ตอนที่ 108

ตอนที่ 108 ความบังเอิญอีกครั้ง

เย่หนิงกลับไม่คิดเช่นนี้ "ถึงจะเป็นคดีเลียนแบบ แต่รายละเอียดเล็กน้อยพวกนั้นเขาจะไปรู้ทั้งหมดได้อย่างไร" 

กวานอี้เหลียงไม่เห็นด้วย “เหมือนกับวิธีการหั่นศพพวกนี้ ผมคิดว่ารู้ได้ไม่ยากเลย หลังจากที่ชิ้นส่วนอวัยวะถูกพบโดยฝูงชน ถ้าตั้งใจฟังจริงๆ ก็จะได้รู้ว่าหลังจากนั้นฆาตกรใช้วิธีอย่างไรในการหั่นศพ หั่นกี่ชิ้น แบ่งภาชนะที่ใส่ออกเป็นกี่ส่วน ฝูงชนที่พบชิ้นส่วนอวัยวะได้ยินเข้า ถึงแม้ว่าจะจำได้ไม่ทั้งหมด แต่ถ้าตั้งใจฟังดีๆ ต้องคาดเดาออกมาได้แน่นอน"

เย่หนิงถามอีกครั้ง "งั้นบาดแผลบนร่างของผู้ตายล่ะจะอธิบายยังไง คนที่พบชิ้นส่วนอวัยวะไม่มีทางเห็นได้ชัดเจนขนาดนี้ แล้วยังรู้อีกด้วยว่าบนศพมีบาดแผลกี่จุด" 

คำถามนี้ ก่อนหน้านี้เย่หนิงก็เคยยกข้อสงสัยนี้ถามกับตัวเอง แต่ขณะนั้นเป็นตอนที่พวกเขายังไม่พบกับชิ้นส่วนศพ เลยได้แต่คาดเดาเพียงเท่านั้น แต่ตอนนี้หลักฐานวางอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว 

กวานอี้เหลียงครุ่นคิด พลางพูดขึ้นว่า "อาจแค่ความบังเอิญเท่านั้น ฆาตกรรู้ขั้นตอนการลงมือของฆาตกรต่อเนื่องตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว เลยรู้ว่าเหยื่อถูกของมีคมฆ่า ตอนที่เขาเลียนแบบการฆาตกรรมเลยสุ่มใช้มีดแบบเดียวกันแทงร่างเหยื่อ ผลกลายเป็นว่าแทงเข้าที่ตับของเหยื่อโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เหยื่อตายอย่างรวดเร็ว อาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้"

เย่หยิงขมวดคิ้ว ทว่ากลับไม่เห็นด้วย ถ้าหากว่าทั้งหมดนี้มีความเป็นไปได้จริงๆ ก็จะเป็นว่าเมื่อสิบห้าปีก่อนตอนที่ชิ้นส่วนอวัยวะถูกพบ ฆาตกรอยู่ในสถานที่เกิดเหตุแล้วเห็นบาดแผลของชิ้นส่วนอวัยวะ แม้ว่าจำนวนบาดแผลจะไม่ชัดเจน แต่ก็รู้ว่าบาดแผลของเหยื่ออยู่ที่หน้าอกและท้อง ดังนั้นตอนที่เขาเลียนแบบก็เลยเลือกที่ตำแหน่งเดียวกัน แล้วสุ่มแทงหลายครั้ง

และอีกอย่างตามที่เสิ่นอี้บอก คดีฆาตกรรมต่อเนื่องเมื่อสิบห้าปีก่อน บาดแผลบนร่างของเหยื่อทั้งสี่คนมีจำนวนไม่เท่ากัน บ้างก็ถูกแทงเจ็ดครั้ง บ้างก็ถูกแทงเก้าครั้ง ฆาตกรคนนี้เองก็ดูเหมือนไม่ได้มีเจตนาพิเศษอะไร แค่สุ่มแทงออกไปหลายครั้งจนเหยื่อหมดแรงขัดขืนไปเท่านั้น

เพราะกวานอี้เหลียงบอกว่าบังเอิญ จริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

"งั้นจุดประสงค์ล่ะครับ" เสิ่นอี้เอ๋ยปากถามอีกครั้ง "ถ้าหากว่าวิธีการลงมือและวิธีการหั่นศพสามารถเลียนแบบได้ แต่จุดประสงค์ในการเลือกของเขาจะเป็นอย่างไร ทางตำรวจไม่มีทางเผยแพร่รายละเอียดของเหยื่อออกไปแน่นอน" 

กวานอี้เหลียงตกตะลึง "จุดประสงค์ รายละเอียดของเหยื่อ” 

