547 เที่ยวกลางคืน

บทที่ 547 เที่ยวกลางคืน

ตอนดึก

นักท่องเที่ยวที่สระฉางเล่อค่อยๆ แยกย้ายกันไป

เรือดอกไม้ที่แล่นอยู่ในทะเลสาบได้เทียบท่าแล้ว

บนเรือสำราญของนักเต้นระบำชาวหู ผู้คนไปที่เรือเปล่า หลงเหลือเพียงความไม่เป็นระเบียบบนพื้น Comment by นัชชา ตั้งประจักษ์ภักดี: 胡姬画舫上，人去船空，徒留一地狼藉。

นักดนตรีชาวหูวางฆูฉินลง เท้าเหยียบพวกเปลือกต่างๆ เดินออกจากท้องเรือ เมื่อเดินไปถึงท้ายเรือ เขาก็เคาะประตูเบาๆ

“เข้ามา” เสียงทุ้มดังขึ้นแผ่วเบา

นักดนตรีหูเหรินผลักประตูและเดินเข้าไป ในห้องนี้มีเพียงเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่

ชายหนุ่มในชุดหลานชาน ดูสุภาพเรียบร้อยมารยาทงดงาม เพียงแต่มือที่แตะเอวเป็นครั้งคราวดูเหมือนนิสัยจับกระบี่ด้วยความเคยชิน ซึ่งทำลายภาพลักษณ์สุภาพเรียบร้อยนั้นออกไป

เขาเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นใบหน้างดงามอ่อนโยน

หากหมิงเวยอยู่ที่นี่ นางต้องตกใจเป็นแน่

คนผู้นี้คือซูถู!

เดิมทีเขาดูเหมือนคนจงหยวนอยู่แล้ว หลังจากเปลี่ยนไปใส่ชุดนี้ แทบไม่มีความรู้สึกแปลกประหลาดเลย เขาดูไม่ต่างจากบัณฑิตชาวจงหยวนเลย

“เค่อหาน” นักดนตรีหูเหรินโค้งกาย Comment by นัชชา ตั้งประจักษ์ภักดี: 汗王