1796 เสียงกลองกะทันหัน
1796 เสียงกลองกะทันหัน
“นี่ล้อกันเล่น? ไอ้เด็กคนนี้มันจะอวดอ้างตัวเองจนเกินไปหน่อยไหม? ถึงคิดอยากจะมาแย่งตำแหน่งผู้ขึ้นสนามคนสุดท้ายไปจากไป่หลี่ชิงหยานเช่นนี้!”
“หึ อวดเก่งอย่างไม่รู้จักฟ้าดิน! มันคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”
คำขอนี้ของเย่หยวนทำให้เกิดเสียงโห่ไล่ขึ้นมาทันที
เพราะยิ่งได้ขึ้นไปช้ามันยิ่งแสดงว่าเป็นคนที่เก่งกาจ เย่หยวนนั้นเป็นได้แค่ตัวเกาะของไป่หลี่ชิงหยานมีหรือที่เขายังขอเอาตำแหน่งคนสุดท้ายไปได้อีก?
เจียงเชอเหยียนขมวดคิ้วแน่น “ไอ้หมอนี่มันคิดจะทำอะไร? คิดจะใช้วิธีแบบนี้พิสูจน์ตัว? มันจะไม่โง่เกินไปหน่อยหรือ?”
ไป่หลี่ชิงหยานเองก็มึนงงไม่แพ้คนอื่นๆ ไม่เข้าใจว่าเย่หยวนต้องการทำอะไรกันแน่
ผู้ดูแลหงขมวดคิ้วแน่น “เจ้าและไป่หลี่ชิงหยานนั้นได้อันดับหนึ่งมาด้วยกัน ตราบเท่าที่อีกฝ่ายไม่ขัดมันก็ย่อมไม่มีปัญหาล่ะนะ”
พูดจบสายตาทุกคู่ก็ต่างหันไปจ้องมองดูไป่หลี่ชิงหยาน
เจียงเชอเหยียนนั้นกำลังจะเปิดปากพูดออกมาแทน แต่เป็นไป่หลี่ชิงหยานที่พูดยอมรับขึ้นมาเสียก่อน “ไม่มีปัญหา ข้าไปก่อนได้!”
เจียงเชอเหยียนกระทืบเท้าออกมาอย่างไม่พอใจคิดในหัวว่าเด็กคนนี้มันช่างน่าเป็นห่วงนัก
ロックされた章
webnovel.com で好きな作者や翻訳者を応援してください