518-2

บทที่ 518-2 สั่งสอน

“กินเถอะ” น้ำเสียงของเขานั้นฟังดูนุ่มนวลและอบอุ่นไม่น้อย แววตาของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่มีทางทอดทิ้งกัน กับความเมตตาที่ได้รับนี้ แน่นอนว่ามันจะต้องทำให้ในใจของเชอรีนรู้สึกประทับใจสุดๆ

ทั้งสองคนนั่งพูดคุยกันหน้าเตาไฟ อากาศในห้องนั้นเริ่มอุ่นและสบายขึ้น ผมทั้งของข้างของอังเดรเริ่มที่จะขาวแล้ว ภายใต้แสงไฟสลัว เขาเอาแต่ถอนหายใจไม่หยุด

“พ่อเองก็เข้าสู่นิกายนี้มาหลายปีแล้ว เอาความศรัทราทั้งชีวิตมอบให้กับโบสถ์แห่งนี้ จนกลายเป็นจิตวิญญาณของผู้ศรัทธาที่ซื่อสัตย์”

ไม่มีครอบครัว ไม่มีชีวิตของตัวเอง ไม่มีภรรยาและลูก แม้แต่บิดาและมารดาก็ต้องละทิ้ง ทุกวันมุ่งหน้าแต่ช่วยเหลือคนอื่น เผยแพร่หลักคำสอน “แต่ในความเป็นจริงแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวพ่อเองหรือเปล่าที่ยังไม่มีความจงรักภักดีพอ พระองค์ถึงได้ไม่ประทานพรให้กับพ่อบ้างแม้สักครั้ง”

ตอนที่เขาพูดสิ่งเหล่านั้นออกมา เชอรีนก็ได้สังเกตเห็นถึงความผิดหวังท้อใจในตัวของเขาด้วย ไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ที่สะอาดใหม่ ไม่มีอาหารที่อุดมสมบูรณ์ หรือแม้แต่ที่พักพิงอาศัยก็เป็นแค่สถานที่ที่มีแต่ความเงียบเหงาและวังเวง