ตอนที่ 095

ตอนที่ 95 ผมเป็นผีดิบ

เมื่อเสิ่นอี้เห็นข้อความที่คุยกันของพวกเขา จึงหลุดขำออกมา "เจ้าหมอนี่!"

เขาลากเก้าอี้มา นั่งข้างเย่หนิง แล้วเลื่อนแป้นคีย์บอร์ดเล็กน้อย พร้อมกับรีบพิมพ์อย่างรวดเร็วว่า "นายจะจบได้หรือยัง"

ฝ่ายนั้นพิมพ์จุดไข่ปลาตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น ก็ส่งข้อความกลับมาว่า "อ้าว เปลี่ยนคนแล้วเหรอ"

เสิ่นอี้พิมพ์ตัวอักษรสองคำส่งไป "น่าเบื่อ!"

"ฮ่าๆ พูดจริงนะ นายจะไม่มาจริงๆ เหรอ ฉันกำลังนับจำนวนคนอยู่เนี่ยะ"

"ไปไหมครับ" เสิ่นอี้หันมาถามเย่หนิง

"หา" เย่หนิงตกใจ

เสิ่นอี้หันกลับไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ "คุณจะไปไหมครับ"

"เอ่อ" คำตอบนี้ของเย่หนิงช่างโง่เขลานัก "งานเลี้ยงรวมรุ่นเหรอค่ะ”

“ใช่ครับ! เป็นงานเลี้ยงของเพื่อนในมหาวิทยาลัย หลังจากที่พวกเราเรียบจบก็ไม่ได้นัดเจอกันมาหลายปีแล้ว" เสิ่นอี้อธิบายเล็กน้อย

เย่หนิงจ้องมองเสิ่นอี้

ผลิตภัณฑ์ที่เพิ่งใช้อาบน้ำ ทำให้บนร่างกายหลงเหลือกลิ่นหอมบางๆ กลิ่นที่คล้ายกับผลมะนาวสดใหม่ ไม่รู้ว่าเป็นแชมพูสระผมหรือว่าสบู่ ทว่ากลับยิ่งทำให้กลิ่นหอมอันบางเบานั้นหอมเป็นสิบเท่า

ยิ่งไปกว่านั้น เส้นผมที่เช็ดอย่างลวกๆ ไม่แห้งสนิทและยุ่งเหยิงเล็กน้อย ขับให้ใบหน้านั่นน่าดูเข้าไปใหญ่ เมื่อผสมกับเส้นผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย จึงยิ่งทำให้มีเสน่ห์จนพูดไม่ออกเสียด้วยซ้ำ สุดท้าย…เสื้อผ้าของชายหนุ่มที่ใส่แบบลวกๆ มัดพอให้ไม่หลุด! เสื้อคลุมนอนหลวมโพล่งที่อยู่บนร่างนั้น ภาพของชายหนุ่มรูปงาม…ช่างเสมือนแสงสว่างยามฤดูใบไม้ผลิที่ปกปิดไม่มิดจริงๆ

เลือดกำเดาจะไหลออกมาไหมเนี่ย

หมอนี่ตั้งใจใช่ไหม ต้องตั้งใจแน่ๆ เลย! ใส่เสื้อผ้าแบบนี้...เจตนาก็คือเพื่อจะอ่อย!

ภายในใจของเย่หนิงกรนด่าเสิ่นอี้หลายหมื่นครั้ง!

อันดับแรกคือการล่อลวงด้วยอาหารเลิศรส...

หลังจากนั้นก็ล่อลวงด้วยความงดงาม...

เย่หนิงรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่นิสัยเสียเอามากๆ

อาหารตาชิ้นนี้! ทำให้อยากโผเข้าไป แล้วขบกัดอย่างรุนแรงซ้ำไปมาสักหลายๆครั้ง!

"เสี่ยวหนิง! คุณเหม่ออะไรน่ะ เอ่อ..." จู่ๆ สายตาของเสิ่นอี้ก็ปะทะเข้ากับสิ่งของบนหน้าอกของเธอ "นี่อะไรเหรอครับ"

เขาหยิบจี้ไม้สักที่อยู่บนหน้าอกของเธอด้วยท่าทางปกติ แล้วถามอย่างแปลกใจว่า "คุณใส่ของสิ่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยล่ะครับ"

ถ้าเสิ่นอี้ไม่พูด เย่หนิงก็คงลืมไปแล้ว ก่อนหน้านี้เธอเพิ่งหยิบจี้ไม้สลักออกมาดู แล้วเผลอลืมเก็บกลับเข้าไป มิน่าล่ะ…ถึงได้ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะเธอนำจี้ไม้ออกมา ดังนั้นเลยไม่รู้สึกอะไร

