ตอนที่ 093

ตอนที่ 93 ความผิดปกติของจี้ไม้

"คุณพูดเองนะ!" เย่หนิงผลักจานขนาดเล็กไปข้างหน้า "เล็กขนาดนี้ กินก็เหมือนกับไม่ได้กิน ไม่อิ่มเลยสักนิด"

เสิ่นอี้หุบยิ้ม "เป็นความผิดของผมเอง ก่อนหน้านี้ผมไม่คิดว่าคุณจะมา ไม่อย่างนั้นผมคงทำเยอะกว่านี้ คุณรอสักครู่ อาหารยังไม่เสร็จเลย"

"ฉันช่วยนะคะ" เย่หนิงรู้สึกอายถ้าต้องนั่งอยู่เฉยๆ

"ไม่เป็นไรครับ คุณนั่งรอก็พอแล้ว" เสิ่นอี้เดินมาลูบหัวของเธอ รอยยิ้มที่อ่อนโยนเป็นพิเศษนั่นทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหว

ทันใดนั้นเองสิ่งของที่อยู่บนหน้าอกของเย่หนิงก็แผ่ไอร้อนออกมา

เธอตกใจ จนเผลอกุมมันโดยไม่รู้ตัว

"เป็นอะไรหรือครับ" เสิ่นอี้รู้สึกสงสัย เขาเดินเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้จนอยู่ในระดับสายตาของเธอ เย่หนิงมองเสิ่นอี้อย่างตกใจ พูดไม่ออก เพียงแค่รู้สึกได้ถึงไม้ท้อสลักบนหน้าอกที่ค่อยๆร้อนขึ้นมา

คำที่เฝิงเหยี่ยนฮวายเคยพูดกับเธอในวันนี้ดังขึ้นมาในสมองของเธอ ‘ใส่ติดตัวเอาไว้! แค่มีผีดิบเข้ามาใกล้คุณ จี้ไม้ท้อนี้ก็จะร้อนขึ้นมา’

นี่...มันเกินอะไรขึ้นกันแน่

จี้ไม้ท้อสลัก จู่ๆ จะร้อนขึ้นมาโดยที่ไม่มีสาเหตุได้ยังไง

เธอใส่มาตั้งนาน ก่อนหน้านี้ก็ปกติดีนี่นา ไหงจู่ๆ ถึงร้อนขึ้นมาได้ล่ะ

นี่......

เย่หนิงมองเสิ่นอี้อย่างตกตะลึง ภายในสมองสับสนไปหมด แม้แต่คำพูดของเสิ่นอี้เธอก็ไม่ได้ยิน

"เสี่ยวหนิง" เสิ่นอี้รู้สึกสงสัยมากยิ่งขึ้น แต่เขาไม่รู้ว่าเย่หนิงเป็นอะไร "คุณเป็นอะไรไปน่ะ ไม่สบายเหรอครับ"

เขาเอามือวางลงบนหน้าผากของเย่หนิงอย่างแผ่วเบา พร้อมกับถามเธอด้วยความเป็นห่วงว่า "ช่วงนี้รู้สึกเหนื่อยใช่ไหมครับ"

อาจเป็นเพราะเพิ่งล้างมือ มือของเขาที่สัมผัสเธอจึงเย็นเล็กน้อย สติของเย่หนิงกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอรีบส่ายหน้า "ไม่...ไม่มีอะไรค่ะ..."

มือของเธอยังอยู่บนอก เธอยังรู้สึกได้ว่าไม้ท้อแกะสลักนั้น ยิ่งอยู่ก็ยิ่งร้อน จนคล้ายกับว่าผิวของเธอกำลังจะถูกเผาไหม้

"จริงเหรอครับ" สายตาของเสิ่นอี้ที่มองเย่หนิงเต็มไปด้วยความสงสัย

“จริงค่ะ…บางทีช่วงนี้อาจจะเหนื่อยเกินไปจริงๆ…” เย่หนิงพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นท้องของเธอก็ส่งเสียงดังโครกครากขึ้นมา ทั้งสองคนสะดุ้งตกใจ สุดท้ายเสิ่นอี้ก็ทนไม่ไหน เขายิ้มออกมา พร้อมกับลูกหัวของเย่หนิงอีกครั้ง "เดี๋ยวผมมา"

พอเสิ่นอี้เดินไปแล้ว เย่หนิงจึงได้คลายความตึงเครียดทั้งหมดลง เธอนั่งลงไปบนโซฟาอย่างหมดแรง

