บทที่ 160-2 ชิงหลีพานพบ

บทที่ 160-2 ชิงหลีพานพบ

เวลาค่อยๆ ผ่านไปทุกวินาที เสียงการรับประทานอาหารดังมาจากห้องพระเสวย ในที่สุดก็เกิดเสียงขยับเก้าอี้ดังมาจากห้องในพระตำหนัก

ร่างกายของกษัตริย์หนุ่มผึ่งผายสง่า เสื้อป้ายหน้าหรูหรา แสงตะวันในยามเย็นลอดผ่านม่านมุกของประตูไม้ส่องมาที่ร่างของเขา เกิดเป็นแสงสีแดงหม่นขมุกขมัวที่มองดูแล้วช่างภินท์พัง องค์จักรพรรดิเดินมาถึงหน้าประตู กวาดสายตาไปยังหัวหน้านางกำนัลและกลุ่มนางระบำที่ก้มหน้าอยู่ด้านหลัง หญิงสาวเหล่านั้นดูเคร่งเครียด ลำคอล้วนขาวเนียนราวหิมะ แล้วยังสั่นเทา บ่าไหล่แบบบางสั่นน้อยๆ สวมเสื้อผ้าบางเบามองทะลุได้ บางจนมองเห็นจุดแต้มแดงสองจุดบนทรวงอกเต่งตึงของพวกนาง

ในด้านหลังสุดแถวของนางระบำ หญิงสาวผู้หนึ่งเอนกายนอนราบไปกับพื้น ราวกับว่าเมื่อครู่นี้มีคนช่วยประคองนางเอาไว้ แต่เมื่อได้ยินว่าเขากำลังมาก็ถูกผลักลงพื้นด้วยความบุ่มบ่าม ตัวนางในยามนี้มีเส้นผมยุ่งเหยิงปรกใบหน้า จนมองไม่ออกว่านางมีหน้าตาอย่างไร เห็นแต่เพียงลำคอเรียวเล็กที่ถูกทาทับด้วยเครื่องสำอางหนาๆ จนน่าสะอิดสะเอียน

“นางนอนหลับเช่นนี้ตลอดเลยหรือ?”