ส่วนที่ 2 ตอนที่ 104

ตอนที่ 104 บางครั้ง คิดช่วยคนก็ต้องฝึกฆ่าคนให้เป็นก่อน

การตะโกนบอกที่ซ่อนของซูหลี บีบให้ผู้คนและเรื่องราวที่ซ่อนอยู่ในเงามืดทั้งหมดปรากฏต่อหน้าสาธารณชน เฉินฉางเซิงมิได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนี้ เขาทำไปตามความรู้สึก หรือทำตามที่หัวใจเรียกร้อง แต่ก่อนที่จะทำเช่นนี้ เขาย่อมคิดถึงผลที่ตามมาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว จนรู้สึกว่าน่าจะเป็นผลดีมากกว่าผลเสีย ซึ่งก็เป็นอย่างที่เหลียงหวังซุนตัดพ้อเรื่องการตัดรอนของเขา

นี่เป็นกลอุบายอย่างหนึ่ง และเป็นการคิดคำนวณอย่างหนึ่ง ตลอดการเดินทางลงใต้ วิชาต่างๆ ที่ซูหลีสอน เช่นยุทธวิธีการรบและเพลงกระบี่ ล้วนถูกเขานำออกมาใช้ พูดอีกอย่างก็คือ เหล่าคำพูดที่เขาตะโกนใส่ทิวทัศน์อันสวยงามของเมืองสวินหยางนั้น ก็เหมือนการกรีดเพลงกระบี่รอบรู้ใส่ค่ำคืนอันมืดมิด จนเห็นเส้นทางซึ่งนำไปสู่ความสว่าง

ทว่าพอเขาเห็นเหลียงหวังซุนกับตา ก็พบว่าข้อสันนิษฐานของตนมีปัญหาอยู่บ้าง แต่ปัญหาที่ว่าไม่ใช่สู้ไม่ได้ก็ต้องหนีอย่างที่เคยพูดไว้ แต่เป็นเพราะเขาไม่คิดว่าเหลียงหวังซุนจะปรากฏตัวขึ้น โดยไม่สนใจฐานะผู้สืบทอดจวนอ๋อง ไม่สนใจมติมหาชน กล้ามาฆ่าซูหลีในที่สาธารณะ นี่เป็นเพราะอะไร?