บทที่ 174-5 พึ่งพาอาศัย

บทที่ 174-5 พึ่งพาอาศัย

ฉู่หลีนั่งอยู่บนเบาะด้วยใบหน้ายับย่น ดึงขนบนเบาะออกทีละเส้นๆ อย่างคนไม่มีอะไรจะทำ ท่าทีดึงดันน่าขันเป็นที่สุด ไม่กล่าววาจานิ่งเงียบอยู่เช่นนั้น ชิงเซี่ยหันกลับไปเลือกลูกสาลี่ออกมาลูกหนึ่ง ปอกเปลือกของมันออกอย่างระมัดระวัง ปอกไปด้วยพูดไปด้วย “ฉู่หลี พวกเรารู้จักกันมาได้เก้าปีแล้วกระมัง ข้าใช้เวลานานถึงเก้าปีในการตัดสินใจครั้งนี้ และในเมื่อข้าตกลงตัดสินใจไปแล้ว ข้าก็จะไม่เปลี่ยนใจอีก โชคชะตามักเป็นเช่นนี้ นำให้พวกเราทั้งคู่ได้กลับมาพบกันเสมอไม่ว่าจะอยู่ห่างกันเท่าใดก็ตาม ข้าเคยมีความคิดที่จะหนีไป คิดอยากผลักท่านออกไปไกลๆ แต่ว่าสุดท้ายแล้วมันก็ยังวกลับมายังจุดเริ่มต้นอยู่ดี ก่อนหน้านี้พักใหญ่ คุณชายแซ่เหลียงผู้หนึ่งได้แนะนำข้าเอาไว้ว่าให้ถนอมคนที่อยู่ตรงหน้าไว้ให้ดี ท่านว่า...คนผู้นั้นจะใช่ท่านหรือไม่?”

หญิงสาวดวงตาเป็นประกายวาววับ ค่อยๆ เงยหน้าช้าๆ มือที่ถือสาลี่เนื้อขาวนวลยื่นออกไปให้ชายหนุ่ม กล่าวพร้อมวางมันลงในมือฉู่หลี “สาลี่*ลูกนี้ พวกเราจะไม่แบ่งมันกินอีก”