บทที่ 14.2

ช่วงเย็นวันนี้เงียบเหงากว่าเมื่อวานมาก ไม่ใช่แค่พ่อกับน้าพลอยที่หายไป ไนน์เองก็ทำตัวห่างเหินกับผมทั้งวัน จะถามอะไรไป คุยอะไรด้วยก็ตอบว่า ไม่ ไม่ ไม่ ไปหมด ไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้ไนน์โกรธหรือเปล่า หรือจะเป็นเรื่องเมื่อเช้าที่พี่โบว์แกล้งไนน์แล้วพาลมางอนผมด้วย

ผมไม่รู้เลยจริง ๆ จะง้อเท่าไหร่ไนน์ก็ไม่ยอมตอบผม หน้าบึ้งใส่ตลอดตั้งแต่เช้าจนเราเตรียมจะเข้านอนก็ยังไม่หายงอน

"วันนี้เรามาดูหนังกันอีกดีไหม เอาเรื่องอะไรดีครับ"

"ไม่"

"...หรือไม่อยากดูหนัง มาเล่นเกมกันไหม พี่มีเครื่องเกมด้วยนะ"

"ไม่"

"...ไนน์อยากไปไหนก่อนกลับบ้านไหม เดี๋ยวพี่พาไปเที่ยว"

"ไม่"

ผมถอนหายใจออกมายาวมาก "...ไนน์งอนอะไรพี่ครับ พี่ทำเราโกรธเหรอ หืม? บอกพี่ได้ไหม"

"ไม่"

"ไม่เหรอ" ผมแสยะยิ้มใส่ไนน์แล้วโผเข้ากอดรัดไนน์แน่น "โดนแน่ไอ้เด็กปากแข็ง" แต่ไนน์กลับไม่ยิ้มตอบ ไม่แสดงความรู้สึกเขินอาย หรือแม้แต่จะกอดตอบ

"ออกไป" ไนน์เอามือผลักผมให้ออกไปจากตัวเขา

"นี่ห้องพี่ ทำไมพี่ต้องออกไปด้วย"

"ออกไป!" ไนน์ตะโกนเสียงดังขึ้นจนผมตกใจ ดูเหมือนไนน์จะไม่ได้งอนเล่น ๆ แล้ว แต่ไนน์กำลังโกรธผมจริง ๆ เพียงแต่ผมไม่รู้เลยว่าเขาโกรธอะไรผม

แล้วสักพักไนน์ก็นั่งก้มหน้าลงฝ่ามือตัวเองแล้วปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา

ผม...ผมทำอะไรไนน์เหรอ ผมทำให้ไนน์เสียใจเหรอ

"พี่...พี่ขอโทษ พี่ทำอะไรไปเหรอ บอกได้ไหม" ผมได้ยินเสียงสะอื้นของไนน์แล้วเสียงของผมก็สั่นตามไปด้วย ทั้งที่สัญญาไว้แล้วว่าจะดูแลไม่ให้ร้องไห้อีก ผมนี่มัน...

"ออกไป...ผมบอกให้ออกไป"

พี่..." ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงได้แต่หันหลังออกไปข้างนอกห้องตามที่อีกฝ่ายร้องขอ

ผมทั้งงง ทั้งเศร้า ทั้งสับสน ทั้งโกรธตัวเอง

กึ๊ก เสียงล็อกประตูจากด้านในดังขึ้น ไนน์คงจะเกลียดผมไปแล้วจริง ๆ

ตอนนี้ประตูของห้องผมกั้นเราให้แยกออกจากกัน เสียงสะอื้นของไนน์ดังออกมาถึงข้างนอก และพอรู้ตัวผมเองก็ร้องไห้เช่นกัน ผมคิดถึงตอนที่เราห่างกัน ตอนที่ผมคิดถึงไนน์ใจจะขาด มันเป็นความเจ็บปวดในหัวใจเหมือนครั้งนั้นไม่มีผิด

