344

บทที่ 344 มีเจตนา

แจกันดอกไม้ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะชามีกิ่งดอกล่าเหมยปักอยู่หลายกิ่ง มันส่งกลิ่นหอมออ่อนๆ ฟุ้งไปทั่ว เจียงเซ่อมองมือเฝิงจงเหลียงที่ตั้งอยู่บนตัก มีผ้าไหมพรมผืนหนึ่งคลุมตักเขาเอาไว้ และเขาก็กำลังกำมันเอาไว้แน่น

พอนึกถึงเรื่องที่แม่บ้านหวังพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ ขอบตาของเจียงเซ่อก็รู้สึกร้อนผ่าวไปหมด

“พอหนูกลับมาถึงที่ตี้ตูก็รีบมาหาคุณปู่นี่ไงคะ?”

เขา ‘เหอะ’ ออกมาทีหนึ่ง เหมือนกับว่ากำลังโกรธอยู่

“ฉันเห็นเธอสวมเสื้อคลุมแค่ชั้นเดียว วันนี้อุณหภูมิติดลบตั้งสี่ ผ้าพันคอก็ไม่ใส่!” เขาเอื้อมมือไปกะจะคว้าไม้เท้า แต่ก็พบว่ามันว่างเปล่า

ที่จริงก่อนที่เจียงเซ่อจะออกจากบ้านมาโม่อานฉีเองก็บอกถึงสภาพอากาศแล้ว พอเธอได้ยินเฝิงจงเหลียงพูดแบบนั้น เธอก็ตอบกลับ

“ก็ยังไม่ได้ต่ำที่สุดเสียหน่อยนี่คะ แค่ติดลบสี่เอง?”

เฝิงจงเหลียงหงุดหงิดกว่าเดิม

“อ่อ ออกไปโลกกว้างแค่ครึ่งปี รู้จักเถียงผู้ใหญ่แล้วสินะ”

“ที่ไหนกันละคะ” เธอเอ่ยขำๆ “เอาไว้ครั้งหน้าโทรมา จะบอกว่ามาแต่เช้าเลยค่ะ ถ้าไม่เป็นการทำให้คุณปู่รำคาญหนู หนูก็มาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า แล้วค่อยเรียกให้คุณปู่ตื่นก็ได้”