บทที่ 176-4 จักรพรรดิผู้เปี่ยมเมตตา

บทที่ 176-4 จักรพรรดิผู้เปี่ยมเมตตา

จริงดังที่คาด โอวซือหลันหย่าตามไปสักพักก็กลับ คนใต้บังคับบัญชาของนางรวมตัวกันอยู่ในห้อง ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งส่งเสียงขึ้นมาว่า “นายท่าน พวกมันแย่งตัวปีศาจสาวเจ็ดพฤกษาไปทางใต้แล้ว”

น้ำเสียงดุดันของโอวซือหลันหย่าถามขึ้น “แล้วนางคนชั้นต่ำคนนั้นเล่า?”

“ไม่เห็นตัวขอรับ” ชายร่างใหญ่ตอบ “แต่คิดว่าน่าจะอยู่ด้วยกัน เจ้าสิบสามและเจ้าสิบเจ็ดตามไปแล้ว”

“ไป!”

โอวซือหลัยหย่าตะคอกอย่างโกรธเคือง กลุ่มคนเหล่านี้หอบเอาสัมภาระแล้วออกไปจากโรงเตี๊ยม ผ่านไปเพียงไม่นาน เสียงฝีเท้าม้าที่อยู่ด้านนอกก็ค่อยๆ จางหายไป

“เปิดซี” น้ำเสียงของชิงเซี่ยทุ้มต่ำ ติดจะแหบพร่าเล็กน้อย เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าถูกยาพิษของโอวซือหลันหย่าทำร้ายลำคอ

ชายหนุ่มอ่อนวัยหัวเราะน้อยๆ เปิดแผ่นไม้ให้ออกจากกัน แล้วช่วยชิงเซี่ยแก้เชือกที่มือและเท้า แล้วทั้งสองคนก็ยืนขึ้น

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะอยู่ในห้องนี้? เหตุใดจึงหลบอยู่ใต้เตียงเช่นนี้ก่อนได้?” เมื่อชิงเซี่ยได้รับอิสระ ก็ถามขึ้นมาในทันที