บทที่ 086-1 แดนหิมะไป๋หลิง

บทที่ 86-1 แดนหิมะไป๋หลิง

“เจี๋ยหม่าอากู่!”

เสียงใสแหลมเล็กดังขึ้นมาฉับพลัน ใช้สายตามองจากที่ไกลๆ เห็นแต่เพียงภูเขาหิมะขาวโพลน ม้าตัวน้อยสีแดงหม่นตัวหนึ่งห้อตะบึงเข้ามาใกล้ บนหลังม้าบรรทุกเด็กสองคนผู้สวมใส่เสื้อคลุมขนสัตว์ คนตัวโตกว่าเพิ่งจะอายุสิบห้าสิบหกเท่านั้น หวีผมผูกเปียเส้นเล็กๆ ปลายผมเปียผูกไว้ด้วยพู่สีแดง รูปร่างล่ำสันเหมือนลูกม้าน้อยในทุ่งหญ้า คนตัวเล็กกว่าอายุเพียงสิบเอ็ดสิบสองปี สวมใส่หมวกขนสัตว์ ใบหน้าหนาวเย็นเสียจนเป็นสีแดง เสียงเรียกเมื่อครู่ออกมาจากปากของเขาเอง

“เจี๋ยหม่าอากู่!”เด็กทั้งสองห้อตะบึงมาจนถึงด้านล่างของเนินหิมะลูกหนึ่ง หลังจากนั้นจึงลงม้าด้วยความว่องไว ใช้มือเท้าในการปีนเนินเขาหิมะขึ้นไป

หิมะเพิ่งหยุดตกในยามเช้า ในยามนี้หิมะอ่อนนุ่ม เมื่อเท้าเหยียบลงจึงจมลึกเข้าไปในหิมะ เด็กคนใหญ่แม้จะมีมือเท้ายาว แต่น้ำหนักตัวก็ยังมาก เขาก้าวเท้าหนึ่งก้าวก็จมลงหนึ่งก้าว หลังจากใช้แรงในการถอนฝ่าเท้าขึ้นมา เท้าอีกข้างก็จมลงไปอีก จึงไม่รวดเร็วเท่าคนตัวเล็ก