ส่วนที่ 2 ตอนที่ 108

ตอนที่ 108 ความหมายของการมีชีวิตอยู่ (ตอนปลาย)

ผู้คนในตรอกซอกซอยรอบๆ โรงเตี๊ยมส่วนใหญ่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรในขั้นทะลวงอเวจี มีส่วนน้อยที่อยู่ในขั้นรวบรวมดวงดาว ซึ่งในแวดวงบำเพ็ญเพียร พวกเขาถือว่าเป็นผู้มีฝีมือสูงส่ง สำหรับคนทั่วไปพวกเขาคือผู้มีฐานะสูงส่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อน สำหรับซูหลี คนเหล่านี้เป็นได้แค่มดปลวก แต่ตอนนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโอ้อวดของมดปลวก เขากลับไม่สามารถโต้ตอบใดๆ ได้แต่ก้มหน้าในสายฝน

ซูหลีมองดูโลหิตที่ผสมกับน้ำฝน แล้วหยดจากหางคิ้วลงบนทรวงอกของตนอย่างเงียบๆ ใบหน้าที่ถูกน้ำฝนชะล้างซีดขาวลงเนื่องจากอาการบาดเจ็บ หรืออาจเป็นเพราะรู้สึกหดหู่ไปกับสายฝนที่ตกลงบนซากปรักหักพัง

อย่างที่เฉินฉางเซิงพูด ถ้าเขาไม่รบราฆ่าฟันกับพวกมาร ไหนเลยจะบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ พอหนีออกจากที่ราบหิมะได้ก็ถูกคนไล่ฆ่าไม่หยุด กระทั่งตอนนี้ ถ้าไม่ถูกล้อมในเมืองสวินหยาง ไหนเลยจะถูกคนเหล่านี้ลบหลู่ กระทั่งอีกสักพักยังต้องตายด้วยน้ำมือคนเหล่านี้อีก ความจริงเช่นนี้จะไม่ทำให้ผู้คนรู้สึกคับแค้นใจ กระทั่งหดหู่ใจได้อย่างไรเล่า?