392 ปลอบใจ

บทที่ 392 ปลอบใจ

อาหว่านอารมณ์เสีย หยางชูรู้และต้องการปลอบใจนาง แต่อาหว่านกลับไม่สนใจเขาเลย เขาอยากจะเปิดบทสนทนาอยู่หลายครั้งแต่ไม่สำเร็จสักที

หมิงเวยถามเขา “นางโกรธข้าหรือเจ้าคะ”

หยางชูไม่เข้าใจ “นางจะโกรธท่านทำไมกัน”

หมิงเวยยิ้มแต่ไม่พูดอะไรเพียงถามเขาไปว่า “อาหว่านเป็นบุตรสาวของหลิ่วหยางจวิ้นอ๋องใช่หรือไม่”

หยางชูพยักหน้าเรื่องนี้เขาไม่คิดที่จะปิดบังหมิงเวยอยู่แล้วเพียงแต่ไม่ได้พูดออกไปเป็นทางการ

“หลิ่วหยางจวิ้นอ๋องตายไปสิบปีแล้วนางอยู่กับท่านมาสิบปีแล้วหรือ”

“อืม..” หยางชูตอบ “ปีนั้นครอบครัวของหลิ่วหยางจวิ้นอ๋องเสียชีวิต ท่านย่าไปช่วยอาหว่านได้ทัน ท่านไม่วางใจที่จะส่งอาหว่านไปที่อื่นจึงให้นางมาอยู่ข้างกายข้าในฐานะสาวใช้ คอยดูแลเป็นครั้งคราว”

หมิงเวยถอนหายใจ “นางคงลำบากมาก”

หยางชูกระซิบ “ในตอนที่ทั้งครอบครัวเสียชีวิตนางเพิ่งมีอายุหกปี ถึงแม้หลิ่วหยางจวิ้นอ๋องสมควรได้รับโทษ แต่ครอบครัวของเขาผิดอะไรงั้นหรือ อาหว่านในตอนนั้นยังไม่รู้ความ แต่จู่ๆ ฟ้าก็ถล่ม ไร้บิดามารดา แม้แต่พี่น้องก็ไม่ได้พบนางอยู่กับฝันร้ายเป็นเวลานานถึงค่อยๆ ดีขึ้น”