หลังจากนั้น...ความร้อนนั่น...เธอรู้สึกว่า ตอนที่เสิ่นอี้เดินจากไป อุณหภูมิของจี้ไม้ท้อแกะสลักนั้นก็กลับเป็นปกติ และไม่แผ่ไอร้อนอีกเลย

นี่...ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม

เย่หนิงมองไปที่ห้องครัวอย่างสงสัย ภายในสมองยังคงยุ่งเหยิง ทำไมไร้เหตุผลแบบนี้นะ

เธอนำจี้ห้อยคอนั้นออกมาดูโดยไม่รู้ตัว

เมื่อดูจี้ห้อยคอ มันก็ยังปกติดี แตะนิดเดียว ก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นบางๆ ที่มาจากอุณหภูมิร่างกายของเธอเอง นอกจากนั้นแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ผิดปกติอีก

สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เย่หนิงรู้สึกงุนงง เหตุผลที่แท้จริงคืออะไรกันแน่

หรือว่าสิ่งที่เฝิงเยี่ยนฮวายพูดจะเป็นความจริง

ไม่มีทางเป็นไปได้!

เขาบอกว่าผีดิบไม่กินแล้วก็ไม่นอนนี่นา

เสิ่นอี้เพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ แล้วอีกอย่างก็ใช่ว่าเขาจะไม่รับประทานอาหารเสียหน่อย ถึงแม้ว่าตอนที่เขาทำงานจะดูมีพลังเหลือล้น แต่เขาก็ยังต้องพักผ่อนเหมือนกัน ดูยังไง ก็เหมือนกับคนปกติทุกอย่าง!

เย่หนิงส่ายหน้าอย่างแรง

นี่เป็นอุบัติเหตุแน่ๆ! ไม้ท้อแกะสลักต้องร้อนขึ้นมามั่วซั่วแน่นอน! เสิ่นอี้จะเป็นผีดิบได้ยังไงกัน......

'ผีดิบ' เรื่องในอดีตปรากฏเข้ามาในสมอง จู่ๆเธอก็คิดถึงร่างกายเย็นเฉียบของชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ถึงแม้ว่าจะผ่านมาหลายวันแล้ว แต่เธอยังคงจำเรื่องคืนนั้นที่เกิดขึ้นในห้องชันสูตรได้อย่างชัดเจน

อีกอย่างร่างที่เย็นเฉียบนั้น ก็นอนอยู่บนโต๊ะชันสูตร

เขาไร้ลมหายใจ

เป็นร่างไร้ชีวิตชัดๆ แต่กลับดูเหมือนคนที่มีชีวิต ร่างกายอ่อนนุ่ม ผิวหนังนุ่มนิ่ม แม้แต่ริมฝีปากสวยนั้นก็ยังเป็นสีชมพู

หากไม่ใช่เพราะไม่มีอุณหภูมิ ไม่มีลมหายใจและเสียงของหัวใจ เธอก็คงจะคิดว่าคนๆนี้แค่นอนหลับไปเท่านั้นเอง

"เสร็จแล้วครับ มากินข้าวได้แล้ว"

ทันใดนั้นคำพูดของเสิ่นอี้ก็ตัดบทความคิดของเธอ

"อือๆ..." สติของเย่หนิงกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมที่ลอยโชยมา ท้องน้อยๆ ของตนเองกำลังประท้องออกมาว่าหิวมากๆ

อาหารไม่ได้หรูหรา เป็นแค่อาหารพื้นๆ เท่านั้น

แต่ด้านบนของอาหารกลับติดคำว่า 'อาหารเลิศรส'

"ไปล้างมือก่อนครับ" เสิ่นอี้นำตะเกียบวางลงตรงหน้า แล้วพูดอย่างถ่อมตัวว่า "ในบ้านไม่ค่อยมีวัตถุดิบ ทำได้แค่ไม่กี่อย่าง ครั้งหน้าถ้ามีเวลาว่าง ผมจะชวนคุณมากินข้าวอีกนะครับ"

นี้ยังไม่เรียกว่าของอร่อยอีกเหรอ หึหึ ความต้องการของเธอมีไม่เยอะหรอก ไม่ต้องเป็นอาหารเลอเลิศ อาหารธรรมดา ที่ทำออกมาอร่อยก็ได้แล้ว!

เย่หนิงกินอย่างมีความสุข

อร่อยจริงๆเลย!

