บทที่ 107-1 สำรวจค่ายฉู่ยามวิกาล

บทที่ 107-1 สำรวจค่ายฉู่ยามวิกาล

สี่แคว้นปิดล้อมไล่ล่าในครั้งนี้ สิ้นสุดลงด้วยบทสรุปอันแสนจะน่าหัวร่อ ป้อมไป๋ลู่ที่เผชิญหน้ากับความรวมมือกันของทหารทั้งสี่แคว้น ได้ตัดสินใจเลือกอย่างชาญฉลาดโดยการยอมจำนน และด้วยเหตุนี้ นายทหารชั้นดีจำนวนมากจากทั้งสี่แคว้นที่ยกทัพกันมาอย่างหวือหวา ก็สามารถจับตัวคนจากป้อมไป๋ลู่แล้วจับกดลงกับโต๊ะเจรจาต่อรอง ให้แบ่งสัดส่วนของพื้นที่ที่ราบไป๋ลู่ที่ถูกควบคุมโดยป้อมไป๋ลู่เสียใหม่

นับตั้งแต่กลับจากที่ราบไป๋ลู่ ชิงเซี่ยก็เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในกระโจมใหญ่ตลอดเวลา อารมณ์และความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เหล่านั้น วิ่งกระทบกระแทกเข้าที่หน้าอกของนางอย่างต่อเนื่องราวกับน้ำเดือดหม้อหนึ่ง นางไม่ควรจะเป็นคนเช่นนี้ ผู้อื่นจะคิดอย่างไร นางเคยใส่ใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ต่อให้ผู้คนทั้งใต้หล้าจะชี้จมูกด่าว่านางเป็นนางปีศาจที่ทรยศและทำลายแว่นแคว้นแล้วจะอย่างไร? คิดถึงเมื่อตอนนั้นตอนที่นางถูกหน่วยรักษาความปลอดภัยใส่ร้ายว่าเป็นสายลับของฝ่ายตรงข้าม ยามที่ไร้เส้นทางปีนป่ายขึ้นผืนฟ้า ไร้ประตูลงสู่ผืนแผ่นดิน* นางก็กัดฟันผ่านมันมาได้มิใช่หรอกหรือ? เช่นนั้นตัวนางในตอนนี้ เป็นอะไรไปแล้ว?