บทที่ 125-3 กลิ่นอายวสันต์ในห้องโถงหิน

บทที่ 125-3 กลิ่นอายวสันต์ในห้องโถงหิน

หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของหยางเฟิงเวลานี้ค่อยๆ ยกมุมปากขึ้นอย่างช้าๆ บังเกิดขึ้นเป็นรอยยิ้มขมขื่นรอยยิ้มหนึ่ง ในน้ำเสียงของหญิงสาวที่เอ่ยออกมานั้นทั้งเบาและสลัวเหมือนกับสายลมจางๆ ที่พัดผ่านไปอย่างแผ่วเบา กล่าวอย่างเฉยชา "ครั้งแรกที่ข้าพบเขา ข้าเพิ่งจะมีอายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้น ยังคงสดใสไร้เดียงสา ไม่รู้เรื่องรู้ราว จนกระทั่งวันนั้นที่ข้าแอบขึ้นไปเล่นบนหุบเขาซังอู วันนั้นเป็นวันที่อากาศสดใส เมื่อยามรุ่งอรุณเช้าตรู่ ในงานเทศกาลรำลึกแม่มดของชนเผ่า พี่สาวหงสือรวมทั้งคนอื่นๆ ก็ไปร่วมงานด้วย ข้าถูกทิ้งให้อยู่บนยอดเขาอูหนี่ว์เพียงคนเดียว เขาขี่ม้าสีขาวเข้ามาจากทิศทางของแม่น้ำเทียนหยาที่ตั้งอยู่ไกลๆ บนร่างสวมชุดอาภรณ์ตัวยาวสีคราม ในแววตาเต็มไปด้วยความอ้างว้างและโดดเดี่ยว เพียงแต่ทันทีที่เขายิ้มออกมา กลับดูดีงดงามและอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง เขาหันมาถามข้าพร้อมรอยยิ้มว่า แม่นาง ที่นี่ใช่ชายแดนของเผ่าอูเสียนหรือไม่? และตั้งแต่วินาทีนั้น ข้าก็ตกหลุมรักเขาอย่างไม่อาจถอนตัวได้มาโดยตลอด"