บทที่ 125-2 กลิ่นอายวสันต์ในห้องโถงหิน

บทที่ 125-2 กลิ่นอายวสันต์ในห้องโถงหิน

ตัวนางในเวลานี้ มองดูความเป็นความตายเป็นสิ่งนอกกายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ภายในหัวสมองมึนงงไปหมด คิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง หลังจากออกไปจากสถานที่แห่งนี้แล้ว เขาจะยังติดตามหญิงสาวผู้นั้นไปอีกหรือไม่ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง ไม่สู้ถูกกักขังอยู่ในห้องโถงหินแห่งนี้ตลอดไปเสียจะดีกว่า ไม่ต้องออกไปข้างนอกอีกเลย

"โง่งมเสียจริง ทุกคนบนโลกใบนี้ไม่ว่าใครต่างก็หวังให้ข้าตายทั้งนั้น เหตุใดเจ้าถึงยังช่วยข้า ปกป้องข้า ชื่อเสียงของข้าเลวทรามฉาวโฉ่มานานแล้ว คงมีแต่ต้องตายเท่านั้นถึงจะล้างให้สะอาดได้ เมื่อตอนนั้น สิ่งที่ข้าทำลงไปกับเจ้า ทำร้ายเจ้าด่าว่าเจ้า เหตุใดมาจนถึงป่านนี้แล้วเจ้ายังไม่รู้จักสำนึก? เจ้าไม่ได้ชอบพอในตัวข้า ใยต้องฝืนใจบังคับตนเองให้รักกับปีศาจสาวที่รู้จักแต่ด่าว่าผู้อื่นเช่นข้าด้วยเล่า?" เปลวไฟสีแดงของเทียนใกล้จะมอดดับลงทุกที เสียงของเลี่ยอวิ๋นจี้ดังสะท้อนอยู่ในห้องโถงหินเบาๆ

หยางเฟิงนั่งอยู่ด้านข้างนาง ค่อยๆ สวมเสื้อผ้าให้นางอย่างช้าๆ ก่อนจะนิ่งเงียบอยู่เช่นนั้นไม่กล่าวสิ่งใด