เมื่อเห็นเสิ่นอี้มองจี้ไม้สลักอย่างอยากรู้อยากเห็น

ก็คิดถึงปฏิกิริยาตอบสนองที่ผิดปกติเมื่อครู่ของจี้ไม้ และคำพูดที่เฝิงเยี่ยนฮวายพูดกับเธอ หัวใจของเย่หนิงเต้นถี่รัวอีกครั้ง

"ของชิ้นนี้เล่นสนุกมาก คุณซื้อมาจากที่ไหนเหรอครับ"

"ไม่ได้ซื้อค่ะ" เย่หนิงฝืนควบคุมอารมณ์ภายในที่กำลังตีกันยุ่งเหยิง พยายามสงบอารมณ์แล้วพูดว่า "คนอื่นให้มาน่ะค่ะ เป็นเครื่องราง"

"เครื่องรางเหรอครับ" เสิ่นอี้หลุดขำ "ผมไม่เคยเห็นเครื่องรางแบบนี้มาก่อนเลย"

“เครื่องรางชิ้นนี้ กว่าจะได้มาไม่ง่ายเลยนะคะ” เย่หนิงพยายามสงบใจ คิดไตร่ตรองหลายครั้ง แล้วจึงตัดสินใจถามหยั่งเชิงเสิ่นอี้ ถ้าเขาเป็นผีดิบพันปีอะไรนั่นจริงๆ...ถึงจะปกปิดยังไงก็คงปกปิดไม่ได้อยู่ดี

คิดถึงตรงนี้ เย่หนิงจึงพูดออกไปตรงๆ ว่า "นี่เป็นไม้ท้อแกะสลัก ถ้าข้างกายของฉันมีผีดิบ มันก็จะแสดงปฏิกิริยาออกมา"

"แสดงปฏิกิริยา?" เสิ่นอี้ทั้งรู้สึกแปลกใจและรู้สึกว่าน่าตลกเอามากๆ จี้ไม้ท้อที่ถูกแกะสลักเป็นรูปนางฟ้าตัวน้อยในมือ ถูกมองกลับไปกลับมาอยู่หลายครั้ง แสดงปฏิกิริยายังไงเหรอครับ"

"ก็ถ้ามีผีดิบเข้ามาใกล้ มันก็จะร้อนขึ้นมา นี่ก็คือปฏิกิริยาตอบสนองของมันค่ะ"

"อ๋อ" เฉินอี้ฉีกยิ้ม "พูดแบบนี้ ต้องเป็นพวกเพื่อนเก่าของคุณแน่เลยที่ให้คุณมาใช่ไหมครับ พวกนักล่าผีดิบ”

"คุณไม่เชื่อเหรอค่ะ" เย่หนิงมองเสิ่นอี้ แล้วพูดว่า "มันแสดงปฏิกิริยาจริงๆ นะคะ!"

"อืม" เสิ่นอี้ตกตะลึง

เย่หนิงยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย "ฉันเคยลอง! แล้วมันก็ร้อนขึ้นมาจริงๆ ด้วย"

"ตอนไหนครับ" เห็นได้ชัดว่าเสิ่นอี้ถูกเธอกระตุ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เมื่อกี้เลย! ตอนที่คุณอยู่ข้างฉันไงคะ" เย่หยิ่งพูดประโยคนี้ออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

เสิ่นอี้ตกตะลึง จากนั้นเขาก็ฉีกยิ้มที่ติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย แล้วหยิกแก้มของเย่หนิง "ดี คุณต้องล้อผมเล่นแน่ๆ! งั้นมาดูสิว่าผมจะจัดการกับคุณยังไง!"

“เป็นความจริงนะคะ..." ถึงแม้ว่าเย่หนิงจะพูดเน้นย้ำอีกรอบ แต่ดูจากท่าทางของเสิ่นอี้แล้ว เขายังคงไม่เชื่อ "เหอะ! ได้ งั้นผมก็จะเป็นผีดิบ! ผมจะกินคุณตอนนี้ ดูสิว่าคุณจะหนีผมยังไง!"

เสิ่นอี้ไม่พูดเปล่า เขาทำแบบนั้นจริงๆ เย่หนิงอยากหลบ แต่ก็หลบไปไม่ได้ พื้นที่แต่เดิมก็ไม่ได้มีมากอยู่แล้ว แล้วจะหลบไปที่ไหนได้ล่ะ จนกระทั่งเสิ่นอี้ดึงศีรษะของเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมอกของเขา หลังจากนั้นตนเองก็สัมผัสเข้ากับอะไร ที่มันๆ ลื่นๆ

เย่หนิงรู้สึกแปลกใจ เลยเผลอแตะอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

"หึ" เฉินอี้หลุดขำออกมา พร้อมกับคว้ามือเล็กๆ ที่อ่อนนุ่มนั้น " อย่าจับมั่วซั่วสิครับ จั๊กจี้นะ!"