ผมไม่อยากให้ไนน์ร้องไห้อีกแล้ว ผมไม่อยากเสียไนน์ไปอีกแล้ว

"ไนน์ พี่ขอโทษ ไนน์เปิดประตูเถอะนะ พี่ไม่รู้จริง ๆ ว่าเรางอนพี่เรื่องอะไร เรื่องพี่โบว์เมื่อเช้ารึเปล่า หรือพี่ใส่ซอสมะเขือเทศให้เยอะเกินไปจนมันเค็ม หรือเรื่องไหน บอกพี่นะ พี่จะไม่ทำอีก นะ" ผมพูดแล้วเคาะประตูเบา ๆ เพื่อเรียกคนที่อยู่ข้างใน ใช้เวลานานกว่าไนน์จะตอบกลับมา

"พี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอ" เสียงไนน์ตะโกนตอบออกมา

"บอกพี่ทีนะ นะ พี่ไม่อยากเสียไนน์ไปอีกแล้ว" ผมพูดแล้วปล่อยโฮไปพร้อมกับไนน์

"เพราะพี่เบ็นไม่เคยรักไนน์ไง!"

"รักดิ ทำไมจะไม่รัก รักมากด้วย"

"ไม่จริง พี่ไม่ได้รักผม"

"ไนน์ พี่รักไนน์จะตาย ไนน์ก็รู้"

"งั้นบอกมา...สิบเหตุผล ทำไมพี่ถึงรักผม"

"ห๊ะ ทำไมล่ะ"

"ถ้าบอกได้ไม่ครบ แสดงว่าพี่ไม่ได้รักผมจริง"

"ข้อหนึ่ง!" ผมพูดขึ้นทันที "รอยยิ้มของไนน์ทำให้พี่มีความสุขทุกครั้ง พี่อยากเห็นไนน์ยิ้มสดใสไปตลอด พี่อยากให้ไนน์มีความสุข"

"แล้ว?"

"ข้อสอง ไนน์เป็นไอ้เด็กบ๊องที่ทำให้พี่ยิ้มได้ตลอด ข้อสาม ไนน์ให้เจ้าบันนี่น้อยมา พี่กอดมันทุกคืนเลยนะ ข้อสี่ ตอนพี่ไม่สบาย ไนน์ให้พี่อ้อนโดยไม่บ่นสักคำ ข้อห้า ไนน์เข้ามาเติมเต็มชีวิตของพี่ ก่อนหน้านี้พี่รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป แต่พอมีไนน์ พี่รู้สึกว่าหัวใจของพี่มันอิ่มเอมแล้ว ข้อหก ไนน์เป็นเหมือนน้องชายแท้ ๆ ของพี่ที่พี่ไม่เคยมี ไนน์เป็นคนในครอบครัวของพี่ ข้อเจ็ด...เอ่อ"

"ข้อเจ็ด?!"

"พี่รักในความเบ๊อะบ๊ะของไนน์ แม้ตอนนี้จะดูแก่แดดขึ้นแต่ก็ยังบ้าบอไม่เปลี่ยน ข้อแปด... เอ่อ พี่รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ไนน์อยู่ใกล้พี่ ข้อเก้า พี่อยากอยู่กับไนน์ไปตลอด ทั้งตอนนี้และต่อ ๆ ไป พี่อยากให้ไนน์เข้ามาอยู่ในชีวิตของพี่อีก พี่ไม่อยากให้ไนน์หายไปจากพี่ พี่รักไนน์"

"แล้ว...ข้อสุดท้าย?"

"ข้อสิบ พี่ พี่ พี่รักไนน์!" ในที่สุดผมก็พูดออกมาสักที

ผมเคยรักไนน์แบบพี่ชายน้องชาย ระยะเวลาที่ผ่านมาผมสับสนมาโดยตลอด แต่ความรักของเราดูจะเกินกว่าพี่น้องไปแล้ว และตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่า ไนน์เป็นมากกว่าน้องชาย "พี่รักไนน์ ไม่ใช่แบบพี่น้อง แบบว่า รักแบบคู่รัก พี่รักไนน์นะ..."