"ใช่! ผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียว! ไม่โสด! คู่สมรสหรือแฟนล้วนอยู่ต่างถิ่น รายละเอียดทั้งหมดนี้เหมือนกันหมด นี่ก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญเหรอค่ะ" 

กวานอี้เหลียงพูดไม่ออก มองไปที่หยางปินอย่างขอความช่วยเหลือ

หยางปินพูดเสียงเข้มว่า "เรื่องนี้แปลกมากจริงๆ"

ถ้าเป็นแค่คดีฆาตกรรมเลียนแบบ ทำไมถึงได้เลือกลงมือกับเหยื่อแบบเดียวกัน

ผู้หญิงวัยรุ่นแค่นั้นก็คงพอแล้ว

แต่นี่ยังอยู่คนเดียว! 

สิ่งสำคัญที่สุด พวกเธอไม่ได้โสด แต่คนรักและแฟนหนุ่มของพวกเธอต่างก็ล้วนอยู่ต่างถิ่น 

นี่เหมือนจะเป็นเป้าหมายของฆาตกรต่อเนื่องในการเลือกเหยื่อเมื่อสิบห้าปีก่อน ทำไมฆาตกรคนนี้ถึงได้มีเป้าหมายในการเลือกเหยื่อที่เหมือนกัน

สำหรับรายละเอียดของเหยื่อ ทางตำรวจต่างก็เก็บเอาไว้เป็นความลับสุดยอด ฆาตกรจะรู้ชัดเจนแจ่มแจ้งแบบนี้ได้อย่างไร 

และอีกอย่างคดีก่อนหน้านี้ ถ้าหากว่าคนที่หายตัวไปอีกสองคนและคดีฆาตกรรมนี้มีความเกี่ยวเนื่องกัน งั้นเหยื่อผู้หญิงที่หายตัวไปอีกสองคน เหลียงปิงและฟางจิ่ง พวกเธอก็อยู่คนเดียว และแฟนหนุ่มเองก็ล้วนอยู่ต่างถิ่นทั้งคู่

จะบังเอิญมากขนาดนี้ได้ยังไง 

ถ้าไม่ใช่ความบังเอิญ งั้นทำไมฆาตกรถึงได้เข้าใจคดีเมื่อปีนั้นอย่างแจ่มแจ้งล่ะ

เลียนแบบเก่งเกินไปหรือเปล่า และอีกความเป็นไปได้ หยางปินและคนอื่นต่างก็คิดออกเพียงแต่ว่าไม่กล้าที่จะไปคิดเท่านั้น

อย่างงั้น ฆาตกรฆ่าต่อเนื่องที่ก่อคดีฆ่าหั่นศพในปีนั้น คนๆ นั้นที่ถูกทางตำรวจจับกุม ถูกนำตัวเข้าคุก และถูกตัดสินประหารชีวิตโดยศาลก็คงไม่ใช่ฆาตกรตัวจริง 

เป็นไปได้อย่างไร

ตอนนั้นที่บ้านของเขา การค้นเจอหลักฐานการกระทำความผิด เขาจะไม่มีทางไม่เป็นฆาตกรตัวจริงได้อย่างไร

ถ้าหากว่าเขาไม่ใช่ฆาตกรตัวจริง งั้นฆาตกรตัวจริงคือใคร ทำไมหลังจากนั้นถึงได้หลบซ่อนตัวมาได้นานขนาดนี้ อีกทั้งยังก่อคดีได้ใหม่อีกด้วย

จุดที่น่าสงสัยมีมากจริงๆ 

เสิ่นอี้กล่างเสียงนิ่งว่า "อย่างไรก็ตาม แฟ้มคดีเก่านั้นเมื่อสิบห้าปีก่อนถูกส่งมาแล้ว พวกเรามาดูกันก่อนแล้วค่อยมาพูดกันใหม่! ก่อนหน้านี้มีหลักฐานไม่มากนัก คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะมาด่วนสรุปกันตอนนี้ จางหยวนยังมาไม่ถึงเหรอครับ" 

"คงใกล้ถึงแล้ว! เขาไปรับพ่อตาแม่ยายของเขาอยู่นะครับ" ลู่เว่ยชี้แจ้ง และพูดกระซิบออกมาอีกครั้งว่า "ยังดีที่พวกเขามาช้า ถ้ามาเร็วกว่านี่ กลัวว่าคงจะรับไม่ได้"

เป็นปกติที่เย่หนิงและคนอื่นๆ จะเข้าใจความเห็นของลู่เว่ย เพิ่งจะรวบรวมชิ้นส่วนอวัยวะที่ขาดหาย นำมาประกอบรวมกันได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นคนแบบไหน เมื่อเห็นสภาพน่าสังเวชเช่นนี้ของคนที่รักคงไม่มีทางทนได้! ถ้าหากว่าพวกเขามาเร็วกว่านี้สักหน่อย คงไม่ได้เห็นชิ้นส่วนร่างกายที่สมบูรณ์แล้ว ช่างน่าสังเวชยิ่งกว่า

