บทที่ 070-1 คลุมเครือ

บทที่ 70-1 คลุมเครือ

“ข้าเองก็...มีความจำเป็น...”

เสียงหอบหายใจเร็วและแหบต่ำของหญิงสาวที่ดังขึ้นในความมืดมีอำนาจล่อลวงดวงวิญญาณของผู้คนได้ ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็นเช่นนี้ นางกลับสวมเพียงชุดนอนผ้าโปร่งบางสีม่วง มันช่างแสดงให้เห็นถึงเส้นโค้งเว้าที่งดงามราวภาพวาดของนางได้อย่างชัดเจน

เส้นผมของนางยาวสลวยดำขลับดุจน้ำหมึก ดวงตาของนางเรียวยาวเล็กน้อย จมูกของนางเชิดสูง และริมฝีปากของนางยกเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยราคะอันยั่วยวนร้อนแรง หญิงสาวค่อยๆ เอนกายเข้าใกล้ร่างของชายหนุ่ม ก่อนจะซบลงไปบนอกแกร่งของฉู่หลีราวกับไร้กระดูก

“เนิ่นนานเพียงใดแล้ว?” หญิงสาวแนบกระชับไปกับกายของฉู่หลีมากยิ่งขึ้น นางเอนศีรษะเล็กน้อย ช้อนตาขึ้นอย่างมีจริต ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้น แล้วใช้นิ้วมือที่ขาวราวหิมะของนางคล้องไหล่ของฉู่หลีเอาไว้ ลิ้นสีชมพูของนางค่อยๆ ยื่นออกมา แล้วเลียไปบนผิวขาวตรงลำคอของฉู่หลีเบาๆ ก่อนจะลากผ่านลูกกระเดือกของเขาไปยังปลายคางที่มีหนวดขึ้นจางๆ สุดท้ายค่อยตวัดจูบไปกับริมฝีปากของฉู่หลีอย่างยั่วเย้า “เนิ่นนานเพียงใดแล้ว? ท่านไม่คิดถึงข้าบ้างหรือ? เพิ่งจะมาถึง ท่านก็จะไปแล้วหรือ?”