ถ้าได้กินแบบนี้ทุกวันก็ดีสินะ

ขณะที่คิด เย่หนิงก็เผลอพูดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจว่า "อร่อยมากเลย ถ้าได้กินแบบนี้ทุกวันก็ดีน่ะสิคะ"

เสิ่นอี้ยิ้ม แล้วตักซุปให้เธอ "ถึงอย่างไรที่นี่ก็ไม่ไกล คุณมากินข้าวที่นี่ได้ เดินแค่นิดเดียวก็ถึงแล้วไม่ใช่เหรอ ตราบใดที่คุณมีเวลา กินช้าๆ หน่อยสิครับ ไม่พอกินจริงๆ ผมทำให้คุณกินใหม่ก็ได้"

ฮิฮิ คนอะไร...ทำอาหารอร่อยขนาดนี้ ยังบอกเธอว่าจะทำกับข้าวให้เธอกินทุกวันอย่างเอาใจใส่อีก ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ท้องของเธอก็คงจะคุ้นเคย แล้วไม่อยากกินของอย่างอื่นแน่ๆ

"ไม่ได้นะ..." เย่หนิงน้ำตาจะไหล "เผลอติดใจทำไงล่ะ"

"ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย ถ้าคุณชอบกินผมก็จะทำให้กินทุกวัน"

ภายในใจของเย่หนิงอุ่นวาบ ถ้าหาก...เสิ่นอี้ทำอาหารให้กินแบบนี้ทุกวันจริงๆ คงจะมีความสุขจนตายเลยจริงๆ

ผลกลายเป็นว่า เสิ่นอี้กลับพูดเสริมขึ้นมาอีกว่า "หลายวันนี้ หากไม่มีเรื่องยุ่งอะไร อยากกินอะไรคุณก็บอกผมแล้วกัน ผมจะได้ทำให้คุณกิน หรือว่าอยากจะกินเค้กครับ..."

"อยากสิคะ..." อาหารอร่อยอยู่ตรงหน้า จะปฏิเสธได้ยังไงกันเล่า!

อาหารรสเลิศและผู้ชายหน้าตาดี ล้วนไม่มีอะไรทำให้ผิดหวัง!

เย่หนิงกินจนอิ่ม หลังจากนั้นเธอมองถ้วยซุป ด้วยสายตาอาลัยอาวอน

อยากดื่มนะ แต่...ดื่มต่อไม่ไหวแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดของเย่หนิง เสิ่นอี้หลุดขำออกมาเล็กน้อย "อย่าเศร้าไปเลย ไปทำอย่างอื่นก่อน นั่งสักพัก แล้วค่อยมาต่อก็ได้ครับ"

ใช่สิ ฉันลืมไปได้ยังไงนะ! ซุปมันวิ่งหนีฉันไม่ได้นี่น่า!

"ต้องโทษคุณเลย!" เย่หนิงยังหาเหตุผลมาว่าเขา "คุณทำอาหารอร่อยเกินไป ฉันเลยอดไม่ได้เผลอทานไปตั้งเยอะ ปกติแล้วฉันไม่ใช่คนกินเยอะขนาดนี้นะ"

เสิ่นอี้กลั้นขำ "ครับๆ เป็นความผิดของผมเอง!"

"ถ้าฉันอ้วน ต้องโทษคุณเลย"

เสิ่นอี้หุบยิ้ม "ไหงเป็นงั้น คุณผอมขนาดนี้ ขุนให้อ้วนอีกสักหน่อยคงจะน่ารัก"

ขณะที่พูด เขาก็เอื้อมมือมาลูบใบหน้าของเธออย่างเป็นปกติ " อืม มีเนื้ออีกสักหน่อยคงจะน่ารัก!"

อะไรกันนะ...จู่ๆ ใบหน้าของเย่หนิงก็แดงระเรื่อขึ้นมา

"นั่งก่อนครับ เดี๋ยวผมขอเก็บของหน่อย" เสิ่นอี้ลุกขึ้นเก็บจาน เย่หนิงลุกขึ้นมาอย่างเขินอาย "ให้ฉันช่วยนะคะ"

"ผมทำคนเดียวได้ครับ” เสิ่นอี้เก็บถ้วยและช้อนที่อยู่ตรงหน้าของเย่หนิง และยังไม่ลืมที่พูดว่า "เด็กดี ฟังนะ ผมทำคนเดียวได้ คุณไปนั่งที่โซฟาก่อนเถอะ แป๊บเดียวผมก็ทำเสร็จแล้ว"

------------------------------------------------------------------------------------------