บทที่ 134-1 วิถีแห่งจวนอ๋อง

บทที่ 134-1 วิถีแห่งจวนอ๋อง

“เจ้ายังอยู่อีก ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

เกิดเสียงดังปึงปัง เสมือนหน้าอกถูกถีบหนักๆ ชายหนุ่มร่างผอมบางที่อายุราวยี่สิบกว่าปีก็ล้มกลิ้งออกมาสู่ทิศทางที่พวกของชิงเซี่ยยืนอยู่ คนผู้นั้นพุ่งตัวออกมาอย่างรวดเร็ว พวกของลุงเสียงร้องอย่างตกใจแล้วแตกกระจายไปทั่วทิศ คนผู้นั้นกำลังจะล้มลงที่พื้น ด้านหลังของศีรษะกำลังจะกระแทกเข้ากับหินขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมา

ชิงเซี่ยยื่นมือออกไปราวกับสายฟ้าเพื่อดึงคอเสื้อของชายหนุ่มเอาไว้ ร่างกายแข็งนิ่งไม่ขยับเหมือนหินผา ใบหน้าสงบเรียบดังพื้นน้ำ คิ้วตาดุดัน ลมสายหนึ่งพัดมา เสื้อผ้าของชิงเซี่ยพัดไหวไปตามลม ผมสีเข้มปลิวไสว สีหน้าเย็นเหยียบราวถูกสลักด้วยน้ำแข็ง

“ระวัง”

น้ำเสียงเบาของหญิงสาวค่อยๆดังขึ้น แฝงไปด้วยความเย็นเยียบราวหิมะ ยิ่งฟังดูเด่นชัดขึ้นในลานที่นิ่งเงียบเช่นนี้ ชายหนุ่มหนีตาย สองขาสั่นเทา ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น เสียงสั่นไหวร้องว่า “ขอบคุณแม่นาง ขอบคุณแม่นาง”

เหล่าบรรดาคนรับใช้ที่ได้ยินเสียงต่างก็รีบวิ่งเข้ามาร่วมตัวกันทั่วทุกมุมของลาน ล้วนแอบดูกันอยู่ตามกำแพงหรือรอยแยกของประตู เฝ้าคอยการมาถึงของพายุลูกนี้อย่างเงียบๆ