บทที่ 049-1 จิตใจอันจงรักภักดีที่ประหนึ่งท้องทะเลสีคราม

บทที่ 49-1 จิตใจอันจงรักภักดีที่ประหนึ่งท้องทะเลสีคราม

“รัชทายาท...”

จวงเตี้ยนหรูในชุดสีเขียวสีหน้าค่อนข้างซีดเผือด ใบหน้าซูบตอบประดับด้วยเครายาวที่ตั้งใจตัดแต่งอย่างบรรจง มองดูให้ความรู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยว เขานั่งอยู่บนตั่งนุ่มข้างเตาไฟ ดวงตาหรี่ลงครึ่งหนึ่ง ความลำบากจากการเดินทางที่ยาวนานไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นผ่านตัวของเขา เพียงแต่น้ำเสียงฟังดูออกจะแหบแห้งเล็กน้อย “รัชทายาทฉีอันส่งกระดาษขาวมาให้แบบนี้ หมายความว่าอย่างไรกัน”

“ฮึ...” ฉู่หลีเยาะเย้ยเสียงเย็นขึ้นทีหนึ่ง เขาในตอนนี้ยังอยู่ในชุดผ้าฝ้ายสีขาวเช่นเดิม สยายผมที่ยาวของตนลง ความกระฉับกระเฉงคมคายที่เห็นอยู่ทุกวันลดลงไปมาก ทว่ากลับดูหล่อเหลาอ่อนโยนเหมือนคุณชายมากขึ้นแทน เขากำกระดาษขาวที่อยู่ในมือแน่น พลางกล่าวด้วยเสียงลึก “เขาคงต้องการที่จะบอกกับข้าว่า เรื่องราวทุกอย่างยามนี้ก็เปรียบดั่งกระดาษขาว จะเป็นอย่างไรต่อไป ก็ขึ้นอยู่กับว่าข้าจะลงหมึกวาดให้เป็นเช่นไร เรื่องทุกอย่างก็จะเป็นไปตามนั้น”

“โอ้?” จวงเตี้ยนหรูเอ่ยถามอย่างสงสัย “นี่เขากำลังแสดงจุดประสงค์ดีต่อพระองค์รึ?”