ตอนที่ 116

ตอนที่ 116 คุณไม่ได้เมา

"นักร้องเเหรอ" บาร์เทนเนอร์ตกใจ

"ใช่ค่ะ! ครั้งก่อนตอนที่ฉันมากับเพื่อนของฉัน ร้านของพวกคุณมีนักร้อง คนที่สูงๆ หล่อๆ แล้วก็ร้องเพลงเพราะมากๆ ทำไมคะ เขาไม่ได้ทำงานที่นี่แล้วเหรอคะ" 

บาร์เทนเนอร์ ฉีกยิ้มพลางพูดขึ้นมาว่า "คนที่คุณพูดถึงคงจะเป็นอาหลุน เขาไม่ใช่นักร้องที่นี่หรอกครับ" 

อาหลุน! ไม่ผิด ใช่คนๆ นี้! เย่หนิงแสดงท่าทางดีใจ "ใช่ๆ ฉันจำได้ว่าเหมือนจะเป็นชื่อนี้ อาหลุน ใช่ค่ะ! แค่คุณพูดชื่อฉันก็นึกออกเลย" 

"เขาไม่ใช่นักร้องที่นี่หรอกครับ แค่มาเที่ยวโดยบังเอิญ แล้วก็ร้องไม่กี่เพลงเท่านั้น ปกติเขาจะมาวันศุกร์นะครับ และอีกอย่างเขาเองก็ไม่ได้มาทุกสัปดาห์ จะเจอเขาหรือไม่นั้นก็บอกไม่ได้"

"แบบนี้นี่เอง..." ใบหน้าของเย่หนิงแสดงออกถึงความเสียดาย "ยังคิดอยู่เลยว่าคืนนี้จะได้ยินเขาร้องเพลงเสียอีก" 

บาร์เทนเนอร์ฉีกยิ้ม "คืนพรุ่งนี้คุณมาอีกก็ได้นะครับ สัปดาห์ก่อนเขาไม่มา สัปดาห์นี้ไม่แน่อาจจะมา"

"อืม" เย่หนิงรีบเก็บข้อมูลสำคัญเข้าสมองอย่างกระตือรือร้น "สัปดาห์ก่อนเขาไม่มาเหรอค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงวันหยุดภาคฤดูร้อน ไม่มาเที่ยวเล่นหรือไง"  

"ฮาฮา!" บาร์เทนเนอร์หัวเราะ "น้องสาว คุณยังเป็นนักเรียนเหรอครับ พวกเราที่นี่ไม่ใช่ทั้งนักเรียนและคุณครู จะไปมีวันหยุดฤดูร้อนได้อย่างไร ช่วงนี้เขามักจะมาที่นี่บ่อยๆ แค่สัปดาห์ก่อนที่ไม่มาเท่านั้น ดังนั้นผมบอกได้เลย พรุ่งนี้คุณลองมาอีกครั้ง ต้องพบเขาแน่ น้องสาว คุณก็เป็นแฟนคลับของอาหลุนอีกคนเหรอครับ" 

"ไม่ใช่หรอกค่ะ...แค่จู่ๆ ก็อยากได้ยินเขาร้องเพลงเท่านั้น เขาทำอะไรเหรอคะ ก่อนหน้านี้ได้ยินเขาร้องเพลงเพราะมากๆ ฉันยังคิดว่าเขาเรียนพวกเอกร้องเพลงอยู่เลย” 

บาร์เทนเนอร์ฉีกยิ้ม พลางพูดขึ้นมาว่า "ฝีมือเขาไม่เป็นมือสมัครเล่นเลย ได้ยินมาว่าเขาเปิดคลาสของตัวเองด้วยนะครับ ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกคลาสเต้นอะไรทำนองนี้ สถานที่สอนผมก็ไม่แน่ใจนัก...มีลูกค้าไม่น้อยจากที่นี่ไปลงชื่อคลาสเรียนเต้นของเขา คุณสนใจไหม พรุ่งนี้พอเขามาลองถามเขาดูสิ ไม่งั้นคุณอยู่บ้านคนเดียวคงจะเบื่อแย่เลย ไปเรียนเต้น ก็ไม่เลวนะครับ" 

"วา คลาสเรียนของเขาอยู่ที่ไหนเหรอค่ะ ฉันจะลองไปดู!" เย่หนิงพูดขึ้นอย่างสนใจ 

บาร์เทนเนอร์ฉีกยิ้มแล้วส่ายหน้า "ผมเองก็ไม่แน่ใจ ผมไม่ได้สนิทกับเขาเท่าไหร่ เขาไม่ชอบดื่มเหล้า แล้วก็ไม่ชอบพูดคุยกับใคร เป็นคนนิสัยเก็บตัวใช้ได้! ถ้าคุณอยากรู้เรื่องคลาส รอให้เขามาแล้วคุณค่อยไปถามเถอะ ถ้าคุณอยากเรียนเต้นกับเขา ผมคิดว่าเขาคงสนใจอยากคุยกับคุณ" 