กึก เสียงปลดล็อกดังขึ้นและประตูก็เปิดออก

ผมไม่รอช้าวิ่งเข้าไปกอดไนน์ที่ยืนอยู่หน้าประตูทันที ผมร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางจากแก้มหยดลงไปรดหลังของไนน์ เมื่อสงบสติได้พอสมควรจึงผละตัวเองออกมาแล้วจ้องไปที่ใบหน้าของไนน์

ไนน์เองก็น้ำตานองพอ ๆ กับผม เพียงแต่ไม่ได้ร้องโยเยเท่า

"พี่รักไนน์นะ" ผมก้มหน้าผากไปแนบชิดกับหน้าผากของไนน์ ความรักและความอบอุ่นไหลผ่านใบหน้าของเราทั้งคู่

"ผมก็รักพี่ครับ"

"...หายโกรธพี่ได้ไหม"

สิ้นเสียงผม ไนน์ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ทั้งน้ำตา

"เมื่อกี้ผมเกือบหลุดขำแล้วด้วย" ไนน์เลียนเสียงของผม "'พี่ขอโทษ พี่ใส่ซอสมะเขือเทศเยอะไปจนเค็มเหรอ' ว่างั้นอะ"

"พี่ไม่เข้าใจ ตกลงไนน์โกรธอะไรพี่"

"ผมไม่ได้โกรธหรืองอนพี่เลย ผมแกล้งไม่คุยด้วยเพื่อจะเซอร์ไพร์ซพี่ แต่ไม่นึกว่าพี่จะทำผมซึ้งได้ขนาดนี้" ไนน์ตอบพร้อมเดินนำไปที่เตียงที่มีของบางอย่างตั้งอยู่

ผมเพิ่งสังเกตว่าตอนนี้ในห้องมืดเกือบสนิท มีเพียงแสงสีเหลืองนวลจากโคมไฟสร้างบรรยากาศให้ดูอบอุ่นและโรแมนติก

บนเตียงมีโหลแก้วรูปหัวใจขนาดพอดีมือ ข้างในอัดแน่นไปด้วยดาวกระดาษหลากหลายสีสัน ที่ปากโหลมีจุกไม้ปิดอยู่โดยมีโบว์สีเหลืองสลับสีชมพูพันไว้ มีกระดาษที่แปะเป็นฉลากอยู่ด้วย

'100 Reasons Why I Love You'

"ไนน์...ทำให้พี่เหรอ"

"อื้ม ทำตั้งหลายวันเลยนะกว่าจะได้ครบหนึ่งพันดวง มือนี่เจ็บไปหมดเลย"

"พันดวงเลยเหรอ"

"เห็นเขาว่ากันว่า ถ้าเราพับดาวให้ครบพันดวง พอเอาไปให้ใครเขาจะรักเรา อีกอย่างนิยายที่พี่ชอบอ่านนั่นก็มีเกี่ยวกับดาวพันดวงด้วย เพราะงั้น...ผมเลยทำมาให้ ไม่รู้พี่เบ็นจะชอบไหม มันดูยุค 90 ไปหน่อย..."

ผมโผเข้ากอดไนน์อีกครั้ง

"ชอบดิ รักเลยด้วย ขอบคุณนะครับ"

"ยังไม่หมดนะ"

ไนน์เอื้อมไปเปิดจุกไม้ของโหลแก้วใบนั้นแล้วหยิบกระดาษแผ่นยาวที่ถูกม้วนไว้อย่างปราณีตขึ้นมายื่นให้ผมอ่าน ผมรับมาแล้วอ่านออกเสียงให้คนที่เขียนฟังด้วย

100 Reasons Why I Love You – ร้อยเหตุผลที่น้องไนน์รักพี่เบ็น

1. พี่เบ็นเข้ามาทำให้ชีวิตผมมีความหมาย

2. พี่เบ็นรักในตัวตนของผมที่แท้จริง แม้ว่าตอนที่ผมยังไม่ได้เป็นไนน์ในตอนนี้ พี่ก็ทำดีกับผมมาตลอด

3. ผมชอบรอยยิ้มของพี่ มันทำให้ผมอยากยิ้มตาม

4. พี่เบ็นซื้อเสื้อผ้า ของใช้ และสอนการแต่งตัว สอนการดูแลตัวเองให้ผม

5. ผมชอบให้พี่ลูบหัวผม มือพี่นุ่มมาก บางครั้งผมก็อยากตัดมือพี่ไปวางบนหัวตัวเองที่หอ

6. พี่เบ็นอ่อนโยนและใจดีกับผมเสมอ

7. พี่เบ็นไปรับไปส่งผมตลอดตอนที่ผมไม่มีรถ

8. พี่เบ็นชอบแกล้งผมและนั่นทำให้ผมหัวเราะออกมาได้ทุกครั้ง

9. ผมชอบที่พี่เบ็นเรียกว่าเด็กน้อย ไอ้เด็กบ๊อง หรือน้องชาย ผมอยากให้พี่พูดแบบนี้กับผมทุกวัน

10. ตอนพี่เบ็นอ้อนเป็นเด็กน้อย พี่น่ารักมากเลยครับ

11. พี่เบ็นเป็นคนที่เต้นท่านันฯ ได้อุบาทว์ที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น

12. ดวงตาสีเหลืองของพี่ทำผมหลงได้เป็นชั่วโมงเลยนะ ไหนจะแววตาอันแสนอ่อนโยนที่พี่ชอบทำอีก

13. อ้อมกอดของพี่เบ็นทำให้หัวใจของผมพองโตอยู่เสมอ

มาถึงตอนนี้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว นี่แค่สิบสามข้อเองนะ อีกตั้งแปดสิบเจ็ดข้อ ตาผมพร่ามัวไปหมดแล้วแต่ก็พยายามจะอ่านต่อให้ครบร้อยข้อให้ได้

ไนน์ลุกมานั่งแล้วกอดข้างหลังผม ไนน์แทรกหัวตัวเองผ่านช่องว่างระหว่างตัวกับแขนแล้วซบหน้าลงที่ท้องของผม

ผมอ่านไปเรื่อย ๆ แม้เสียงจะสั่นขนาดไหน แม้น้ำตาจะบดบังการมองเห็นแค่ไหน ผมก็ยังอ่านต่อไป จนมาถึงบรรทัดสุดท้าย

'เป็นแฟนกับไนน์นะพี่เบ็น'

"อ...อื้ม...พ...พี่...ฮึก...ตกลง"

ผมหันไปหาไนน์ทำให้เรานั่งหันหน้าเข้าหากัน

ไนน์ขยับหน้าเข้ามาเรื่อย ๆ ผมเองก็เช่นกัน

ไม่นานจูบแรกของผมก็ได้มอบให้กับไนน์ไป ผมตั้งใจจะเก็บจูบแรกไว้ให้กับคนที่ผมมั่นใจแล้วเท่านั้น

ซึ่งคนคนนี้คือคนที่ผมยอมมอบจูบแรกให้

รสจูบของไนน์หอมหวานมาก มันอร่อยกว่าช็อกโกแลตยี่ห้อไหน ๆ ที่ผมเคยได้กินมา

"ไหนตอนนั้นบอกว่าไม่ชอบลิปมันช็อกโกแลตไง"

"ก็ไม่ได้เอาไว้กินเองซะหน่อย...เอาไว้ให้พี่กินไง"

ท่ามกลางแสงไฟและบรรยากาศอันแสนโรแมนติก เด็กหนุ่มสองคนแลกเปลี่ยนความรู้สึกรักให้กันและกันโดยมีโหลแก้วรูปหัวใจที่ประดับไปด้วยดาวกระดาษนับพันดวงเป็นพยาน

กว่าพันดวงดาวที่ดวงเดือนของผมตั้งใจมอบให้

กว่าร้อยเหตุผลที่เดือนสีนวลละไมโอบกอดผมไว้

กว่าสิบเหตุผลที่กระต่ายตัวน้อยจะอยู่ประดับคู่เดือนอยู่ร่ำไป

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น สองหัวใจจะเชื่อมกันไว้เป็นหนึ่งเดียว