0122 ผีจวินจื่อ (4)

บทที่ 122 พี๋จุนผีจวินจื่อ (4)

เหมียวอี้ถือทวนมือเดียวเดินเข้าไป

พี๋จุนผีจวินจื่อหันหน้ามาได้ยากกว่าปกติ พอเห็นเหมียวอี้ถือทวนเดินเข้ามา สายตาก็ฉายแววลนลาน ใช้แรงอันน้อยนิดพยายามนั่งคุกเข่า บ้วนเลือดออกมา แล้วใช้แรงส่ายหัวพลางพูดว่า "ท่านมหาเซียนโปรดไว้ชีวิต อย่าสังหารข้าเลย ท่านมหาเซียนโปรดไว้ชีวิต..."

เหมียวอี้ยืนอยู่ตรงหน้าเขา นับว่าเข้าใจหลักการบางอย่างจากตัวพี๋จุนผีจวินจื่อแล้ว เป็นสัตว์ตัวเล็กๆ ที่รักตัวกลัวตายโดยแท้!

เพื่อให้มีชีวิตรอด ปีศาจหนูตัวนี้ยอมรับความอัปยศอดสูทุกอย่าง

แม้เหมียวอี้จะรู้ว่าพี๋จุนผีจวินจื่อพูดออกมาเพื่อเอาชีวิตรอด ไม่คุ้มที่จะเชื่อเลยสักนิด แต่ก็ยังยื่นทวนไปเสยคางเขาให้เงยขึ้น แล้วพูดว่า "ข้าเชื่อเจ้า! จงเชื่อฟังข้า แล้วข้าจะละเว้นชีวิตเจ้า มิฉะนั้นตายสถานเดียว!"

พี๋จุนผีจวินจื่อเปลี่ยนจากเศร้าโศกเป็นดีใจทันที พยักหน้าซ้ำๆ พลางพูดว่า "ขอบคุณท่านมหาเซียน ขอบคุณท่านมหาเซียน! แม้ตายผู้น้อยก็จะขอจงรักภักดีต่อมหาเซียน ไม่เปลี่ยนใจเป็นอื่น!"