นอี้...

จะให้เขาพูดยังไงดีล่ะ 

ความจริงเรื่องเหล่านี้ แม้แต่เขาเองก็ไม่มีความสามารถพอ

" เสี่ยวหนิง" เสิ่นอี้ลูบเส้นผมยาวของเย่หนิงเบาๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า " อย่าเศร้าใจไปเลย พอเห็นคุณเศร้าใจเช่นนี้ ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้คุณมีความสุข คุณเป็นแบบนี้ ผมรู้สึกไม่ดีเลย ไปกันเถอะครับ คุณไม่ได้บอกเหรอว่าจะพาผมไปดูที่ที่คุณอยู่ตอนคุณเป็นเด็ก อย่าเศร้าใจไปเลยครับ ไปกันเถอะ! กลับไปผมจะทำของอร่อยให้คุณเยอะๆ เลยครับ ดีไหม"

ของอร่อยงั้นเหรอ

ดวงตาทั้งสองเป็นประกายทันที เธอพยักหน้ารัว " ดีค่ะ ดี! ไปค่ะ พวกเรารีบไปกันดีกว่า!" 

ยังไงก็ชอบกินอยู่ดี! 

เสิ่นอี้ถอดถอนใจอย่างสะเทือนใจ 

ทั้งสองคนเดินไปคุยไป ไม่นานก็เห็นบ้านเก่าที่เย่หนิงพูดถึง 

ความจริงแล้วเมืองเก่าเช่นนี้ มีบ้านทรงเก่าให้เห็นอยู่ไม่น้อย ตามทางที่พวกเขาเดินมา มองเห็นสิ่งก่อสร้างโบราณที่มีอายุนานนับปีเหล่านั้น บ้านหลังเก่านี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น พอมองจากที่ไกลๆ ก็จะเห็นตะไคร่เขียวเกาะอยู่ที่ตัวบ้าน ทำให้ได้กลิ่นอายโบราณ  

เสิ่นอี้พูดขึ้น " บ้านหลังนี้ คงมีอายุหลายปีแล้วสินะ" 

" ใช่ค่ะ!" เย่หนิงพูดเสียงเบา " ได้ยินมาว่าจุดเริ่มต้นคือปู่ของฉัน แล้วพวกเราตระกูลเย่ก็อยู่ที่นี่มาโดยตลอด จนกระทั่งแก่และเสียชีวิต พอพ่อแม่ของฉันไม่อยู่ ป้าของฉันก็ย้ายออกไป ส่วนคุณลุงและอาสะใภ้อยู่ที่นี่ด้วยกัน เพื่อที่จะได้สะดวกในการดูแลฉันนั่นเอง ไม่อย่างงั้นตอนที่คุณป้าออกไปทำธุระ ตอนไม่อยู่บ้าน จะไม่มีคนดูแลฉัน"  

เสิ่นอี้พยักหน้าอย่างใช้ความคิด

" ไปกันเถอะ!" เย่หนิงพูดพลาง ลากเสิ่นอี้ให้เดินไป 

" เดี๋ยวก่อน!" ทันใดนั้นเสิ่นอี้ก็รีบจับมือของเธอ " ในบ้านมีคนอยู่!" 

" ห๋า" เย่หนิงตกตะลึง " ไม่มีทางเป็นไปได้" 

เสิ่นอี้ก็เลยถามขึ้นว่า " บ้านของพวกคุณ ปกติให้คนมาดูแลบ้างไหม"

" ไม่มีค่ะ!" เย่หนิงงุนงง เป็นเวลานานถึงจะพูดว่า " ปกติมีแค่ฉันที่กลับมา ฉันกับอาสะใภ้จะมาทำความสะอาด ไม่อย่างนั้นปกติแล้วก็จะไม่มีคนมาเลย! อีกอย่างตอนนี้บ้านของพวกเรา นอกจากคุณลุงของฉันและครอบครัวของพวกเขา ก็ไม่มีคนอยู่ที่นี่เลย! แล้วคุณลุงของฉันตอนนี้ก็คงจะยังไม่กลับมาด้วย"

" ลูกพี่ลูกน้องของคุณรึเปล่า ตอนนี้น่าจะปิดเทอมภาคฤดูร้อนอยู่" เสิ่นอี้ถามขึ้น 

" ไม่ค่ะ!" เย่หนิงพูด " เขาไม่ใช่ว่าฝึกงานอยู่เหรอ สอบปลายภาคเสร็จก็ไปแล้ว ทำไมถึงจะต้องกลับมาอีกล่ะ แล้วอีกอย่างถ้าเขากลับมา ก็คงจะบอกพวกเราสักคำ แต่นี้ไม่มีเลย! น่าแปลก เกิดอะไรขึ้นกันนะ!"

เสิ่นอี้ขมวดคิ้ว จ้องบ้านหลังนั้น โดยที่ไม่พูดอะไร

เย่หนิงก็เลยถามว่า " เสิ่นอี้ คุณฟังผิดหรือเปล่า ข้างในนี้จะมีคนได้ยังไง" 

เสิ่นอี้ส่ายหน้า " ระยะห่างใกล้ขนาดนี้ ผมฟังไม่ผิดอย่างแน่นอน! ถึงจะได้ยินไม่ชัดว่าคนข้างในพูดอะไรกัน แต่ผมแน่ใจว่าได้ยินเสียงคนคุยกัน ยังมีเสียงเท้าอีก  และยังมีกลิ่น...ปิดบังผมไม่ได้หรอก!"

