บทที่ 174-3 พึ่งพาอาศัย

บทที่ 174-3 พึ่งพาอาศัย

สายลมพัดไปอย่างรุนแรง ทันทีที่หมอกของเมื่อยามรุ่งอรุณจางหาย หมวกเกราะบนศีรษะของชิงเซี่ยก็ตกลงสู่พื้น เส้นผมยาวสลวยราวกับเส้นไหมสยายลงเต็มแผ่นหลังและสะบัดไปเบาๆ ด้านหลังตามสายลมที่พัดส่งมาเอื่อยๆ ราวกับผีเสื้อสีดำจำนวนนับไม่ถ้วน วงหน้าเล็กอ่อนหวานในแบบฉบับสตรีเด่นชัดขึ้นทันตา ทหารตงหนานทุกนายพร้อมใจกันสูดลมหายใจเข้าลึกทันที ที่แท้ท่านข้าหลวงใหญ่แห่งเมืองตงหนานที่พวกเขาติดตามมาโดยตลอด ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ด้วยกันไม่ห่างนั้น แท้จริงแล้วเป็นสตรีผู้หนึ่ง?

ฉู่หลีดวงตาประกายวาบ จับมือของชิงเซี่ยเอาไว้แน่น เอ่ยขึ้นมาทีละคำอย่างชัดเจน "ชิงเซี่ย กลับเซิ่งตูไปกับข้านะ"

ชิงเซี่ยยิ้มรับพร้อมพยักหน้าให้ เผยฟันขาวสะอาดที่เรียงกันเป็นระเบียบ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความอบอุ่น ตอบกลับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยน "ได้"

จักรพรรดิหนานฉู่ยืนอยู่บนป้อมปราการสูง อาภรณ์ตัวยาวพลิ้วไปตามสายลม คิ้วคมเลิกขึ้น ประกาศแก่ทหารแห่งหนานฉู่ทุกนายได้รับรู้พร้อมเสียงหัวเราะอันดังลั่นว่า "เหล่าทหารทั้งหลาย! ฮองเฮาของข้ากลับมาแล้ว! "