“อืม…ดูแล้วพรุ่งนี้คงต้องมาอีก” เย่หนิงฟุบลงกับโต๊ะอย่างกลัดกลุ้มใจ ความจริงแล้วภายในใจกลับไม่ได้กำลังคิดเรื่องอื่น คนที่ชื่ออาหลุนเป็นบุคคลใหม่ที่เพิ่งรู้เมื่อกี้ แต่เพราะเมิ่งซินถงมาเที่ยวที่บาร์นี้จึงไม่ได้มีแค่เขาที่ได้สัมผัสตัวเธอ ดังนั้นเลยไม่มีวิธีใดใช้ยืนยันว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัย ก็แค่อยากเข้าใจสถานการณ์เกี่ยวกับตัวเขาเท่านั้น

สำหรับเมิ่งซินถงและหญิงสาวอีกสองคนที่หายตัวไป ก่อนหน้านี้ไม่ได้รับข้อมูลที่น่าเชื่อถือได้เลย ทว่าเธอก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะไม่อยากเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น ขณะที่เธอกำลังคิด ผู้ชายที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์คนนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเธออีกครั้ง

เย่หนิงอดทนไม่ปล่อยหมัดใส่เขา แต่กลับถีบขาเขาอย่างแรง แล้วหิ้วกระเป๋าเดินออกไป!  

คาดไม่ถึงว่าจู่ๆ เสิ่นอี้จะวิ่งตามออกมา " คนสวย ไปไหน คนสวย..." 

ฉันจะไป! เย่หนิงรับไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงรีบเรียกรถ แล้วชิงหนีไป

ผลกลายเป็นว่ารถออกไปไม่กี่นาที โทรศัพท์มือถือก็ดังนั้น หรือว่าเสิ่นอี้จะโทรมา 

เย่หนิงสะดุ้งตกใจ 'เกิดอะไรขึ้น' 

เธอลังเลครู่หนึ่ง จึงรับโทรศัพท์ แล้วพูดออกมาอย่างอารมณ์เสียมากๆ ว่า "มีอะไร!" 

เสิ่นอี้ที่อยู่ในสายส่งเสียงหัวเราะ "ทำไมคุณวิ่งเร็วขนาดนั้น ได้ถามอะไรมาบ้างไหม" 

เย่หนิงตกตะลึง "คุณไม่ได้เมาเหรอ!" 

เสิ่นอี้พูดไม่ออก "คุณคิดว่าผมเหมือนคนเมาเหรอครับ" 

"เหมือนค่ะ..." พอเย่หนิงคิดถึงบทบาทในการแสดงของเสิ่นอี้ ตอนอยู่ในบาร์แล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ "เสิ่นอี้ คุณแสดงได้เหมือนมาก ฉันเกือบจะคิดว่าคุณเมาไปแล้วเสียอีก!"

"เป็นไปได้ยังไง ผมกินยังไม่ถึงพันแก้วด้วยซ้ำ ดื่มไปแค่ไม่กี่แก้วจะไปเมาได้ยังไง ตลกแล้วครับ! คุณอยู่ไหนแล้ว วิ่งหนีมาเร็วขนาดนี้ ได้ถามอะไรมาบ้างไหมครับ" 

"อาหลุน ปกติแล้วเขามักจะมาวันเสาร์ ถ้าไม่มีอะไรทีแรกฉันคิดจะเอารูปเมิ่งซินถงและคนอื่นๆ ออกมาให้บาร์เทนเนอร์ดูแล้วถามว่าเคยเจอพวกเธอไหม แต่ก็จะดึงดูดคนมากเกินไป" 

เสิ่นอี้ยิ้ม "บาร์เทนเนอร์คนนั้น ดูแล้วก็ไม่ใช่ง่ายๆ เลย แต่ถ้าเมิ่งซินถงและหญิงสาวคนอื่นมาที่บาร์นั้นบ่อยๆ คงจะมีคนจำพวกเธอได้ คืนนี้ค่อยหารือกันอีกที อันดับแรกนั้นต้องเริ่มลงมือจากอ่ายหลุนก่อน ถ้าเข้าใจสถานการณ์ของเขาที่อยู่ในนั้นก็คงจะเข้าใจสถานการณ์อะไรมากขึ้น" 

เย่หนิงกลับมาถึงสำนักงาน ไม่ถึงสิบนาที เสิ่นอี้และคนอื่นๆ กลับมาแล้ว พอมองเสิ่นอี้ เย่หนิงก็หลุดขำออกมา ยิ่งคิดถึงเรื่องในบาร์ก็ยิ่งขำใหญ่ "ฉันขอบอกเลยนะว่า พวกนายทุกคน แสร้งได้เหมือนมากจริงๆ" 

ลู่เว่ยหัวเราะ "จะแสร้งไม่ให้เหมือนได้อย่างไรล่ะคร้าบ!"

