บทที่ 174-2 พึ่งพาอาศัย

บทที่ 174-2 พึ่งพาอาศัย

ธงรบสีดำทมิฬพลิ้วไหว ทหารหนานฉู่ทุกนายหัวเราะเสียงดังลั่น เสียงโห่ร้องที่มาจากความปีติยินดีทะลุผ่านก้อนเมฆขึ้นไปยังท้องฟ้า ก่อนจะปกคลุมไปทั่วทั้งผืนนภาราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกราดที่โหมเข้ากลืนกินทุกอย่าง รอบด้านบัดนี้มีแต่เสียงคำรามที่มาจากความภาคภูมิใจ และเสียงร้องตะโกนอย่างคึกคักที่มาจากความสุขเท่านั้น

บุรุษผู้หนึ่งในชุดเกราะสีดำทมิฬทั้งร่างเดินผ่านกลุ่มองครักษ์ชุดดำไปด้วยความรีบเร่ง จ้ำอ้าวขึ้นไปบนป้อมปราการเมืองอย่างไม่สนสิ่งใดทั้งนั้น บรรยากาศเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งแผ่กระจายออกมานอกร่างไม่หยุด คิ้วคมขมวดเข้าหากันแน่น ดวงตาประกายมืดครึ้ม จมูกเชิดรั้นขึ้น ริมฝีปากเม้มจนห้อเลือด บนชุดเกราะที่เขาสวมใส่อยู่ในขณะนี้ ยังคงหลงเหลือกลิ่นคาวโลหิตติดไปด้วยเข้มข้น บนปลายดาบที่ชี้ลงไปด้านล่าง ยังคงมีคราบโลหิตสีแดงสดไหลหยดลงไปไม่ขาดสาย สายรัดที่ใช้สำหรับปกป้องข้อมือเองบัดนี้ก็มีสภาพไม่เหลือชิ้นดี เผยให้เห็นบาดแผลโผล่ออกมาจางๆ รังสีกดดันรอบๆ กายมืดครึ้ม คล้ายกับเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและหดหู่