บทที่ 072-3 โอบกอด

บทที่ 72-3 โอบกอด

อากาศอันแสนอบอุ่นพัดกระจายไปทั่วทั้งกระโจม นางหย่อนกายนั่งลงบนเตียงนอนหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ชั้นในสุด ไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะหลบหนีอีก แน่นอนว่านางจะต้องหาทางหลบหนีไปในสักวัน แต่ทว่าในเวลานี้ อย่างน้อยก็ในยามนี้ยังไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่นางจะจากไป จู่ๆ ความรู้สึกผิดก็หวนกลับมาเล่นงานนางอีกครั้ง นางนั่งอยู่บนตั่งนอนเงียบเชียบไม่กล่าวสิ่งใด

ที่จริงตลอดเวลาที่ผ่านมาฉู่หลีดีกับนางไม่น้อย เห็นเขาทั้งปล่อยให้นางเตะต่อยทำร้าย ทั้งด่าทอต่อว่าว่าจะฆ่าเขาไม่เว้นวัน หรือแม้กระทั่งปล่อยให้นางเอ่ยปากว่าจะไม่มีวันอภัยให้ตัวเองเป็นแน่ แต่เขากลับไม่ได้เอาคืนหรือทำอะไรนางเลยสักนิด

ชิงเซี่ยปลดเสื้อคลุมตัวหนาลงจากไหล่ นายทหารที่อยู่ด้านนอกทยอยเดินถือน้ำอุ่นๆ เข้ามา นางก้มลงล้างหน้าอย่างเลื่อยลอย ก่อนจะเอนตัวพิงไปกับหัวเตียง รอคอยให้ฉู่หลีกลับมาตามที่เขาเอ่ย

เวลาค่อยๆ ผ่านไปเรื่อยๆ เชิงเทียนที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องหยดลงจนเป็นทางน้ำตาเทียนสายยาว ความมืดมิดของยามวิกาลค่อยๆ เข้ากลืนกิน แต่ฉู่หลีก็ยังคงไม่กลับมาเสียที