เสิ่นอี้ครุ่นคิด แล้วถามอีกครั้งว่า " วันปกติ มีใครในครอบครัวพวกคุณมาบ้านเก่าแห่งนี้ไหม" 

" ไม่มีทางค่ะ" เย่หนิงสงสัยไม่หาย " ข้อแรกไม่มีอะไรให้เล่นสนุก ข้อสองไม่มีสิ่งของมีค่า แม้แต่โจรก็คงไม่อยากมาหรอก!"

" นั่้นก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่!" เสิ่นอี้กล่าวเสียงเรียบ " มีคนอยู่ข้างใน คล้ายกับว่ากำลังหาของอะไรอยู่!" 

" ห๋า! ไม่มีทาง!" เย่หนิงประหลาดใจ " หรือว่าจะมีขโมยจริงๆ" 

เสิ่นอี้ก็เลยถามว่า " ปกติบ้านไม่ล็อคเหรอครับ" 

" ไม่ต้องล็อคค่ะ ข้างในไม่มีของมีค่าอะไร ก็เป็นแค่บ้านเก่าที่มีเฟอร์นิเจอร์ผุพุๆ พังๆ เท่านั้น จะล็อคทำไม! พูดอีกอย่าง หลายครอบครัวในเมืองนี้ ทุกคนต่างก็สนิทกัน ฐานะทางบ้านของพวกเรา ใครไม่รู้บ้าง ใครเข้ามาขโมยของ ก็คงโง่เต็มทีแล้ว" 

เสิ่นอี้ครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วพูดว่า " เอาอย่างนี้ เสี่ยวหนิง คุณรอผมอยู่ตรงนี้ ผมจะเข้าไปดูเอง" 

" รอเดี๋ยวค่ะ" เย่หนิงจับเสิ่นอี้อย่างร้อนรนทั้งพูดรั้งอย่างรวดเร็ว ว่า " อันตรายเกินไป แจ้งความเถอะค่ะ!"

" แจ้งความอะไรครับ" เสิ่นอี้หมดคำพูด " พวกเราไม่ได้เป็นตำรวจหรือไง" 

" แต่ แต่..." 

" เอาล่ะได้ครับ เสี่ยวหนิง คุณเองก็อย่ากังวลไปเลย! ถึงแม้ว่าคนข้างในจะมีปืน แต่จะทำผมได้ยังไง คุณยังจะห่วงผมอีกเหรอ คุณสมควรห่วงสองคนนั้นที่อยู่ข้างในต่างหากถึงจะถูก!"

เย่หนิงไม่รู้จะร้องไห้หรือจะยิ้มดี " นี่มันเวลาอะไร คุณยังจะมีกะจิตกะใจมาล้อเล่นอีกนะ"

" ผมไม่ได้ล้อเล่น แต่ผมจริงจัง...เอ๊ะ..." เสิ่นอี้ประหลาดใจ " พวกเขาเหมือนจะออกกันมาแล้ว..." 

เย่หนิงรีบจับมือของเสิ่นอี้แน่น " แล้วควรทำอย่างไรล่ะ" 

" ไม่ต้องรีบ!" เสิ่นอี้กล่าวเสียงต่ำ " พวกเราค่อยๆ เข้าไป คอยสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ!"

เย่หนิงประหลาดใจ ทว่าก็เข้าใจความหมายของเสิ่นอี้โดยทันที

คนที่อยู่ในบ้าน ถ้าเป็นขโมยจริงๆ ก็ต้องไม่รู้จักพวกเขาสองคนอย่างแน่นอน แล้วพวกเขาก็จะแสร้งทำเหมือนว่าเดินผ่านมาที่นี่ ค่อยๆ เดินไป รอให้คนที่อยู่ข้างในออกมา ดูสถานการณ์ว่าเป็นยังไง ถ้ามีแค่สองคน เสิ่นอี้จึงจะเข้าไปจับโจรสองคนนี้ นี่้เป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ

ถ้าจำนวนคนมีมาก พวกเขาก็จะรอคอยโอกาส ไม่ว่ายังไง อย่างน้อยที่สุดอันดับแรกก็จะต้องจดจำใบหน้าของอีกฝ่ายให้ได้เสียก่อน เช่นนั้น หลังจากนี้ถ้าจะต้องหาคนก็ง่ายแล้ว

พอคิดเช่นนี้ ภายในใจของเย่หนิงก็สงบเล็กน้อย เธอพยักหน้า " ได้ค่ะ" 

อีกอย่างมีเสิ่นอี้อยู่ข้างๆ เธอไม่ต้องกลัวอะไรจริงๆ 

ประตูบ้านที่เปิดออกมาจากข้างใน มีคนหนุ่มสองคนเดินออกมา พอเห็นภาพนี้ ทั้งสองฝ่ายต่างตกตะลึง เพราะสองคนนี้ที่เดินออกมาจากข้างใน น่าประหลาดใจที่เป็นคนที่เย่หนิงรู้จัก ‘ เฝิ่งเยี่ยนฮวาย และเจิ้งชวน!’ 

เย่หนิงเบิกตามองคนทั้งสอง เธอไม่เข้าใจว่าสองคนนี้กำลังจะเข้ามาก่อเรื่องอะไร! 

ทว่าเฝิ่งเยี่ยนฮวายและเจิ้งชวนเองก็ตกใจเล็กน้อย ยิ่งกว่านั้นคือรู้สึกอึดอัด! คงเป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เย่หนิงจะกลับมาในเวลานี้ 

ยังไม่ได้ทักทายเจ้าของบ้าน ก็แอบย่องเข้าไปบ้านคนอื่น ถึงจะไม่ทำอะไร แต่พอมาเจอเจ้าของบ้าน มันก็ต้องมีอึดอัดกันบ้างล่ะ

" อาหนิง..." เฝิ่งเยี่ยนหวายเสนอหน้าเอ๋ยทักทาย โดยไม่รู้ว่าต้องอธิบายยังไงดี