หยางปินจุดบุหรี่อีกครั้ง โบกมือไปมา แล้วพูดอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า "อีกสักพักพวกคุณพาครอบครัวของผู้เสียชีวิตไปที่ห้องชันสูตรด้วยแล้วกัน ผมจะไปดูคดีว่างยาชุนเสียหน่อยว่าจัดการเป็นอย่างไรบ้าง" 

เขาพูดจบ ก็เดินไปบนทางเดิน แล้วลงข้างล่างอย่างรวดเร็ว

ลู่เว่ยพูดเสียงเบาว่า "หัวหน้าหยางกำลังอารมณ์ไม่ดี" 

กวานอี้เหลียงพูดกระซิบว่า "เกิดเรื่องแบบนี้ รู้สึกดีก็คงจะแปลกแล้ว"

คดีฆาตกรรมแบบนี้ติดต่อกัน คดีก่อนหน้านี่ยังไม่ทันจบ คดีใหม่ก็เกิดขึ้นมาเสียแล้ว! 

ฤดูร้อนนี้ถูกกำหนดให้ยุ่งเหยิงใช่ไหม! 

แต่ตอนนี้สำหรับหยางปิน ที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดคือกลัวว่าคดีนี้และคดีเก่าเมื่อสิบห้าปีก่อนจะมีความเกี่ยวเนื่องกัน

ถ้าหากคดีเมื่อสิบกว่าปีก่อนไม่ได้รับความเป็นธรรมจริงและเกิดคดีพลิกขึ้นมา คงจะกลายเป็นเรื่องครึกโครมมาก อีกอย่างเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับคดีคงเจอกับปัญหาหนักที่จะตามมา ปีนั้นคดีนั้นส่งผลกระทบเป็นจำนวนมาก ถ้าคดีพลิกอีกครั้งไม่แน่ว่าอาจจะสั่นสะเทือนถึงศาลตุลาการก็เป็นได้

สำหรับพวกเขาแล้ว ยอมเชื่อว่านี้เป็นคดีฆาตกรรมเลียนแบบ แต่จะไม่ยอมเชื่อว่าจับคนผิดตั้งแต่ครั้งแรก

คดีใหญ่ขนาดนี้ สุดท้ายถ้าเป็นเพราะจับกุมคนๆ หนึ่งด้วยแรงกดดันและลงโทษโดยพลการ ก็คงจะเป็นเรื่องอัปยศของวงการตำรวจจริงๆ แล้วก็เป็นความอัปยศของศาลตุลาการด้วย

เย่หยิงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วทันใดนั้นก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า "ถ้าคนที่ถูกจับไม่ใช่ฆาตกรตัวจริง เขาหลบซ่อนมานานขนาดนี้ได้ยังไง ทำไมถึงใช้ชีวิตโดยที่ไม่ออกนอกลู่นอกทางเลยล่ะ แล้วยังมาออกก่ออาชญากรรมซ้ำอีก อย่างนี้ไม่ได้เป็นการกระโดดบอกฝ่ายตำรวจหรอว่า พวกเรายังไม่ได้จับพวกเขาทีนะเว้ย นี่เป็นการยั่วยุชัดๆ เลย..."

เย่หยิงพูดยังไม่ทันจบ ก็พบว่าเสิ่นอี้กำลังมองมาเธออยู่ ภายในแววตาปรากฏรอยยิ้มจางๆ ที่แฝงความหมายลึกซึ้ง

"ทำไม..." เย่หนิงกระซิบถาม "ฉัน ฉันพูดผิดเหรอคะ" 

"ไม่ครับพูดไม่ผิด" เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม "แค่รู้สึกคาดไม่ถึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ คุณจะคิดถึงเรื่องพวกนี้"

"อะไรกันเล่า!" เย่หนิงไม่พอใจเป็นอย่างมาก พูดอย่างกับเธอไม่เข้าใจอะไรเลยงั้นแหละ! เหอะ! 

"ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง" เย่หนิงพูดขึ้นอีกครั้ง

"ก็เป็นอย่างนี้ไงครับ" เสิ่นอี้พูดสิ่งที่ตนเองคิด "ถ้าปีก่อนคนที่ถูกประหารชีวิตไม่ใช่ผู้ร้ายตัวจริง งั้นสิบกว่าปีนี้ ผู้ร้ายตัวจริงไปอยู่ที่ไหน ทำไมถึงหนีความผิดมาได้ตลอด"