เย่หนิงหน้าเหวอ!

เธอ...เธอเผลอไปลูบตรงไหนเข้าล่ะ

เหมือนกับว่าจะเป็นหน้าอกนะ

ให้ตายเถอะสวรรค์ เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ใครใช้ให้มันลื่นๆ เย็นๆ น่าลูบไล้ขนาดนี้ล่ะ

น่าลูบไล้เหรอ...มีความคิดแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน หูของเย่หนิงแดงก่ำ!

เธอคิดไปถึงไหนกันเนี่ย ตอนนี้ เหมือนกับว่าจะไม่ได้คิดเรื่องตอนนี้แล้ว

เสิ่นอี้จับมือของเธอไม่ปล่อย ส่วนอีกมือหนึ่งก็จับจี้ไม้ที่หน้าอกของเธอ แล้วมองสำรวจอีกครั้ง "นี่ไม่ใช่รูปเทวดาเหรอครับ เสี่ยวหนิง แน่ใจเหรอว่าเพื่อนพวกนั้นของคุณไม่ได้ล้อคุณเล่น"

เย่หนิงไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรดี ในใจของเธอปกติแล้วเธอก็ไม่ได้เชื่อข้อสันนิษฐานพวกนี้หรอก แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่แน่ใจ เพราะอะไรเมื่อกี้ตอนที่เฉินอี้เข้าใกล้เธอ จู่ๆ จี้นั้นถึงได้ร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุล่ะ

"คุณอย่าพูดจาส่งเดชสิครับ" เสิ่นอี้หยิกแก้มของเธออีกครั้ง "อย่าคิดว่าผมไม่รู้น่ะ คุณเห็นรูปโปรไฟล์ของผมใช่ไหมถึงได้พูดแบบนี้"

เขากดเปิดรูปโปรไฟล์ ภาพผีดิบเด็ก ควบคู่ไปกับชื่อนั่น เย่หยิงมองภาพนั้นหน้ามุ่ย

นี่เป็นการอธิบายความเข้าใจผิดที่ดีเยี่ยม

แต่รูปโปรไฟล์และชื่อนั้น ทำให้เย่หนิงหมดคำพูดจริงๆ

"ผีดิบเด็กพันปี..." เธออยากพ่นคำพูดออกมามากจริงๆ เสียแต่ว่าเขาชิงพูดออกมาเสียก่อน

"ใช่แล้วครับ ผมก็คือผีดิบเด็กพันปี...คุณกลัวไหม..." น้ำเสียงของเขา เจือความรู้สึกภาคภูมิใจอย่างคาดไม่ถึง

เย่หนิงกรอกตา "เคยได้ยินมาว่าผีดิบไม่ต้องกินอะไร ก็ไม่หิวตาย"

เสิ่นอี้ขบคิดปัญหาข้อนี้อย่างจริงจัง แล้วตอบเธอว่า "ถ้ากินก็คงไม่เกิดผลเสียอะไร ใช่ไหมครับ"

เขาคลายมือ แล้วช่วยเธอใส่จี้ไม้กลับเข้าไป

จี้ไม้ยังรู้สึกอุ่นเล็กน้อย คงเป็นเพราะเมื่อครู่เขาหยิบเล่นอยู่ตลอด แต่...กลับกันไม่รู้สึกว่ามันร้อนแล้ว...ทำไมล่ะ

เย่หนิงแตะหน้าอกโดยไม่รู้ตัว จริงๆ ด้วยไม่รู้สึกอะไรเลย

นี่มัน…อะไรกัน

ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าตอนที่เสิ่นอี้เข้าใกล้เธอ เธอรู้สึกว่าไม้ท้อสลักร้อนขึ้นมาจริงๆ ความรู้สึกนั้นมันชัดเจน ไม่มีทางเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่!

แต่เพราะอะไรทำไมตอนนี้ถึงไม่มีความรู้สึกอะไรเลยล่ะ

อีกอย่าง ตอนนี้ไม่ใช่ว่าเสิ่นอี้และเธออยู่ใกล้กันมากหรอกเหรอ ใกล้กันมาก…

ใกล้กันมากจริงๆ นะ!

------------------------------------------------------------------------------------------