บทที่ 141 วาสนาแผ่วบาง

บทที่ 141 วาสนาแผ่วบาง

วสันตฤดูอันหนาวเย็น ลมเหนือพัดใบหญ้า

ในชั่ววินาทีนั้น สายตาของทุกคนล้วนมีจุดศูนย์รวมอยู่ที่ร่างของคนทั้งสาม ชิงเซี่ยรู้สึกว่าในดวงใจของตัวเองเหมือนถูกกน้ำมันเดือดๆ ราดรด แล้วถูกโยนลงบนพื้นหิมะเย็นๆ  ในช่องว่างของเวลานั้น ความทรงจำเป็นร้อยเป็นพันกระพริบอยู่ในสมอง จนเหมือนภาพฝันที่ละฉากๆ เต็มไปด้วยความรู้สึกเสมือนสูญสิ้นเรี่ยวแรง สายตาที่แฝงความนัยหลากหลายนั้นส่งตรงมาที่ร่างของนาง เหมือนกับเป็นปลายมีดแต่ละเล่มค่อยๆ เฉือนหัวใจของนางอย่างเลือดเย็น จนเกิดเป็นร่องลึกโบ๋ขนาดใหญ่ สายลมเย็นพัดเข้าไป จนหนาวไปถึงเส้นเลือดและชีพจรให้ไร้ซึ่งความรู้สึก

แสงตะวันยามเย็นดังสีเลือด เปล่งประกายสีแดงเลือด สาดส่องมาที่บ่าไหล่ของคนเหล่านี้ ท้องฟ้าค่อยๆ มืดดำลง ฟ้องฟ้าเปรียบได้กับกองเพลิงกองใหญ่ ก้อนเมฆทับถมกันเป็นชั้นจนดูหนาทึบ

ลมหนาวสายหนึ่งพัดมา ฉินจือเหยียนไอออกมาครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ส่งเสียงก้องกังวานออกมา “จักรพรรดิฉู่เดินทางมาไกลนับหมื่นลี้เพื่อร่วมแสดงความยินดีในวันพระราชสมภพของเสด็จพ่อ มิได้ต้อนรับอย่างเหมาะสม ขอจงทรงอภัยด้วย”