เสิ่นอี้มองเย่หนิงยิ้มๆ "คุณเองก็แสร้งได้เหมือนมากๆ เตะขาซะแรง จนขาของผมเกือบจะหักน่ะครับ!"  

"ยังจะมาพูดอีก! ฉันคิดว่าคุณเมาจริงๆ ต่างหาก" เย่หนิงไม่ยอมแพ้

"พวกเรามาทำงานนะครับ จะเมาจริงๆ ได้ยังไง" เสิ่นอี้ถามยิ้มๆ ว่า "คุณถามอะไรมาได้บ้าง" 

"อ่ายหลุนคนนั้นได้ยินมาว่าเขาเปิดคลาสเรียนเต้นรำของตัวเอง จากนั้นทุกสัปดาห์ก็มักจะมาที่ร้านฮ่าวเจว่ซื่อเจี้ยบ่อยๆ เขาจะมาร้องเพลงเต้นรำบ้างเป็นครั้งคราว ฉันเดาเอาว่าที่เขามาที่นี่ก็เพื่อหานักเรียนใหม่ให้กับคลาสเรียนของตนเอง พวกแขกในร้านหลายคนมีไม่น้อยที่ไปลงชื่อเข้าคลาสเรียนเต้นของอ่ายหลุน" 

"คลาสเรียน” หยางปินรีบถามทันที "รู้ไหมว่าสถานที่ที่เปิดคลาสเรียนอยู่ที่ไหน" 

"ไม่รู้ค่ะ" เย่หนิงส่ายหน้า "บาร์เทนเนอร์คนนั้นบอกว่า อ่ายหลุนคนนี้มีนิสัยเก็บตัวมากๆ แล้วก็ไม่ชอบคุยกับใครสักเท่าไหร่ ตัวบาร์เทนเนอร์เองก็ไม่ได้สนิทกับเขา ดังนั้นเขาก็เลยไม่รู้ว่าคลาสเรียนของอ่ายหลุนเปิดสอนอยู่ที่ไหน เขาเลยบอกให้ฉันไปที่บาร์อีกพรุ่งนี้ ถ้าอยากรู้อะไรก็ให้มาถามอ่ายหลุนเอาเอง" 

หยางปินหันกลับมาถามเสิ่นอี้อีกครั้ง "ศาสตราจารย์เสิ่น คุณรู้สึกยังไงบ้าง"

เสิ่นอี้พูดเสียงเรียบว่า "อ่ายหลุนคนนี้ น่าสงสัยจริงๆ ด้วย แต่น่าเสียดายพวกเราได้รับข้อมูลมาจากเมิ่งซินซินน้อยเกินไป อีกอย่างเห็นได้ชัดว่าเพื่อนร่วมงานของเมิ่งซินถงเองก็ไม่รู้ว่างานอดิเรกของเมิ่งซินถงคือการไปเที่ยวที่บาร์ จึงยิ่งทำให้ไม่รู้เข้าไปใหญ่ว่าเธอได้พบเจอกับคนประเภทไหนบ้าง ดูแล้วเมิ่งซินถงก็คงไม่ค่อยอยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอไปที่บาร์ ตอนนี้อาจพูดได้ว่ากรณีที่น่าสงสัยมากที่สุดคือ คนในบาร์ที่เคยสัมผัสกับเมิ่งซินถง พวกเขาล้วนน่าสงสัยทุกคน พวกเราต้องใส่ใจให้มากๆ"

กวางอี้เหลียงครุ่นคิด แล้วพูดว่า "ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่มีทางเป็นไปได้ว่าจะเป็นฆาตกรของคดีต่อเนื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อน บริกรและแขกในบาร์ล้วนแต่มีอายุน้อย คนที่อายุมากหน่อยคงไม่มาเที่ยวเล่นสถานที่แบบนั่นเเหรอก"

เสิ่นอี้ส่ายหน้า "ก็ไม่แน่ครับ แต่ตอนนี้อย่ามาถกเรื่องพวกนี้เลย เอาเบาะแสนี้ขุดหาตัวผู้ลงมือให้เจอก่อนแล้วค่อยมาพูดกัน! พอเจอตัวผู้ลงมือแล้ว ต้องรู้จุดประสงค์ของเขาแน่"