บทที่ 138-2 ราชสำนักฉินอันเสื่อมโทรม

บทที่ 138-2 ราชสำนักฉินอันเสื่อมโทรม

ตลอดทั้งคืน นางไม่ห่างจากฉินจือเหยียนเลยแม้แต่ก้าวเดียว กุมมือของเขาเอาไว้แน่น เหมือนว่าหากนางปล่อยมือแม้แต่นิดเดียว เขาก็จะแหลกสลายหายไปต่อหน้าต่อตา ความทุกข์ทนและความหนักอึ้งถมทับอยู่ในจิตใจของนาง นางเจ็บเสียจนแทบหายใจไม่ออก มือของนางเช็ดหยาดเหงื่อบนใบหน้าของเขา คิดทบทวนถึงความทรงจำนับตั้งแต่รู้จักกับเขาซ้ำไปซ้ำมา ดวงใจน้อยๆ ดวงนี้ ไม่มีแม้แต่เงาของเมฆหมอกสักเล็กน้อย

ใบหน้าของฉินจือเหยียนอ่อนโยน มองไม่เห็นแม้แต่รอยแผล เหมือนกำลังนอนหลับอยู่

ชิงเซี่ยแนบใบหน้าเข้ากับหน้าผากเย็นๆ ของเขา ลำคอแหบแห้งจากการร้องไห้ น้ำเสียงแผ่วเบาลอยอยู่ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่น แฝงไว้ด้วยความหม่นเศร้าที่แทบจะไม่มีอยู่จริง

“จือเหยียน ท่านฟื้นขึ้นมาเถิด”