บทที่ 118-1 ผู้ใดจะกล้ามาแก่งแย่ง

บทที่ 118-1 ผู้ใดจะกล้ามาแก่งแย่ง

ณ​ ท้องฟ้าทางทิศตะวันตก​ พระอาทิตย์ค่อยๆ ​คล้อยลาลับฟ้าไป​ ย้อมให้ผืนนภาแดงก่ำดุจเปลวเพลิง เสมือนดั่งอาภรณ์ของเทพธิดาที่มีสีสันสุกสกาวที่ชายกระโปรงตัวยาวพลิ้วพรายไปกับสายลม บนผืนดิน หมู่มวลบุปผาในทุ่งบุปผชาติกว้างไกลสุดลูกตาสะพัดตามสายลมเอื่อยๆ​ ของเมื่อยามย่ำค่ำ เบียดเสียดกันจนเกิดเป็นเสียงดังแซ่กๆ ส่งกลิ่นหอมอบอวลโชยไปทั่วอากาศ ไม่ว่าจะใกล้หรือไกล ราวกับว่าถูกปกคลุมอยู่ภายใต้กลิ่นรัญจวนใจเหล่านี้หมดสิ้น หยกงามที่ประดับอยู่บนลานพิธี ถูกจัดเรียงไว้สูงต่ำไล่ระดับกันไป ดูสอดคล้องซึ่งกันและกันอย่างไม่มีที่ติ ยิ่งเมื่อตกกระทบกับแสงไฟ ก็ยิ่งเปล่งประกายระยิบระยับงดงามหาใดเปรียบ ทั้งยังเต็มไปด้วยความมีเสน่ห์อันลึกลับบางอย่าง ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งขุนเขาประดับที่มีสายน้ำใสไหลผ่าน​ ทั้งการประดับตกแต่งของลานพิธี ไม่มีสิ่งใดเลย ที่ไม่แสดงออกถึงความงดงามดุจดั่งสรวงสวรรค์ที่ตัดขาดแล้วจากโลกภายนอกของหุบเขาแห่งนี้