399 ล่อเสือ

บทที่ 399 ล่อเสือ

วันฝึกซ้อมมาถึงหยางชูยืนอยู่บนกำแพงมองกองทัพฝ่ายซ้ายที่สวมชุดเกราะสว่างดูเข้มงวดแล้วถอนหายใจ “กองทัพซีเป่ยอย่างไรก็คือกองทัพซีเป่ย”

กองทัพฝ่ายขวาที่เป่ยเทียนเหมินในเรื่องของวินัยกองกำลังทหารนั้นไม่ได้แย่ แต่เมื่อเทียบกับกองทัพฝ่ายซ้ายแล้วกลิ่นอายดุร้ายรุนแรงนั้นห่างชั้นกันอย่างมาก บุคลิกเช่นนี้เป็นผลมาจากการทำสงครามไม่ใช่ของปลอมแน่นอน

จงรุ่ยเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ท่านเสียใจตอนนี้ยังทันอย่างไรท่านพ่อก็บอกว่าหากท่านแพ้พวกเราก็ต้องขออภัยท่านอยู่ดี” หยางชูส่งสายตาดูถูกเหยียดหยามไปให้เขาเมินที่จะตอบกลับ

น้ำเสียงของจงรุ่ยกระฉับกระเฉงความตั้งใจเดิมของเขาคือการทำให้บรรยากาศผ่อนคลายไม่คิดว่าหยางชูจะทำตัวเช่นนี้เขาจึงอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง

โชคดีที่เขานึกถึงคำพูดของท่านพ่อได้ทันจงรุ่ยอดทนไว้แล้วทำตัวให้มีจิตวิญญาณของการต่อสู้ “ได้! ถึงตอนนั้นอย่าร้องไห้ก็แล้วกัน!” พูดจบเขาก็เดินจากไป

หมิงเวยชำเลืองมองเขาและพูดว่า “ดูเหมือนตระกูลจงจะรู้แผนการของท่านนะเจ้าคะ”

หยางชูหัวเราะ “หากตอนนี้ยังไม่เข้าใจตระกูลนี้ก็ควรที่จะจบสิ้นลงเพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ฝ่ายไหน”